Ερωτική μου φ(θ)ίση

Παγκόσμια Ημέρα Φυματίωσης σήμερα.

Μου ήρθε στο νου εκείνη η εποχή που ο κόσμος ξεψυχούσε για πλάκα...







Ο Κώστας Καρυωτάκης έχει αποτυπώσει γλαφυρά την εικόνα ενός φθισικού προσωπείου στο παρακάτω ποίημά του:

ΠΟΛΥΜΝΙΑ

Ψεύτικα αισθήματα
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του έρωτός μου
φέγγει στου σκοτεινού
δρόμου την άκρη:
Με το παράπονο
και με το δάκρυ,
κόρη χλωμόθωρη
μαυροντυμένη.
Κι είναι σαν αίνιγμα,
και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της
απ' την ασθένεια.
Σάμπως να λιώνουνε
χέρια κερένια.
Στ' άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει!
Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα,
δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα
θα σε αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου
θαν τα φιλήσω,
να 'βρω γυρεύοντας
μες στα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου,
και το παράξενο
φως του έρωτός μου.

Αλλά και ένας άλλος καλλιτέχνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, μίλησε κάποτε με τον δικό του τρόπο, για ένα τέτοιο προσωπείο της φθίσης, που το λιώνει ο έρωτας...

"Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια"
Εξολοκλήρου: Μάρκος Βαμβακάρης