Όταν κάποιοι μάχονται καθαρά, χωρίς παιχνίδια και λαμογιές, τους βγάζεις το καπέλο. Σήμερα έλαβα το εξής mail από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αιγαίου:
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Από σήμερα το πρωί, τα ελληνικά ΑΕΙ –και όλα τα ερευνητικά ιδρύματα της χώρας, η Ακαδημία, κ.λπ.- απώλεσαν την πρόσβαση τους στις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, λόγω αδυναμίας έγκαιρης πληρωμής της αντίστοιχης συνδρομής της Ελληνικής Πολιτείας προς τους διεθνείς οίκους-διαθέτες των σχετικών υπηρεσιών. Παρακαλώ, όπως διαβάσετε τις σχετικές ανακοινώσεις της Βιβλιοθήκης μας, του ΣΕΑΒ καθώς και το παρακάτω μήνυμα μου προς τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, όπου παρεμπιπτόντως το Πανεπιστήμιο Αιγαίου ασκεί την Προεδρεία κατά την τρέχουσα περίοδο.
Μήνυμα προς τη Σύνοδο των Πρυτάνεων:
“Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Όπως όλοι ενημερωθήκαμε, δυστυχώς από σήμερα 1η Μαρτίου 2010, η πρόσβαση της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας στο ‘μαγικό’ αλλά και απαραίτητο κόσμο των διεθνών ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών διεκόπη, σχεδόν πλήρως. Η διακοπή οφείλεται στην αδυναμία της Ελληνικής Πολιτείας να πληρώσει τη συνδρομή της στις υπηρεσίες αυτές.
Το παράλογο ιστορικό της γένεσης αυτού του ζητήματος κατάπτωσης της παιδείας και της έρευνας στη χώρα είναι γνωστό, όπως γνωστές είναι οι συνεχείς και καλής πρόθεσης προσπάθειες της Συνόδου των Πρυτάνεων να ‘εφεύρει’ κα να συμμετάσχει σε γραφειοκρατικές – διαχειριστικές διευθετήσεις του, εδώ και 2-3 χρόνια τώρα. Οι ευθύνες εγγίζουν τόσο σαφή φυσικά πρόσωπα στην πρώην ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, όσον και το ίδιο το απαράδεκτο πνεύμα της γραφειοκρατίας και της διαχειριστικής λαγνείας της Διοίκησης και άλλων Υπουργείων, ως αυτό της Οικονομίας και της Ανάπτυξης…
Πεποίθηση μου είναι ότι το ζήτημα, ως διαχειριστικό πρόβλημα, αργά ή γρήγορα, θα ξεπερασθεί. Ο από μηχανής Θεός θα εμφανισθεί εκ νέου επ’ ωφελεία του πολιτισμού που τον εφηύρε… Άλλωστε, η συγκυρία είναι ευνοϊκή, με την παρουσία ενός άκρως αξιόπιστου ακαδημαϊκού στελέχους στη θέση του Ειδικού Γραμματέα Ανωτάτης Εκπαιδεύσεως, με γνώση και υψηλό ενδιαφέρον για την ουσία της ακαδημαϊκής λειτουργίας. Αυτό που δεν μπορεί να παρακαμφθεί είναι ο αποκαλυπτικός συμβολισμός του γεγονότος ότι, εν έτει 2010, το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο αφήνεται, για οίους γραφειοκρατικούς λόγους, να αποκοπεί από το διεθνές ακαδημαϊκό γίγνεσθαι. Τα λάθη ετών δεν μπορούν να αιτιολογούν τις αδυναμίες μηνών: σηματοδοτούν αμετάκλητα, στην αντίληψη μου, ότι δεν υπάρχει βαθύς στρατηγικός στόχος για την ανώτατη παιδεία και έρευνα στη χώρα. Πολλά λόγια, διαχρονικώς, περί ‘εθνικών στόχων’ στην παιδεία, αλλά και καθημερινός αξιολογικός διασυρμός στο δημόσιο Λόγο και έξωθεν επιβεβλημένη δυσλειτουργία στα Ιδρύματα μας. Πολύς κόπος, πανταχόθεν, να διασυρθούν οι Πρυτάνεις και τα ΑΕΙ, ελάχιστα ώστε να υποστηριχθούν στο έργο τους.
