Η γλυκάδα του σκληρού του ύφους

Μιλήσαμε για τέχνη τις προάλλες...

Έπρεπε να φτάσει ο νευρόσπαστος βρυχηθμός του Ψαραντώνη απόψε το βράδυ εδώ στην Καστοριά, απ΄τα κάτεργα της γης, για να κωλώσουν λιγάκι τα δαιμόνιά μου... και να μαζευτούν σκυφτά κάτω από τη γης...

Και μετά, να λάμψει το γλυκοτιτίβισμα της καρδερίνας, της Νίκης Ξυλούρη, σαν πέπλο απάνεμο που αγκαλιάζει τον αγέρα... και σβήνει το δάκρυ κάθε πληγής με τους βόστρυχές της.

Αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν, ο αγριάνθρωπος να γέννησε τέτοιο πλάσμα; Είναι δυνατόν, μετά τη μπόρα, τις αστραπές και τις βροντές να βγαίνει το σπουργίτι και να απαλύνει κάθε φόβο...; Και όμως, είναι σαν να με ρωτάτε: είναι δυνατόν η φύση (μας) που τη μια καταστρέφει, την άλλη να γεννά και να ανατρέφει; Είναι δυνατόν, τα μανιασμένα δέντρα που ριγούν και τα σκυλιασμένα φύλλα τους που τραντάζονται, να φωλιάζουν τα αδύναμα πουλιά; Κι όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα!

Ψαραντώνης και Νίκη Ξυλούρη, είναι τρανή απόδειξη ότι η πέτρα θρέφει το λουλούδι... 

"Γι' αυτό ζηλεύω τα πουλιά"
Νίκη Ξυλούρη

Στη γκρεμισμένη τους φωλιά 
 απάνω κελαηδούνε 
γι’ αυτό ζηλεύω τα πουλιά 
όχι γιατί πετούνε