Σκυλίσια ζωή; Ή εκ-παιδεύοντας έναν σκύλο;

Η συμβίωση με έναν σκύλο δεν είναι πάντα πολύ εύκολη. Όπως και με έναν φίλο ή με ένα άλλο πλάσμα γενικότερα. Ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό τολμώ να πω, καμιά φορά δεν τα βγάζουμε πέρα. Τι είναι όμως αυτό που δυσκολεύει την κατάσταση;

Άλλοτε, αυτό που θες να πεις γίνεται απόλυτα κατανοητό και ξεκάθαρο, ωσάν ο σκύλος να ήταν στο μυαλό σου… «Αυτό θα πει επικοινωνία», αναφωνείς. Τότε, νιώθεις το μικρό αυτό πλάσμα τόσο κοντά σου, κομμάτι του εαυτού σου, 

σάρκα από τη σάρκα σου, 

πνεύμα από την ύπαρξή σου. 

Είναι τότε, που γεμίζεις από την αγνότητα της ύπαρξης αυτού του έτερου πλάσματος, ωσάν να ήταν η δική σου η ύπαρξη, και περιλούζεσαι από κατάλευκα συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, από όνειρα για το αύριο. Νιώθεις, ότι δεν είσαι μόνος. Νιώθεις, ότι δεν υφίσταται διαχωριστική γραμμή των πλασμάτων. Όλα, είναι φτιαγμένα από το ίδιο αγνό και αμόλυντο (σαν χιόνι) υλικό. 

Άλλοτε, πάλι, αυτό που «εξυπονοείς» δεν εξυπονοείται με τίποτα βρε παιδί μου! Το απλό για σένα, δεν μπορεί να μεταφερθεί στο διπλανό σου πλάσμα και θεωρείται σαν κάτι το αδύνατο και αδιανόητο. Η επικοινωνία δεν υφίσταται καθόλου, φυσικά, καθώς ο καθένας εκπέμπει στη δική του συχνότητα. Τότε, νιώθεις τόσο αποξενωμένος, τόσο απομακρυσμένος, τόσο αγανακτισμένος και άδικα παρεξηγημένος. Τότε, τραβάς σε μια γωνιά και κατεβάζεις ρολά για να μην βλέπεις κανέναν... 

Αν σου περάσει αυτή η φάση, τραβάς σε μια άλλη γωνιά και αγναντεύεις τη ζωή που δεν έζησες πίσω από το θολό τζάμι της καθημερινότητάς σου... Και κατά έναν περίεργο τρόπο τότε, πάλι δεν θες κανέναν!

Αναρωτιέσαι: "μα για το τόσο απλό να γίνεται τέτοιο ζήτημα"; Δεν μπορεί να είναι ο δικός σου σκύλος αυτός. Θες να τον πετάξεις στο νερό και να τον πνίξεις που να πάρει ο διάολος…! 

Κάτι όμως συμβαίνει εδώ. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο ακραίες καταστάσεις, έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυο φυσικές υπάρξεις, η κάθε μια από τις οποίες έχει τις δικές της ρίζες, τη δική της διαμόρφωση, τη δική της διαδρομή. Το πρόβλημα αρχίζει, όταν τίθεται το ίδιο πλαίσιο συμβίωσης για δυο διαφορετικά πλάσματα. Έλα όμως που τα πλάσματα πάντοτε θα είναι διαφορετικά, και το πλαίσιο πάντοτε θα είναι μόνο ένα…! Τοιουτοτρόπως, θα αναπαράγεται πάντα το ίδιο αντιφατικό φαινόμενο: ενώ οι δυο σάρκες θα έσονται εις σάρκα μίαν, τα πνεύματα θα παραμένουν δυο. 

Και ενώ οι ανάγκες του σώματος, της ύλης, της καθημερινότητας, θα έσονται από κοινού, οι προτεινόμενες απαντήσεις για την ταυτόσημη ανάγκη θα παραμένουν πάντα δυο. 


Συμπέρασμα: σε κάθε ερώτημα μόνο μία απάντηση χωρά… Άρα, άτοπο; Όχι. Μάλλον, λάθος διατυπωμένο. Διότι, γιατί πρέπει να θεωρηθούν τα δυο διαφορετικά πλάσματα, ως ένα συσσωμάτωμα; Πρόκειται για δυο, αυτοτελή, ξεχωριστά πλάσματα, που συνυπάρχουν. Κάποιες ανάγκες του ενός θα περιοριστούν, κάποιες ανάγκες του άλλου θα ποδοπατηθούν, κάποιες τρίτες ανάγκες και των δυο θα δημιουργηθούν. Και πάει λέγοντας το παιχνίδι… Το λάθος είναι αν δεν το δεις σαν παιχνίδι, αλλά σαν ανταγωνισμό για το ποιος θα ικανοποιήσει περισσότερες ανάγκες. Τότε, έχεις χάσει το παιχνίδι και μαζί τον εαυτό σου, μα και τον σύντροφο (Μαρξ) σκύλο. Θα μου αντιτείνετε βέβαια, και θα έχετε δίκιο, πώς παλεύεται η κραυγή από τις ανάγκες που καταπνίγεις; Πώς ξεπικραίνεσαι από τις φορές που δεν θα γίνει το δικό σου, όταν ολόψυχα θεωρείς ότι αυτό είναι το δίκαιο και το πρέπον; Ερωτήματα, στα οποία δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση, καθώς ο καθείς, βάζει τα όριά του και δρα με βάσει τις αντοχές του. Το περίεργο είναι ότι όσο θεωρείς ότι καταπατάται η φύση σου και οι ανάγκες σου, τόσο αντιτείνει και το έτερο πλάσμα δίπλα σου ότι πρώτα εσύ έχεις καταπατήσει τη δική του τη φύση και τις δικές του τις ανάγκες… Κοινώς, πιάσ’ το αυγό και κούρεφ’ το! Κάπου εδώ όμως σταματά η ανάλυση και η φιλοσοφία, και αρχίζει η πραγματική συμβιωτική ζωή… 

Η κάθε σχέση με σκύλο λοιπόν, έχει και τα καλά της, έχει και τα κακά της. Πίσω της, αυτή η σχέση, κρύβει τη σύγκρουση των διαφορετικών φύσεων, η οποία δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν ερμηνεύεται με κανόνες, παρά μόνο κατευνάζεται από τις ένθεν και ένθεν προσφερόμενες αντοχές. 

Το κέρδος είναι οι κρυμμένες χαρές που μπορεί να σου ξετρυπώσει και να σου χαρίσει. Είναι ο νέος κόσμος που μπορεί να σου υποδείξει μέσα από τα μάτια του.

Το κόστος είναι ο κρυμμένος σου εαυτός που μπορεί να σου φιμώσει και από εσένα να χωρίσει. Είναι ο παλαιός σου κόσμος που μπορεί να σου σβήσει από τα μάτια σου.


Καταλήγεις στο ότι παλεύεις για το σήμερα. Και η αυριανή μέρα, ίσως κάτι καλύτερο φέρει και για τα δυο ζωντανά…