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου έχει συγκροτήσει και ακολουθεί πιστά μια πολυετή στρατηγική ανάπτυξης γύρω από τους άξονες της ποιότητας σπουδών, της εξωστρέφειας, της διεθνοποίησης και της έρευνας. Πώς θα γίνονται αυτά χωρίς βιβλιοθήκες; Χωρίς στελέχη; Κάθε άνθρωπος και κάθε θεσμός έχουν τα όρια τους, όταν μάλιστα αυτά συντίθενται στενεύουν, όση κι αν είναι η φυσική ανοχή και αντοχή τους. Δεν δύναμαι να αποδεχθώ ως Πρύτανης την απώλεια των αυτονόητων ακαδημαϊκών προϋποθέσεων λειτουργίας που κατεκτήθησαν όταν ήμουν ακόμα Επίκουρος Καθηγητής. Δεν είναι δυνατό να αποδεχθώ την επιστροφή του Πανεπιστημίου μου στη ‘λίθινη’ εποχή του, επί της θητείας μου. Υποστηρίξαμε σθεναρά τη θέση υπέρ των ‘ανοικτών’ πανεπιστημίων, υπό σκληρές συνθήκες. Τί θα πούμε τώρα για τα εν τοις πράγμασι ‘κλειστά’; Η προοπτική του επαρχιώτη δημοδιδασκάλου των ‘50s προκαλεί ρίγη… οργής.
Κατόπιν αυτού, με λύπη, σας δηλώνω την απομάκρυνση μου από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αιγαίου, ως ύστατη διαμαρτυρία για την αδιαφορία της Δημόσιας Διοίκησης έναντι των ΑΕΙ, η οποία εφ’ όσον δεν παταχθεί σκληρά και άμεσα από την φυσική ηγεσία της θα υποκρύπτει την απουσία ουσιώδους πολιτικής γι’ αυτά. Βαυκαλίζομαι ότι ο συμβολισμός της απόφασης αυτής μπορεί να ενισχύσει τις προσπάθειες του κ. Ειδικού Γραμματέα, προς επίλυση του από μακρού προαναγγελθέντος πλήγματος σε βάρος της ακαδημαϊκής κοινότητας της χώρας.
Είναι τιμή μου η επί έτη συλλειτουργία μας καθώς και τύχη μου να σας γνωρίσω προσωπικά.
Φιλικά
Καθηγητής Ανδρέας Ι. Τρούμπης”
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Με την παρούσα επιστολή είναι υποχρέωση μου να σας ενημερώσω ότι θα ζητήσω, αμετακλήτως, από την επόμενη Σύγκλητο μας (18/3/2010) όπως προβεί στην υπηρεσιακή μου αντικατάσταση, κατά τις θεσμικές προβλέψεις που διέπουν τη λειτουργία των ΑΕΙ.
Μου είναι απολύτως αδύνατο, ως ανθρώπου που επεχείρησε να λειτουργήσει επί έτη με τη λογική ενός ακαδημαϊκού πρύτανη, να αποδεχθώ ότι επί της πρυτανείας μου το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, όπως και όλα τα άλλα ΑΕΙ, θα υποχωρήσει σε μια προ του 1995 εποχή. Οι διαχρονικές ευθύνες της Πολιτείας είναι προφανείς: όπως λέω και στην ανωτέρω συνημμένη επιστολή μου, υπάρχουν πράγματα μη-ανεκτά, όσον καλή κι αν είναι η γενική πρόθεση. Αδυνατώ να δεχθώ ότι η γενική βλακώδης γραφειοκρατία και διαχειριστική λαγνεία των υπηρεσιών δύνανται να υπερτερούν της πολιτικής απόφασης και της στρατηγικής βάθους. Πανεπιστήμια χωρίς βιβλιοθήκες δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο, ερευνητές χωρίς βιβλιογραφία είναι ανέκδοτο, όπως και τα greek statistics! Πού; Στην Ελλάδα της ‘ψηφιακής σύγκλισης’; Να κάνουν τη δουλειά τους και να την κάνουν έγκαιρα, γρήγορα και σωστά! Όλα τα άλλα, υπολείπονται της ουσίας…
Πώς θα συμμετάσχω σε εκλεκτορικά νέων συναδέλφων, συζητώντας περί δημοσιεύσεων και impact factor, όταν επί καιρώ δεν θα μπορούν να διαβάζουν τη διεθνή βιβλιογραφία; Πώς θα διευθύνω διδακτορικά και μεταπτυχιακές διατριβές, νέων ανθρώπων χωρίς πρόσβαση σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες; Γιατί να πάει μια σειρά φοιτητών χαμένη; Στο όνομα του υψηλού επιπέδου σχεδιασμού του ΕΣΠΑ και του ΠΔΕ, που διαρκεί 3 χρόνια τώρα; Όχι, από εμένα…
Πώς και τί θα απαντώ στον καταιγισμό της απαξιωτικής κριτικής εις βάρος του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου;
Πώς θα επιχειρηματολογώ υπέρ της ύπαρξης ανοικτού πανεπιστημίου, όταν τούτο ‘κλείνει’ εκ των πραγμάτων…;
Και πολλά, πάρα πολλά άλλα…
Φαίνεται ότι σε όλα υπάρχει η ‘κόκκινη γραμμή’, η προσωπική μου ‘γραμμή’ ήταν αυτή. Λυπάμαι ειλικρινά!
