Έλαβα προχτές ένα μήνυμα στο κινητό μου, από αποστολέα που ξεκινούσε από 0048… Δεν ξέρω από ποια χώρα είναι, αλλά ξέρω ότι για μια ακόμα φορά η σύμπτωση με περιγελά και θα εξηγήσω στη συνέχεια:
Το μήνυμα ήταν το κάτωθι:
«Πες μου, γιατί οι άνθρωποι όταν δεν δικαιώνονται, ματαιώνονται; Τι έχουν ορίσει ως δικαίωση; Η ελευθερία αγαπητέ, φαντάζει έννοια, μη αντιληπτή – μεταφυσική… Στον αντίποδα της δικαίωσής τους.»
Πράγματι πολύ βασανιστικά ερωτήματα και θεώρησα την κατάσταση επείγουσα… Προσπάθησα να απαντήσω μέσω του ίδιου τηλεφωνικού κέντρου, αλλά μέσω άλλης σκεπτικής προσέγγισης. Όμως το μήνυμά μου, ακόμα εκκρεμεί! Προφανώς το κινητό του αποστολέα είναι κλειστό. Γι’ αυτό λοιπόν θα προσπαθήσω να απαντήσω από αυτήν την ιντερνετική γωνιά, προσδοκώντας να συναντήσω αυτόν που έστειλε το μήνυμα, αν και έχω ισχυρή υποψία ποιος είναι!
Πιστεύω λοιπόν πως τα ερωτήματα που εκφράζει ο αποστολέας δεν εμπίπτουν καθόλου μα καθόλου στον τομέα της μεταφυσικής, αλλά είναι καθαρά θέμα φυσικής! Εξηγούμαι: ο άνθρωπος από σκοπιά φυσικής είναι μια μηχανή, που καταναλώνει ενέργεια και παράγει έργο, που είναι και αυτό ένα είδος ενέργειας. Μάλιστα είναι η τελειότερη μηχανή του είδους, ό,τι πιο φανταχτερό, άρτιο και πετυχημένο έχει πετύχει το πείραμα της φύσης, ό,τι πιο δυναμικό έχει υπάρξει μέχρι τώρα γνωστό στο σύμπαν. Κάποιοι λοιπόν με μπόλικη φαιά ουσία, προσπάθησαν να μετρήσουν την απόδοση αυτής της μηχανής (απόδοση είναι το πηλίκο του έργου που παράγεται ως προς την ενέργεια που καταναλώνεται). Και τι λέτε ότι βρήκαν; Βρήκαν ότι η απόδοση του ανθρώπου σαν ενεργειακή μηχανή είναι 0,48!!
Δύο συμπεράσματα για αυτό το νούμερο:
1. Δεν είναι 0,50 αλλά είναι μικρότερο και από το μισό της καταναλισκόμενης ενέργειας. Άρα η φύση δεν έχει κατορθώσει να φτιάξει μια μηχανή που να κάνει ωφέλιμη ενέργεια έστω τη μισή ενέργεια από ότι καταναλώνει. Η αυτοκρατορία της θερμότητας λοιπόν (το υπόλοιπο 0.52 δηλαδή) είναι απόρθητη! Αυτό είναι ντροπή της φύσης!!! Ή για να είμαστε πιο ακριβείς επιστημονικά, αυτό είναι: ε-ντροπί-α της φύσης!
2. Μου θυμίζει τον τηλεφωνικό κωδικό κάποιας χώρας του εξωτερικού, που δεν γνωρίζω ποια είναι, από την οποία μου αποστέλλονται μηνύματα με βασανιστικά ερωτήματα… Και μετά δεν με πιστεύετε που σας λέω ότι οι συμπτώσεις με εμπαίζουν!
