Πόσο απέχει το 5700 πΧ από το σήμερα;

Ας ξεκινήσουμε με την άποψη ότι κάθε απόσταση είναι σχετική, οπότε κάθε προσπάθεια μέτρησής της, υπόκειται στις απαιτήσεις του εκάστοτε ατόμου που μετρά.

Και επειδή σε τούτη τη διαδικτυακή γωνιά, ίσως έχετε καταλάβει ότι πάνω από όλα μετρά αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά αυτό που κρύβεται στο βυθό μας και αυτό που απαιτεί καταδυτικές και ενδοσκοπικές ικανότητες διαφώτισής του..., θα καταθέσω ότι η δική μου μονάδα μέτρησης της απόστασης είναι το πόσο συναισθηματικά κοντά ή μακρυά είναι ένα ερέθισμα από τον δέκτη, υπονοώντας το πόσο συναισθηματικά κοντά ή μακρυά είναι τελικά ο πομπός από τον δέκτη.

Στο ερώτημα του τίτλου, λοιπόν, η απάντησή μου είναι ξεκάθαρη: δεν απέχει καθόλου!

Εξηγούμαι. 

Παρακολουθώντας σήμερα μια όμορφη ομιλία της κυρίας Στρατούλη (τυχαία η ομοιότητα του επιθέτου της με το μικρό μου όνομα), σχετικά με τον προσφάτως ανακαλυφθέντα και αποκαλυφθέντα νεολιθικό οικισμό της Αυγής, έναν οικισμό σε πολύ κοντινή απόσταση από την Καστοριά, κράτησα τα εξής σημεία: η διαμονή στον συγκεκριμένο χώρο θα μπορούσε να χωριστεί αδρά σε τρεις μεγάλες χρονικές περιόδους, 5650-4900, 4900-4700 και 4700-4500 πΧ, κατά τις οποίες χτίζονταν σπίτια ουσιαστικά πάνω στα ερείπια των προγενέστερων σε μια μικρή γεωγραφική έκταση. Μάλιστα, κατά τη δεύτερη περίοδο θεωρείται από τους ειδικούς, ότι η περιοχή βίωνε αναρίθμητες και εντονότατες βροχοπτώσεις, με αποτέλεσμα συνεχώς να καταφτάνει νέο χωμάτινο υλικό από άλλα μέρη, και να σκεπάζει τα μέχρι εκείνη την εποχή δημιουργηθέντα. Τελικό αποτέλεσμα, ήταν οι άνθρωποι να χτίζουν κάθε φορά πιο ψηλά σπίτια, για να αντιμετωπίσουν τις πλημμύρες και τις εν δυνάμει καταστροφικές συνέπειες της βροχόπτωσης. Οι άνθρωποι, παρ' ότι πνίγονταν, συνέχιζαν και χτίζοντας εκεί που άλλοι είχαν ζήσει, και βαδίζοντας εκεί που άλλοι είχαν βαδίσει... Αυτή, η εμμονή να στεριώσουν στον "τόπο" τους, είναι που μετρά ίσως περισσότερο από όλα εκείνη την περίοδο, καθώς διαφαίνεται -παρά τις λάσπες και το κάρβουνο- η ανάγκη να στεριώσουν εκεί που ήταν παλαιότερα οι πρόγονοί τους... Συγκίνηση μόνο μπορεί να πηγάζει από αυτή τη διαπίστωση, καθώς εξυψώνει την αξία της συνέχειας, την ανάγκη της συνύπαρξης, την ιδέα του μαζί... έναντι του αποτελέσματος του μόνου... 


Γυρίζοντας σπίτι, και έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις κατά νου, βλέπω το κάτωθι βιντεάκι που μου υπέδειξε με τόση συγκίνηση η γοργόνα των γλυκών νερών, ένα πλάσμα που γνωρίζει καλά από πνίξιμο συναισθημάτων και σκέψεων, από πλημμύρα και καταστροφές, από ανάγκη συνέχισης μαζί... και για αυτό την ευχαριστώ (για μια ακόμη φορά).

Το χτίσιμο πάνω από το πνίξιμο... Η επιβίωση πάνω από την πλημμύρα... Μα και η σύνδεση με το κάθετο παρελθόν μας, αυτό που ενταφιάζεται στο βάθος του εαυτού μας, μόνο δάκρυα συγκίνησης μπορεί να μας γεμίσει, και να μας δηλώσει, ότι -τουλάχιστον- 7500 χρόνια τώρα, οι άνθρωποι ακολουθούν ίδιο τρόπο αντίστασης στο ξέπλυμα του πόνου...