Όπως είπε και ο ποιητής : «είμαι ο κύριος της μοίρας μου/ο καπετάνιος της ψυχής μου». Φαίνεται ότι στη νέο-Ελλάδα, το πρώτο δεν είναι απολύτως σίγουρο, θα διεκδικώ όμως πάντα το δεύτερο!
Γειά σας,
Καθηγητής Ανδρέας Ι. Τρούμπης
Υ.Γ.: Από τούτο το μικρό βήμα θα ήθελα να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στον Πρύτανη.
7 σχόλια:
Επίτρεψέ μου να θυμίσω στον Κο Πρύτανη ότι η κυβέρνηση που προφανώς υποστηρίζει αυτός και ο Ποτούλης, έχει αναλάβει από τετραμήνου. Για κάτι τόσο απλό όπως το να πάνε τα μπιλιετάκια στους εκδοτικούς οίκους, καλύτερο θα ήταν να μέμφεται την απίστευτη ιλαροτραγωδία της ανοιχτής (μη χέσω) διακυβέρνησης που το μόνο που πέτυχε είναι να έχει αφήσει αστελέχωτη τη δημόσια διοίκηση μέχρι να βρεθεί τρόπος να παρακαμφθεί η προαναγγελθείσα αξιοκρατία για να βολευτούν οι ημέτεροι. Όσο για την παραίτηση για λόγους αρχής... κύριε πρύτανη, με πορδές δεν βάφονται αυγά. Μπορείτε να ρωτήσετε και τον κάθηγητή Κίττα.
Καλό βράδυ.
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Σε παρακαλώ να διαβιβάσεις τις παρακάτω απόψεις μου – επειδή δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω, όπως εσύ – στον Καθηγητή κ.Τρούμπη και θα ήθελα μια δημόσια τοποθέτησή του:
Διαβάζω στις εφημερίδες ότι ένα ποσοστό περίπου 12% του προϋπολογισμού των Α.Ε.Ι. στο σύνολό τους δαπανώνται για την αποκατάσταση των ζημιών που προκαλούνται κατά τις γνωστές και διεθνώς πρωτότυπες «καταλήψεις». Αν αυτό είναι λάθος, ζητώ συγνώμην και δεν προχωρώ παρά κάτω. Αν όμως είναι αλήθεια, έστω και αν η συμμετοχή του Πανεπιστημίου του Αιγαίου σ’ αυτόν τον λογαριασμό είναι μηδενική, η ευθύνη του όμως είναι τεράστια γιατί δεν έσπευσε να διαμαρτυρηθεί έντονα – όπως κάνει τώρα που το κλίμα είναι αβανταδόρικο – και να φροντίσει για το συμμάζεμα αυτών των δαπανών που ίσως θα έφθανε να καλύψει μέρος ή το όλον των χρημάτων που χρειάζονται για τη διασύνδεση των Πανεπιστημίων με τις Διεθνείς Βιβλιοθήκες.
Τειρεσίας
Υ.Γ. Δεν αντέχω στον πειρασμό να μην σχολιάσω το άρθρο του Προέδρου της Ιατρικής Σχολής στην «Καθημερινή» της Κυριακής (28/2/10) για το που πηγαίνει το Πανεπιστήμιο Αθηνών:
Όταν μερικοί δάσκαλοι του Πανεπιστημίου Αιγαίου ξαγρυπνούν – έστω και με αυτόν τον μεροληπτικό τρόπο – και αγωνιούν για την τύχη του Πανεπιστημίου τους, κάποιοι Καθηγητάδες του «Αθήνησι» κοιμούνται τον ύπνο του «δικαίου», της «αυτάρκειας» και της «αυτοϊκανοποίησης».
