Η Ρόζα, η Σοφία και οι αριθμοί

Συνεχίζοντας από τα σχόλια του προηγούμενου post, για τη χρήση των αριθμών και για το αν μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για να ερμηνεύσουμε αυτό το σύμπαν (ή κάθε είδους σύμπαν, όπως αυτό που κρύβει μια γυναίκα!) πιστεύω ξεκάθαρα το εξής: καλοί οι αριθμοί, χρήσιμοι, διευρύνουν το πνεύμα μας και την αντίληψή μας, αλλά δεν είναι το άπαν! Με άλλα λόγια διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι πίσω από το σύμπαν κρύβονται τα μαθηματικά. Ναι, υπάρχουν και τα μαθηματικά σε αυτό το σύμπαν, αλλά είναι μια πτυχή του κόσμου αυτού. Αντίθετα, αυτό που κρύβεται πίσω από κάθε τι σε αυτό -τουλάχιστον- το σύμπαν είναι οι Δυνάμεις!

Υπάρχουν σήμερα 4 δυνάμεις που κυβερνούν τα πάντα: η Βαρυτική, η Ηλεκτρομαγνητική, η Ισχυρή Πυρηνική και η Ασθενής Πυρηνική. Αυτές οι δυνάμεις έλκονται, απωθούνται, συνεργάζονται, ανταγωνίζονται, είναι μαζί, είναι χώρια...

Αυτές τις δυνάμεις -που κάποτε ήταν ενοποιημένες- ο ανθρώπινος νους, χωρίς μαθηματικά παρακαλώ, τις έχει ενοιποιήσει στο μυαλό του και τις έχει ονοματίσει με μια λέξη: ΕΡΩΣ!

Έτσι λοιπόν δεν χρειάζονται οι αριθμοί για να ερμηνεύσουμε τον εαυτό μας και τα γύρω από τον εαυτό μας φαινόμενα. Χρειάζεται απλή συν-αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι για να περνάμε τον χρόνο μας.

Δεν έχω βρει καλύτερο και δυνατότερο τραγούδι από το κάτωθι, που να περιγράφει τη δύναμη της ανθρώπινης έλξης ως προς τον συνάνθρωπο... αυτήν την πιο αρχέγονη και πιο πρωτόγονη μορφή έλξης, μακρυά από μαθηματικά, αριθμούς, και σύμβολα... αυτή που εκφράζεται απλώς με το βλέμμα και με ένα σφύξιμο κάπου στο κέντρο του στήθους...

"Ρόζα" - Δ.Μητροπάνος - Θ.Μικρούτσικος - Α.Αλκαίος

Το τραγούδι της Σοφίας

Είναι ο σεβντάς του έρωτα δίκοπο μαχαίρι

που κάνει την καρδιά να κλαίει

και το σώμα να υποφέρει

Ένας και ’γω απ’ τους πολλούς

τη λύτρωση γυρεύω

δεν ξέρω αν θα το βρω

μα ’γω θα το παλεύω

Το όνομα της νιας Σοφία το ελέγαν

είχε δυο μάτια μαγικά που όλο μα όλο εκλέγαν

τι είναι αυτό που την κάνει και δακρύζει;

τι είναι αυτό που νου και σώμα βασανίζει;

Ξάφνου τη βλέπω ένα χαμόγελο στον αέρα να σκορπά

αχ αυτά τα χείλη, τα κόκκινα, τα δροσερά!

που σαν λεπίδες χαρακώνουν την ψυχή

χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το πώς και το γιατί

Έρωτας για μένα είναι η προσδοκία

η πριγκηπέσσα που στα ονείρατά μου αποκαλώ Σοφία

να φανεί κάποια στιγμή μπροστά μου

και μ’ ένα χαμόγελο να μου χαρίσει του δόλιου τη χαρά μου!

Θέλω να την πλησιάσω, να την αγγίξω, να της πω

πως σαν σαλός την λαχταρώ και ακούραστα την καρτερώ

Πώς θα μάθει ότι σπαράζει η καρδιά μου;

Ποιος θα της πει ότι ζει στα όνειρά μου;

Αχ και να ’ξερε ότι για εκείνη είναι τα δάκρυά μου!

Απόφαση παίρνω και πλησιάζω

της τρέλας τα όρια αναταράζω

ζητώ μονάχα να γνωριστούμε έτσι απλά

και αυτή απαντά «όχι» ξεκάθαρα και δυνατά!

Θέλω να φύγω μακριά, να γίνω άλμπατρος λευκό

μια φωλιά πίσω απ’ τ’ αστέρια να ψάξω για να βρω

και κλαίοντας να σιγοτραγουδώ:

«δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει…»

Έρωτας για μένα είναι η προσδοκία

ο νους να βρει του σύμπαντος τη σοφία

και η ψυχή να παραμυθιαστεί απ’ των ονείρων τη γοητεία

μήπως έτσι δεν παγιδευτεί στου ανθρώπου τη μωρία

Είναι ο σεβντάς του έρωτα δίκοπο μαχαίρι

που κάνει την καρδιά διαρκώς να κλαίει και να υποφέρει

Αλοίμονο σ’ αυτόν που δεν λαβώθηκε

απ’ του έρωτα το βέλος

Αλοίμονο σ’ αυτόν που δεν αφουγκράστηκε

του έρωτα το μέλος

Κάπου στα 2002 μ.Χ.