Θα χρησιμοποιήσουμε όμως κυρίως το πρώτο συμπέρασμα:
Ο άνθρωπος νοιώθει ότι σε όλη του τη ζωή δίνει το 100% της προσπάθειάς του και της ενέργειας του. Ειδικά αν είναι αθλητής, και ειδικά αν δεν χρησιμοποιεί «δυναμωτικά». Όσο και αν δίνει όμως, όπως εξηγήσαμε ανωτέρω, δεν μπορεί να ξεπερνά το 48% σε πραγματικό ενεργειακό αποτέλεσμα. Άρα ψεύδεται όταν νομίζει ότι δίνει το 100%! Ζει στον μικρόκοσμό του και στο μικροπεριβάλλον του. Όταν λοιπόν κάτι δεν του πάει καλά, όταν ένας στόχος δεν πετυχαίνεται, όταν επέρχεται η ήττα, τότε αυτό προκαλεί ανατροπή στις εσωτερικές ισορροπίες της συνειδητής σκέψης. Δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον ανθρώπινο νου πώς γίνεται να δίνει τα πάντα (το 100% όπως θαρρεί) και να μην παίρνει τίποτα (αποτέλεσμα 0%)! Αυτό από μόνο του είναι ανισόρροπο, σκέφτεται! Οπότε επέρχεται αυτό που στον στρατό λέγαμε «εμπλοκή», δηλαδή μπλοκάρισμα! Και τα συμπτώματα του μπλοκαρίσματος είναι τα ίδια που νοιώθει κάποιος που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα στενό χώρο, που δεν τον χωρά και δεν μπορεί να μετακινηθεί προς καμία κατεύθυνση. Με άλλα λόγια τα συμπτώματα, είναι αυτά της στενο-χώριας ή πιο επιστημονικά του άγχους, τους στρες.
Όμως αυτό με μια δεύτερη ματιά, δεν είναι τόσο κακό, αντιθέτως είναι ευεργετικό για την επιβίωση –ειδικά την ψυχική- του ανθρώπινου είδους. Φανταστείτε τον άνθρωπο που με την πρώτη ήττα θα συνειδητοποιούσε το μάταιο της υπόθεσης και θα στεκόταν εκεί, αδυνατώντας να προχωρήσει παραπέρα. Η ήττα και όλα τα προαναφερθέντα συμπτώματα σε έναν υγιή ψυχικά οργανισμό είναι η παρότρυνση για να ξαναπροσπαθήσει, να παλέψει πιο σκληρά την επόμενη φορά και να δώσει παραπάνω από το 100% που μέχρι τότε έδινε. Είναι αυτό που παροτρύνει ένας προπονητής τον αθλητή του: «να ξεπεράσει τον εαυτό του». Όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που μου εστάλησαν λοιπόν, είναι φυσιολογική αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, που τον παρακινούν να προσπαθήσει περισσότερο για έναν νέο στόχο, έναν νέο αγώνα… και έτσι του δίνουν νόημα στη ζωή του, καθώς του γεμίζουν τον χρόνο, του δίνουν έναν προγραμματισμό, του χαράζουν μια πορεία μέχρι την επόμενη μάχη. Έτσι γεμίζει η ζωή του ανθρώπου και η ενέργεια δεν καταναλίσκεται από εδώ και από εκεί, αλλά κατευθύνεται προς την επίτευξη ενός στόχου. Αυτό εξάλλου είναι η ζωή: μια διαρκής στόχευση, ένα κυνήγι, μια μάχη, ένα συνεχές σήκωμα εκεί που πέφτεις.