Αγαπητοί μου Costas Thomas και Τειρεσια,
Ήξερα ότι αυτή η συμπαράστασή μου στον Πρύτανη κ. Τρούμπη και ο λόγος περί καθαρής μάχης και όχι λαμογιάς, που γράφω, ήταν υπερβολικά, καθώς δεν γνωρίζω ουσιαστικά ποιός είναι ο Πρύτανης και τι σκοπούς εξυπηρετεί.
Και οι δυο σας με ξέρετε καλά, οπότε γνωρίζετε το επιρρεπές του χαρακτήρα μου σε λόγια -έστω και φαινομενικά- αντίστασης και ρομαντικού συμβολισμού. Ναι, δεν ξέρω πραγματικά αν πίσω από όλες αυτές τις κινήσεις κρύβεται σκοπιμότητα -πράγμα πολύ πιθανόν, ενόψει μάλιστα και των προσεχών πρυτανικών εκλογών τον Μάιο- αλλά κρίνοντας μονάχα την κίνηση, δεν κρύβω ότι εντυπωσιάζομαι. Θα μου πείτε, και σωστά, ότι "ο Γιάννης με τα λόγια φτιάχνει ανώγια και κατώγια" και ότι έχουμε σιχαθεί τόσα ωραία λόγια που επισκιάζουν τόσες απεχθείς και υπόγειες πράξεις. Πρέπει να μιλήσουμε επί της ουσίας και όχι επί της... πορδής! Και πάλι έχετε δίκιο.
Θα μένει όμως πάντα μέσα μου ένα ερώτημα: μήπως κάπου πρέπει να χωρέσει και η εμπιστοσύνη; Μήπως αν θέλουμε να αλλάξει κάτι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να δώσουμε μια ευκαιρία σε κάποιους; Μήπως είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε κάποιον αρνητικά, προκατηλειμένοι από το γενικότερο κλίμα αποσάρθρωσης και σαπίλας που γεννά τους προύχοντες τούτης της κοινωνίας μας;
Ξέρω, ξέρω... Τι καταλάβαμε με τόσες ευκαιρίες που δώσαμε και ξαναδώσαμε στους εξουσιαστές μας; Να κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς σώβρακα! Άλλος δρόμος όμως υπάρχει εκτός της εμπιστοσύνης;
Και για να κλείσω: το να κρίνεις άλλους είναι το πιο εύκολο πράγμα, το να θέτεις τον εαυτό σου εις κρίσην των υπολοίπων όμως, είναι ίσως το δυσκολότερο σε τούτη την κοινωνία.
Υ.Γ.: Συγχωρέστε μου τόσο αυθορμητισμό σε αυτό το post, αλλά είμαι συμβολιστής, τι να κάνουμε!
Στράτη, έχεις δίκιο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να μπουν κάποιοι μπροστά και να τους εμπιστευτούμε. Αλλά ακριβώς λόγω της σαπίλας, του αμοραλισμού και του αριβισμού που επικρατεί, οφείλουμε τα κριτήριά μας να είναι εξόχως αυστηρά. Για παράδειγμα, στους ίδιους δακρύβρεχτους θεατρινισμούς κατέφυγε και ο Κίττας και τερμάτισε την ακαδημαϊκή του καριέρα σχεδόν ως ήρωας! Ανεξάρτητα από το (σημαντικότατο) επιστημονικό του έργο, πες μου σε παρακαλώ τι το αξιόλογο πρόσφερε στην ιατρική σχολή στα περίπου δέκα τελευταία χρόνια για τα οποία εσύ κι εγώ έχουμε εικόνα.
Αγαπητέ Costas Thomas,
Έχεις δίκιο όταν επισημαίνεις ότι οι καιροί απαιτούν εξόχως αυστηρά κριτήρια.
Το ερώτημα όμως είναι πώς τα αποκτούμε αυτά; Η απάντηση είναι απλή (σε θεωρητικό επίπεδο πάντα), και περιλαμβάνει φυσικά: τη γνώση!
