Τα παιδία φωτογραφίζει... ή αλλιώς, Φωτογραφίζει τα παιδία...

Είναι κάτι φορές, που νιώθεις γύρω σου κάποιους νταήδες, που δηλώνουν ότι θα σε πετάξουν έξω από το παιχνίδι τους, γιατί δεν είσαι καλό παιδί, και έτσι στέκονται με αυστηρό βλέμμα δίπλα στην έξοδο (exit)...

Αυτοί οι τύποι όμως, σου έχουν ήδη καταστρέψει τη ζωή, από παιδί κιόλας, και ζητούν να μην καταστρέψεις και εσύ τη δική τους, σε ένα παιχνίδι ανθρωποφαγίας, του ποιος θα προλάβει να εξοντώσει ποιον... Θυμίζει λίγο από pacman που παίζαμε παιδιά να πω την αλήθεια...

Ή θυμίζει εκείνα τα τερατάκια που βλέπαμε όταν ήμασταν παιδιά στους Ghostbusters

Είναι όμως αυτοί οι ίδιοι τύποι, που σου έχουν δώσει τα παπούτσια στο χέρι,

που σου έβαλαν τα δυο πόδια σε ένα κουτί, 

μιας και σου πέταξαν τα παπούτσια και τώρα προχωράς ξυπόλυτος

και μιας σου ξεχώρισαν το σώμα από το πνεύμα

Είναι αυτοί οι ίδιοι τύποι που σε κάνουν να μαρτυρείς τη ζωή σου...

Είναι αυτοί οι ίδιοι τύποι που σε κάνουν να θυμάσαι τη δραχμή, ως σύμβολο που έδραττες τη ζωή στα χέρια σου...

Είναι οι ίδιοι τύποι που μέσα στις μασονικές τους στοές, παίζουν με τις ζωές μας,

Είναι οι ίδιοι τύποι που στέκονται από πάνω μας σαν άλλα μπουλντόγκ της Φάρμας των Ζώων, (φέροντες ως φτερωτοί άγγελοι που θα μας σώσουν από την καταστροφή)

Και το μόνο που κάνουν είναι να ποδοπατούν την κοινωνία μας...

Είναι οι ίδιοι τύποι που ζητούν να κάνουμε εκπτώσεις στα πάντα,

Είναι οι ίδιοι τύποι που έχνουν κάνει τον τόπο μας Γης Μαδιάμ,

Είναι οι ίδιοι τύποι που μας θέλουν να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, γιατί τους βολεύει,

Και το πετυχαίνουν αυτό επειδή μας πουλάνε την ίδια ακριβώς στιγμή, φούμαρα περί δόξας, περί ονείρου, περί εύκολης και ευτελούς ζωής...

Είναι αυτοί οι ίδιοι τύποι που μας έκαναν όλους να φαινόμαστε σαν τους Ζητιάνους του Καλαί, του August Rodin,

Αλλά, για μισό λεπτό! Αρκετά με αυτούς που είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους... Υπάρχουμε και εμείς, που δεν είμαστε ίδιοι με αυτούς.

Εμείς, δεν ξεχνάμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες που χάρισαν τη ζωή τους και μαζί χάραξαν το δέρμα του κορμιού τους, για να είναι η ζωή μας ελεύθερη!

Εμείς, δεν ξεχνάμε τα παιδικά μας όνειρα, και δεν φοβόμαστε τις στάλες της βροχής,

Εμείς, δεν φοβόμαστε τις φυλακές τους, και μπορούμε να ζούμε ανάμεσα στο περιθώριο που μας δίνουν για ζωή, αποφασισμένοι να σκοράρουμε στα μούτρα τους...

 Εμείς, διατυμπανίζουμε ότι ο Μπάτμαν ζει και μαζί με τον βοηθό του Ρόμπιν, κάθε μέρα ξεκινούν για να σώσουν τον κόσμο... 

Εμείς, δεν φοβόμαστε να μεταμορφωθούμε σε κάτι όμορφο, παραμυθένιο, μαγικό, και να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί στον έναν και μοναδικό φυσικό χορό, αυτόν της αγάπης...

  

 Εμείς, αγαπητοί μου, δεν φοβόμαστε να φτάσουμε μέχρι... τέλους. Διότι, μόνο όποιος κατορθώσει να φτάσει μέχρι τέλους τα όνειρά του, θα έχει αποδείξει ότι είναι 'Αριστος... για να δώσει συνέχεια σε αυτή τη ζωή, γεννώντας και καθοδηγώντας απ΄το χέρι αργά μα σταθερά, τη νέα ζωή...

Λοιπόν, παιδιά! Ή αυτοί οι ίδιοι, ή εμείς οι διαφορετικοί...

Υ.Γ.: Οι φωτό, είναι από την πρόσφατή περιδιάβασή μου στους χώρους της συμπρωτεύουσας.