Βέβαια το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, καθώς αναδύονται πάλι δυο συμπεράσματα από τα προηγούμενα:
1. Τι γίνεται όταν αρχίζεις να κουράζεσαι από τις συνεχείς ήττες, από το συνεχές πέσιμο, από το βάρος της στενοχώριας; Πόσο αντέχει ο άνθρωπος σαν μονάδα, τη στενο-χώρια; Εκεί λοιπόν υπάρχουν άλλα αντανακλαστικά, κοινωνικής φύσης αυτή τη φορά, που αναγκάζουν τον άνθρωπο προς αναζήτηση άλλου ανθρώπου, για να συναναστραφούν, να είναι μαζί και έτσι να μοιράσουν το βάρος που λέγαμε! Όταν ένας άνθρωπος στενο-χωρείται και δεν μπορεί να βγει από μια δύσκολη θέση, έχει εφεύρει τρόπο ώστε να προσκαλεί έναν άλλον συνάνθρωπο στην θέση του και έτσι να μοιράζεται η δυσκολία της στιγμής που βιώνει. Πώς το κάνει αυτό; Φυσικά με την εφεύρεση του μικρού οργάνου που λέγεται «καρδούλα»! Τοποθετείς κάποιον μέσα στην καρδιά σου και στη δύσκολη αυτή στιγμή ζητάς την βοήθειά του. Έτσι όπου και αν βρίσκεσαι, όσο στενά και αν είναι, αρκεί να κοιτάξεις μέσα στην καρδούλα σου και να ψάξεις για στήριξη. Σοφή η φύση ε; Προδιαθέτει στην ομαδική συνύπαρξη ώστε να στεριώσει η ατομική ύπαρξη και επιβίωση! (όπως βλέπεται όλα είναι μια δυναμική ισορροπία πάνω στο σύμπαν, ή αλλιώς μια διαρκής μάχη, ένας ανηλεής αγώνας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας… και εκεί που φαίνεται καταδικασμένος ο άνθρωπος, ορθώνει το ανάστημά του και συνεχίζει. Εκεί που τα μαθηματικά καταδικάζουν, έρχεται η ψυχολογία και ανατρέπει, μετά έρχεται η φυσική να υπενθυμίσει, αλλά εκεί μπαίνει η φιλία και ο έρωτας που αντιστέκονται… Να τι είναι ο άνθρωπος: ένα πεδίο βολής που πάνω του συγκρούονται οι παγκόσμιες μυστικές δυνάμεις… και για να αντισταθεί χρειάζεται και τον άνθρωπο που είναι δίπλα του.)
2. Τι γίνεται όταν συνειδητοποιώντας την ήττα σου και ίσως το καταδικαστικό 0,48 που δεν μπορείς να ξεπεράσεις, κολλάς στην αδυναμία σου να ξεφύγεις από τις προδιαγραφές σου; Τότε υπάρχουν πιστεύω δυο δρόμοι: ο πρώτος είναι αυτός της κατάθλιψης και της αυτοκτονίας, όπως τον διάλεξε και τον εξέφρασε ίσως καλύτερα από όλους ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, ο οποίος δεν κατάφερε να ξεφύγει από αυτό το δύσκολο κομμάτι της ήττας, ως έννοια, ως συμπαντική επιταγή. Ο δεύτερος, είναι να παλεύεις κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης σου συνειδητά, όχι για να ξεπεράσεις το 0,48 της απόδοσής σου, αλλά για να το κάνεις αυτό το 0,48 όσο πιο ποιοτικό μπορείς!! Μην προσπαθείτε να ξεπεράσετε λοιπόν τη φύση σας, απλά προσπαθήστε να την κάνετε ποιοτικότερη, πιο χαρούμενη και λιγότερο αγχωμένη.
Εξάλλου σε μια ζωή χαμένη κανένας δεν νικά… μπορεί όμως αυτός ο κανένας να χαρεί την ήττα του… Προσπαθήστε το, αξίζει! Όλα τα υπόλοιπα είναι θερμότητα όπως είπαμε! Και ειδικά αυτή τη στιγμή που γράφω, μου φαίνεται ότι παραείναι η θερμότητα… οπότε πάω για μπάνιο!
6 σχόλια:
WOW!!! Χρειάστηκε να το διαβάσω 3 φορές..Ωραίο κείμενο και άκρως επιστημονικό δοκίμιο..
Ξαδερφάκι μου θύμησες τους 8 κανόνες που έχω για τη ζωή (και δεν είναι τυχαίο το νούμερο).
Τους παραθέτω λοιπόν:
1. Να ερωτεύεσαι..να μπορείς να κοιτάζεις στα μάτια κάποιου και να ξέρεις ότι κοιτάζει μέσα σου, όπως κάνεις κι εσύ.
2. Να έχεις φίλους(αυτούς τους λίγους και καλούς)..ξέροντας πως ό,τι ώρα και να σηκώσεις το τηλέφωνο κάποιος θα είναι στην άλλη άκρη της γραμμής να σε ακούσει, κι ας έχεις να τον δεις χρόνια.
3. Να αντέχεις..ενώ σε χτυπάνε από παντού, εσύ να περιμένεις την στιγμή που θα νομίζουν ότι υπέκυψες και τότε να ορμάς, σαν χίλιες μανιασμένες θάλασσες.