Και το αμέσως επόμενο ερώτημα: Πώς αποκτούμε τη γνώση; Και η απάντηση: με την έρευνα, το ψάξιμο, την αναζήτηση.
Πώς γίνεται όμως ένας φοιτητής που δεν ξέρει την τύφλα του να γνωρίζει τι ακριβώς γίνεται ένα επίπεδο πιο ψηλά από αυτόν, στο επίπεδο των καθηγητών, των πρυτάνεων, των κοσμητόρων; Πώς γίνεται ένας αγρότης να γνωρίζει ακριβώς τι γίνεται στο επίπεδο νομαρχιακών συμβουλίων ή κοινοβουλευτικών διαδικασιών; Πώς γίνεται ένας απλός πολίτης να γνωρίζει τι γίνεται αυτήν τη στιγμή που μιλάμε στη Γερμανία ή στις Βρυξέλλες και πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις περί μέτρων οικονομικής σταθερότητος;
Με λίγα λόγια, ο κάθε ένας σαν μονάδα έχει ένα φάσμα αντίληψης και γνώσης. Πάντα απέναντι στο -κάθε λογής- σύστημα θα είναι απείρως μικρότερος και πιο αδύναμος. Απαιτούνται μεγάλες θυσίες για να τα βάλεις με το θηρίο...
Και ένα παράδειγμα: θυμάμαι σε κάθε συνέλευση στη σχολή ότι όλα γίνονταν στο όνομα του καταστατικού του συλλόγου μας. Όμως η κάθε παράταξη έλεγε τη δική της άποψη για το αν έχει απαρτία ή όχι μια συνέλευση. Ξέρεις λοιπόν τι έκανα; Πήγα και ξέθαψα το φακεν καταστατικό του συλλόγου από το πρωτοδικείο και είδα ότι αυτά που έγραφε μέσα δεν είχαν καμία αντιστοιχία με τις παπαριές που μας λέγανε οι εθνοπατέρες των συνελεύσεών μας! Πιστεύω ότι κανείς δεν το είχε διαβάσει ποτέ. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ. Τι μου λες λοιπόν για τον Κίττα και τον κάθε Κίττα, όταν ακόμα και στο δικό μας επίπεδο δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την απλή γνώση... Για να μπορώ εγώ να κρίνω τον Κίττα και τον κάθε Κίττα, πρέπει να μάθω για όλη τη διαδικασία και τη νομοθεσία που διέπει το καθηγητικό κατεστημένο, αλλά και πρέπει να μάθω και όλες τις κινήσεις του Κίττα σε κάθε συνέλευση ή συζήτηση. Όπως καταλαβαίνεις ο χρόνος μου και τα ενδιαφέροντά μου δεν μου το επιτρέπουν. Άρα, επαναλαμβάνω, πάντα ο μικρός θα υπολείπεται του συστήματος. Πάντα θα υπάρχει η αμφιβολία αν το κριτήριό μας είναι το σωστό, αν είναι αρκετά ακονισμένο και διεισδυτικό, αν είναι αυτό που μας πάει μπροστά ή μας κολλάει πίσω. Και ένα δεύτερο παράδειγμα (που κολλάει με το "κολλάει"): κάποιοι φώναζαν πριν χρόνια "έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ". Τώρα καθόμαστε σαν κλώσσες, τρώμε το αγγουράκι μας (το φτηνό μάλιστα, γιατί ο μισθός δεν φτάνει για ακριβά αγγούρια) και όλοι λέμε πού μπλέξαμε, ίσως μάλιστα καλύτερα να μην είχαμε μπει σε καμια οικονομική ένωση...
Τα σέβη μου.
Υ.Γ.: Τον Κίττα μπορώ να τον κρίνω πρώτα σαν καθηγητή μου και το επίθετο που του ταιριάζει είναι: ανύπαρκτος! Μιας και μόνο μία φορά τον θυμάμαι σε αμφιθέατρο και άλλη μια στο εργαστήριο... Και φυσικά δεν είναι ο μόνος με αυτήν τη συμπεριφορά!
