Η Ρόζα, η Σοφία και οι αριθμοί


Συνεχίζοντας από τα σχόλια του προηγούμενου post, για τη χρήση των αριθμών και για το αν μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για να ερμηνεύσουμε αυτό το σύμπαν (ή κάθε είδους σύμπαν, όπως αυτό που κρύβει μια γυναίκα!) πιστεύω ξεκάθαρα το εξής: καλοί οι αριθμοί, χρήσιμοι, διευρύνουν το πνεύμα μας και την αντίληψή μας, αλλά δεν είναι το άπαν! Με άλλα λόγια διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι πίσω από το σύμπαν κρύβονται τα μαθηματικά. Ναι, υπάρχουν και τα μαθηματικά σε αυτό το σύμπαν, αλλά είναι μια πτυχή του κόσμου αυτού. Αντίθετα, αυτό που κρύβεται πίσω από κάθε τι σε αυτό -τουλάχιστον- το σύμπαν είναι οι Δυνάμεις!

Υπάρχουν σήμερα 4 δυνάμεις που κυβερνούν τα πάντα: η Βαρυτική, η Ηλεκτρομαγνητική, η Ισχυρή Πυρηνική και η Ασθενής Πυρηνική. Αυτές οι δυνάμεις έλκονται, απωθούνται, συνεργάζονται, ανταγωνίζονται, είναι μαζί, είναι χώρια...

Αυτές τις δυνάμεις -που κάποτε ήταν ενοποιημένες- ο ανθρώπινος νους, χωρίς μαθηματικά παρακαλώ, τις έχει ενοιποιήσει στο μυαλό του και τις έχει ονοματίσει με μια λέξη: ΕΡΩΣ!

Έτσι λοιπόν δεν χρειάζονται οι αριθμοί για να ερμηνεύσουμε τον εαυτό μας και τα γύρω από τον εαυτό μας φαινόμενα. Χρειάζεται απλή συν-αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι για να περνάμε τον χρόνο μας.

Δεν έχω βρει καλύτερο και δυνατότερο τραγούδι από το κάτωθι, που να περιγράφει τη δύναμη της ανθρώπινης έλξης ως προς τον συνάνθρωπο... αυτήν την πιο αρχέγονη και πιο πρωτόγονη μορφή έλξης, μακρυά από μαθηματικά, αριθμούς, και σύμβολα... αυτή που εκφράζεται απλώς με το βλέμμα και με ένα σφύξιμο κάπου στο κέντρο του στήθους...



"Ρόζα" - Δ.Μητροπάνος - Θ.Μικρούτσικος - Α.Αλκαίος






Το τραγούδι της Σοφίας


Είναι ο σεβντάς του έρωτα δίκοπο μαχαίρι

που κάνει την καρδιά να κλαίει

και το σώμα να υποφέρει


Ένας και ’γω απ’ τους πολλούς

τη λύτρωση γυρεύω

δεν ξέρω αν θα το βρω

μα ’γω θα το παλεύω


Το όνομα της νιας Σοφία το ελέγαν

είχε δυο μάτια μαγικά που όλο μα όλο εκλέγαν

τι είναι αυτό που την κάνει και δακρύζει;

τι είναι αυτό που νου και σώμα βασανίζει;


Ξάφνου τη βλέπω ένα χαμόγελο στον αέρα να σκορπά

αχ αυτά τα χείλη, τα κόκκινα, τα δροσερά!

που σαν λεπίδες χαρακώνουν την ψυχή

χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το πώς και το γιατί


Έρωτας για μένα είναι η προσδοκία

η πριγκηπέσσα που στα ονείρατά μου αποκαλώ Σοφία

να φανεί κάποια στιγμή μπροστά μου

και μ’ ένα χαμόγελο να μου χαρίσει του δόλιου τη χαρά μου!

Θέλω να την πλησιάσω, να την αγγίξω, να της πω

πως σαν σαλός την λαχταρώ και ακούραστα την καρτερώ


Πώς θα μάθει ότι σπαράζει η καρδιά μου;

Ποιος θα της πει ότι ζει στα όνειρά μου;

Αχ και να ’ξερε ότι για εκείνη είναι τα δάκρυά μου!


Απόφαση παίρνω και πλησιάζω

της τρέλας τα όρια αναταράζω

ζητώ μονάχα να γνωριστούμε έτσι απλά

και αυτή απαντά «όχι» ξεκάθαρα και δυνατά!