4. Να αναπνέεις..να παίρνεις μια βαθιά ανάσα κοιτώντας τον ουρανό, κατόπιν να γυρνάς το βλέμμα σου στη γη, σ'αυτόν τον κόσμο που καταστρέφουμε, και να κάνεις κάτι καλό.
5. Να νιώθεις,να ελπίζεις,να ζεις..όταν όλοι γύρω σου ασυναίσθητα έχουν παραδοθεί και αργοπεθαίνουν.
6. Να έχεις τις αισθήσεις σου πάντα ανοιχτές, καθώς και το μυαλό..κόντρα σε όσους προσπαθούν να στις αλλοτριώσουν.
7. Να τραγουδάς..με τη φωνή της ψυχής. Ακόμα και το σύμπαν παίζει μουσική είπε κάποιος.
8. Να μην δέχεσαι τίποτα ως αυταπόδεικτο..τίποτα, ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό.
Υ.Γ.1: Το 0048 αν δεν κάνω λάθος είναι της Πολωνίας.(δεν ξέρω αν παίζει ακόμα κάποιο ρόλο)
Υ.Γ.2: Επέτρεψέ μου να διαφωνίσω με μία σου πρόταση.."Εξάλλου σε μια ζωή χαμένη κανένας δεν νικά".
Θεωρώ πως δεν υπάρχει νίκη ή ήττα σε μια μάχη που δεν επιλέξαμε. Καλώς ή κακώς η ζώη μας (και εννοώ τον ερχομό μας στη ζωή) δεν ήταν και επιλογή μας. Άλλοι την επέλεξαν για μας. Οπότε δεν αισθάνομαι ούτε νικητής ούτε νικημένος, μόνο ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά.
(ουφ, αυτά)
Φιλιά!
Ξαδερφάκι καλώς σε ανταμώνω διαδικτυακά!
Ενδιαφέρων ο οκτάλογός σου... Το νούμερο 8 και για μένα δεν είναι τυχαίο και έτσι μου δείνεις αφορμή να στο αποδείξω στο επόμενο post!
Όταν λέω -και εγώ και το τραγούδι που παρέθεσα- ότι "σε μια ζωή χαμένη κανένας δεν νικά", εννοώ ότι από τη φύση της η ίδια η ζωή είναι καταδικασμένη να τελέψει, που λένε και στο χωριό μας, δηλαδή να τελειώσει. Η ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος για όλους, όσο μικρά ή μεγάλα ως προς τον χρόνο είναι αυτά τα διαστήματα για τον καθένα ξεχωριστά! Σημασία λοιπόν δεν έχει να συνειδητοποιήσεις το τέλος, το ότι είμαστε όλοι χαμένοι, αλλά την ίδια την ύπαρξη της... ύπαρξής μας. Και για να το κάνω πιο λιανά -γιατί εδώ που είμαι η θερμότητα κάνει τα πάντα για να αποσυντονίσει τη σκέψη- θυμάμαι πώς τελειώνει η ταινία "Ο ήρωας" μια κινεζική, με τον Τζετ Λι, που πιστεύω ότι συμπυκνώνει πολύ ωραία αυτό που θέλω να πω:
-Πες μου πώς πέθανε ο ήρωας;
-Δεν θα σου πω, πώς πέθανε, αλλά πώς έζησε...
Αυτό λοιπόν έχει σημασία ξαδερφάκι μου, το πώς ζει κάποιος κάθε δευτερόλεπτό του, κάθε στιγμή, μικρή ή μεγάλη... όλα τα υπόλοιπα είναι θερμική παπαρολογία που χάνεται και αυτοεκρύγνυται στο χάος του σύμπαντος.
Εξάλλου: "Ζωή δεν είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι πάλι, ζωή είναι να είσαι ξυπνητός όταν κοιμούνται οι άλλοι..." έτσι δεν είναι; Χαχα!
Φιλιά, καλά να περνάς!
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την μαντνάδα, καθώς και με αυτά που λες.