Στράτη διαφωνώ κάθετα ως προς το ότι πρέπει να ξέρω μέχρι και το πόσες τρίχες έχει η κωλοτρυπίδα του πρύτανη και του Κίττα για να τον κρίνω. Όταν η τόση ενδοσκόπηση απλά γεννάει το ένα ερώτημα πίσω από το άλλο (όπως αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα) και δεν δίνει απαντήσεις, τότε κάπου το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Συν τοις άλλοις όσο και αν σε διεγείρει, εγώ δεν το βρίσκω καθόλου δημιουργικό. ΦΥΣΙΚΑ και μπορείς να κρίνεις τον Κιττα για τα (μη) πεπραγμένα του χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις κάθε του τοποθέτηση στα Συμβούλια. Αλλά από την άλλη υπάρχει μία αντίφαση στην επιφυλακτικότητά σου να κρίνεις τους όποιους Κίττα, Κρεατσά και λοιπούς και στην ευκολία με την οποία υιοθέτησες την δακρύβρεχτη επιστολή του πρυτάνεως.
Φιλικά (ξέρεις την εκτίμησή και την αγάπη μου για σένα!)
Αγαπητέ Costas Thomas,
είσαι η φωνή της λογικής, του ρεαλισμού και της γήινης (με την έννοια της στέρεης και σταθερής) ύπαρξης. Δεν θα διαφωνούσαμε αν δεν βρισκόμουν αυτήν την περίοδο της ζωής μου σε μια διαφορετική τροχιά από τη δική σου, αυτήν της αναζήτησης της πραγματικής ανθρώπινης φύσης. Ξέρω, ότι το θέτω το θέμα πολύ φιλοσοφικά, σε βαθμό ίσως που να σε ξενερώνω, αλλά συγχώρα με, δεν μπορώ να δω τα πράγματα, παρά μέσα από τα δικά μου μάτια.
Η κουβέντα ουσιαστικά λοιπόν καταλήγει, αν αντιλαμβάνομαι καλώς, στο κατά πόσον μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για άλλους και κατά πόσον είμαστε σε θέση να κρίνουμε άλλους. Πιστεύω ότι ποτέ δεν θα μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για μια σκέψη μας ή ένα συμπέρασμά μας, ειδικά όταν αφορά και άλλον άνθρωπο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως, είναι κατά προσέγγιση να θεωρήσουμε ότι φτάνουμε σε ένα συμπέρασμα και με δεδομένο πλέον αυτό, να προχωρήσουμε τη συλλογιστική μας. Και όλο αυτό γίνεται για να είμαστε -όπως πολύ σωστά είπες- δημιουργικοί και λειτουργικοί στα πλαίσια μιας κοινωνίας. Αλλιώς, -όπως ξανασωστά ξαναείπες- έχουμε χάσει το παιχνίδι, πρόσεχε όμως το παιχνίδι με τους όρους που αυτή η κοινωνία θέτει (και αυτή η σημείωση είναι που ουσιαστικά εγείρει την διαφωνία μας). Τώρα το πόσο ψηλά θα θέσει κάποιος τον πήχη και πόσα στοχεία του αρκούν για να θεωρήσει ένα συμπέρασμα σωστό, αυτό επαφίεται στις προσωπικές αναζητήσεις του καθενός. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση που μιλάμε -για Κίττα και λοιπούς- εγώ δηλώνω ότι έχω ελλιπή στοιχεία για να κατορθώσει το δικό μου σύστημα επεξεργασίας να κρίνει ορθά τη συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων, χωρίς να τους αδικήσει και χωρίς να διαγράψει τα τυχόν θετικά στοιχεία που έχουν προσφέρει (αν τελικά υπάρχουν κάποια τέτοια).
Όσο για την αντίφαση που λες, είναι μάλλον φαινομενική. Από τη μια λέω ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε ποτέ σωστά, ποτέ απόλυτα κάποιον, άρα αφήνω ένα παραθυράκι μήπως κάνουμε κάπου λάθος εμείς. Άρα δίνω μια προοπτική μη άρνησης της στάσης των υπολοίπων. Από την άλλη είπα ότι υποστήριξα τη στάση του Πρύτανη του Παν.Αιγαίου δίνοντας έτσι μια προοπτική θετικής στάσης σε τέτοιες κινήσεις. Οπότε συγκρίνοντας από τη μια την μη αρνητική μου στάση και από την άλλη την θετική μου στάση, μάλλον δεν μου φαίνονται και τόσο αντιφατικά αυτά που ισχυρίζομαι!
Σε χαιρετώ! (Και από μέρους μου υπάρχει απεριόριστη εκτίμηση και αγάπη προς εσέ, πιστεύω δεν χρειάζεται να το τονίσω).
Δημοσίευση σχολίου