Εαυτόν και αλλήλους

Σήμερα το αισθητήριό μου της αδικίας χτύπησε κόκκινο. Σήμερα το όριο αντοχής μου και υπομονής για την αδικία σε πλαίσιο κοινωνικής συμβίωσης (αλήθεια θα υπήρχε αδικία αν δεν υπήρχε κοινωνική συμβίωση;!) ξεπεράστηκε. Είναι όπως όταν το επικίνδυνο νέφος της ατμόσφαιρας ξεπεράσει κάποια επικίνδυνα όρια, που χτυπάνε καμπανάκια, κουδουνάκια και λοιπά πυράκια… Η αλήθεια είναι ότι και στην περίπτωση που σας λέω πρόκειται για νέφος, για καπνό… μα τι λέω! για καπνούς και μάλιστα πυκνννούς… που πάνε να σε πνίξουν, με την τοξικότητα όσο και με τη μπόχα τους… Ο καπνός αυτός προέρχεται από κάποιους καμένους εγκεφάλους που έχουν κολλήσει και όσο και αν αντανακλαστικά προσπαθούν να ξεκολλήσουν από εκεί που έχουν βουλιάξει, δεν τα καταφέρνουν. Και πού έχουν κολλήσει; Στον αξεπέραστο, ανυπέρβλητο, έναν και μοναδικό: ΕΑΥΤΟ τους!

Εαυτούληδες όλοι τους, χωρίς ίχνος αλτρουισμού, χωρίς διάθεση να αλλάξει κάποια κατάσταση, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός εαυτού. Τι λέω τώρα ε; Το πιο ωραίο ξέρετε όμως πιο είναι; Ότι όλοι αυτοί φαίνονται χαλαροί, με γελάκια, σαν κάτι παρθενοπιπίτσες που σου κωλοτρίβονται όπως τα πρόβατα στην γκλίτσα του τσοπάνη αν θελήσεις να τους βοηθήσεις και μετά σε αντιμετωπίζουν σαν να μην σε ξέρουν… σαν να είσαι ένα αναλώσιμο της καθημερινότητάς τους, σαν να σε γνωρίζουν πρώτη φορά.

Μήπως εγώ δίνω περισσότερο χώρο στον άλλον να μπει και να αλωνίσει μέσα μου, έτσι απλά, σαν να φιλοξενώ έναν καλό φίλο από τα παλιά; Μήπως εγώ έχω προγραμματιστεί λάθος; Μήπως η αίσθηση του αλτρουισμού έχει κατασπαράξει κάθε ίχνος υγιούς και προστατευτικού εγωισμού μου;

Γιατί υπάρχουν ώρες και φορές που νοιώθω ότι όλη μου η φύση είναι μαρξιστικοχριστιανική; (Αντιφατικός όρος; Δεν νομίζω… έχουν κάτι κοινό μαρξισμός και χριστιανισμός στην βάση τους και στην ουσία τους. Ισχύει η μαθηματική σχέση: εαυτός < έτερος . Με άλλα λόγια, ο άλλος –και τονίζω ο οποιοσδήποτε άλλος- είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον εαυτό. Ο άλλος έχει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση και βοήθεια από τον έρημο εαυτό). Πώς γίνεται η ικανοποίηση που θέλω να έχω σαν ον (σημ.: το ον υποκοριστικό του ζωντόβολ-ον…), να προέρχεται από το χαμόγελο των άλλων; Περίεργο πράγμα αυτή η ικανοποίηση!

Σήμερα ένοιωσα όπως τότε, μαθητής ων (σημ.: το ων υποκοριστικό του ζωντόβολ-ων…), που ενώ όλοι μετά τα μάθημα πήγαιναν στο φροντιστήριο, εγώ πήγαινα στο δωματιάκι μου, έχοντας να παλέψω με τέρατα, το κυριότερο των οποίων ήταν ο ψυχοφθόρο ερώτημα: βαδίζω σωστά; ρε μήπως κάνω χαζομάρα που τραβώ αυτόν τον δρόμο;

Καταλάβατε κύριοι; Πάντα το ερώτημα γυρίζει και προσβάλλει την ύπαρξή σου, μπαίνει η υποψία μήπως είσαι χαζός, μήπως είσαι προβληματικός, μήπως υστερείς… και πάντα αυτό το σφίξιμο στο στήθος ρε γαμώτο, πάντα αυτή η παραζάλη, που σε συνδυασμό με την αϋπνία, δημιουργούν μια κατάσταση νιρβάνα, όπου δεν ξέρεις αν κοιμάσαι ή είσαι ξύπνιος.

Σήμερα όμως έχω βρει κατάλληλο φάρμακο, και τα συμπτώματα δεν κρατάνε τόσο πολύ όπως τότε, μαθητούδι στο χωριό… Είπαμε: όταν βρίσκεσαι σε στενό-χώρο παίρνεις τη βοήθεια του τηλεφώνου. Αρκεί να έχεις δυο πράγματα: φίλους και τηλέφωνο. Έτσι τηλεφωνώντας σε φίλο καλό κατόρθωσα και βγήκα από τις συμπληγάδες της σκέψης μου.

Ευχαριστώ τον φίλο όπως και την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που μας πάει μπροστά… connecting people! (το connecting μεταφράζεται σαν συνδέοντας, βάζοντας στην πρίζα, πριζώνοντας…).

Πλέον, ασφαλής και σε ζεστή αγκαλιά λέω: να παν να κάνουν έρωτα όλοι τους!!

"Αυτοί που περιμένουν" - Ν.Ξυλούρης - Γ.Ρίτσος - Χρ.Λεοντής