Θέλω να φύγω μακριά, να γίνω άλμπατρος λευκό

μια φωλιά πίσω απ’ τ’ αστέρια να ψάξω για να βρω

και κλαίοντας να σιγοτραγουδώ:

«δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει…»


Έρωτας για μένα είναι η προσδοκία

ο νους να βρει του σύμπαντος τη σοφία

και η ψυχή να παραμυθιαστεί απ’ των ονείρων τη γοητεία

μήπως έτσι δεν παγιδευτεί στου ανθρώπου τη μωρία


Είναι ο σεβντάς του έρωτα δίκοπο μαχαίρι

που κάνει την καρδιά διαρκώς να κλαίει και να υποφέρει


Αλοίμονο σ’ αυτόν που δεν λαβώθηκε

απ’ του έρωτα το βέλος

Αλοίμονο σ’ αυτόν που δεν αφουγκράστηκε

του έρωτα το μέλος


Κάπου στα 2002 μ.Χ.





2 σχόλια:

Manito είπε...

Αααααχχ...Έρως!

Τί είναι..από που έρχεται..γιατί συμβαίνει και πώς..Είναι πράγματι ένα ημίγυμνο αφελές αγοράκι που σκορπάει τα βέλη του από 'δω κι από ΄κεί..?

Μία νύχτα..ξέρεις από εκείνες τις σουρεαλιστικές που τις περνώ παρέα με τη μποτίλια.Άνοιξα κουβέντα με τη βότκα.

(Ο διάλογος σε μορφή θεατρικού)

Στρ: Περιέγραψέ μου τον έρωτα με τρεις λέξεις..
Βοτκ: Δεν ξέρω..δεν νομίζω να μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.
Στρ: Μα πως; Είναι τόσο απλό.
Βοτκ: Απλό για σένα που σκορπάς τις σκέψεις σου σε κάθε γωνιά του ουρανού,που κρύβεσαι πίσω από αριθμούς και επιστήμες προσπαθώντας να εξηγήσεις τα πάντα γύρω σου.
Στρ: Ξέρεις δεν κρύβομαι..προσπαθώ.Προασπαθώ να κατανοήσω το πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω μου.Αυτές οι Δυνάμεις.
Βοτκ: Και τι θα κερδίσεις;
Στρ: Τη Γνώση να προστατέψω τον εαυτό μου!
Βοτκ: Να σε ρωτήσω κάτι; Ζωγραφίζεις;
Στρ: Ναι..
Βοτκ: Ωραία..κοίτα μέσα σου και μάζεψε όσα έχεις,όσα έχεις ζήσει και πέταξε όσα δεν έχεις,όσα θα'θελες να αφήσεις και ζωγράφισε.
Στρ: Φοβάμαι..φοβάμαι όλα αυτά που θα φανούν.Αποτυπωμένα σε κόλλες χαρτί..όχι..όχι..καλύτερα να μείνουν στην μνήμη.Ξέρεις η μνήμη προδίδει.Πάντα προδίδει.Γι'αυτό ο κόσμος είναι ατελής.
Βοτκ: Σταμάτα..πάψε να βαδίζεις στα όρια και κοίταξέ με στα μάτια.Ζήσε από τα όνειρά μου.Ζήσε.
Στρ: Μα..σου είπα..μου είναι αδύνατο να ζωγραφίσω.
Βοτκ: Τότε πως μου ζητάς να περιγράψω τον έρωτα με τρεις λέξεις.

Και μ'αυτή τη φράση,καθώς το άσπρο υγρό κυλούσε γλυκά στο λαιμό μου,μου ήρθε στο μυαλό εκείνη.Η μποτίλια όμως είχε αδειάσει.
Ξάπλωσα και κοιμήθηκα.Αύριο ήταν μια άλλη μέρα.

astromonos είπε...

Χα! Μεθυστικός διάλογος... Μόνο που μαζί με την μπουκάλα αδειάζει και η κεφάλα, οπότε την άλλη μέρα πάλι από την αρχή... και φτου ξαναμανά... τα ίδια ερωτήματα.

Δεν ήξερα ότι οι βότκες μιλούν... Θα το δοκιμάσω και εγώ και θα σου πω! :)

Τα λέμε, καλά να περνάς.