Σημασία έχει το πως έζησε. Γι' αυτό λέω πως δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τη ζωή χαμένη. Από τη στιγμή που το τέλος είναι το ίδιο σίγουρο με την αρχή,για μένα,δεν υφίσταται θέμα νίκης. Το τέλος δεν είναι χαμός. Είναι ένα φυσικό επακόλουθο. Ο φόβος μας για το τέλος είναι αυτός που μας κάνει να το χαρακτηρίζουμε.
Και όπως στην ταινία έτσι και στη ζωή, όταν έρθει το τέλος κάποιος άλλος θα ρωτήσει για σένα και κάποιος άλλος θα απαντήσει για σένα.
Κάποια περίοδο ακουγα όλους γύρω μου που έλεγαν ότι η ζωή ειναι δύσκολη..ε, κάποια στιγμή δεν άντεξα και ρώτησα.."οκ ρε παιδιά είναι δύσκολη,αλλά σε σύγκριση με τι?.."
Είναι δύσκολη σε σχέση με αυτά που θα θέλαμε να πετύχουμε και να κάνουμε. Όμως λίγοι έχουν καταλάβει ότι δυνατότητα επιλογής δεν υπάρχει! Διάβασε το βιβλίο "Κοινωνωία της νόησης" του
Marvin Minsky και θα δεις.
Εξάλλου το είπε και ο μεγάλος Καζαντζάκης με δικά του λόγια: "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος". Και η δυσκολία είναι στην ερμηνεία της φράσης "δεν ελπίζω τίποτα"!
Άντε καλές μάχες με τον ουτοπικό μας εαυτό!
Καταρχάς να διευκρινήσω πως η ερώτησή μου ήταν ρητορική.Δεν νομίζω πως υπάρχει σύγκριση.Όλα αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε ή να πετύχουμε δεν γίνονται όλα.Άλλα πραγματοποιούνται σε βάθος χρόνου και άλλα σε μια στιγμή.Ακόμα και μετά την ολοκλήρωση θα θέλουμε κάτι άλλο.Πάντα θα θέλουμε κάτι άλλο.Είναι αυτό που μας κάνει να προχωράμε.Μια από τις κατάρες του ανθρώπου είναι η ανυπομονησία.Δεν έχουμε μάθει να περιμένουμε,γιατί έχουμε αντιληφθεί λάθος μια από τις χειρότερες εφευρέσεις μας.Το χρόνο.Οι άνθρωποι πολύ απλά για μένα δεν έχουν καμία επαφή με το κέντρο τους.Δεν κεντράρουν και δεν βρίσκουν στόχο.
Το έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν τον έχουν ονομάσει άδικα πατέρα της τεχνητής νοημοσύνης.Αν έχεις χρόνο δες το "What the bleep do we know?".Είναι ένα πολύ ωραίο ντοκυμαντέρ.Και θα καταλάβεις τι εννοώ.Και ίσως σου εξηγήσει το γιατί τελικά έχουμε επιλογή.
Στη ρήση του Καζαντζάκη αυτο που τον κάνει ελεύθερο είναι το "τίποτα".Αν βάλεις κάποια άλλη λέξη,όπως το "καθόλου" ή το "ποτέ",θα δεις ότι δεν έχει την ίδια αξία.
Αυτό είναι λοιπόν το τίποτα.Η κβαντική ρωγμή του χρόνου.Το μεγάλο Παρόν.
Και έτσι μου δίνεται η αφορμή να πω κι εγώ μια από τις ταπεινές μου ρήσεις: Το "πάντα" δεν είναι η αιωνιότητα,αφού η αιωνιότητα δεν είναι τα πάντα..
Μου ανάβεις τα αίματα ξαδερφάκι τώρα αναφερόμενος στον...bleep χρόνο! Αλλά ετοιμάζω άλλο post περί χρόνου, σε λίγο χρόνο!
Το ντοκιμαντέρ το έχω δει, αλλά δεν με έπεισε ότι έχουμε επιλογή. Χαίρομαι που έχεις διαβάσει το βιβλίο του πατέρα της τεχνητής νοημοσύνης!
Πολύ καλή η ρύση σου, έτσι ακριβώς είναι!
Καλή συνέχεια στις αναζητήσεις μας!
Δημοσίευση σχολίου