Μόνο όταν είσαι καβάλα στις αχτίδες του φωτός μπορείς να δεις τα πράγματα πιο φωτεινά. Από εκεί ψηλά αντικρίζεις την αναλογία των μεγεθών, την αναρχία των ιδεών και την αρμονία των νοτών. Και τελικά αντιλαμβάνεσαι τη σοφία των μωρών.
Συμπέρασμα: δεν είμαι ο απαντών, παρά μόνο ο ερωτών (που συχνά ξεχνιέμαι και γίνομαι ο των ερώτων). Τουλάχιστον μένει αυτή η αποψινή νύχτα με το τεράστιο φεγγάρι της, που μοιάζει να είναι φίλη σου και σαν ασπίδα να σε προστατεύει από του σύμπαντος τα παμφάγα σκότη.
"Βαριά ποτά βαριά τσιγάρα"
Στίχοι, Μουσική: Στέργιος Παπαποστόλου
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στους απανταχού μικρούς Πρίγκηπες που με την απόχη τους κυνηγούν το καθάριο φως για να τους ταξιδέψει και την ψυχή τους να γαληνέψει... Αφιερώνεται όμως και στο ίδιο το καθάριο φως που επιτρέπει στους απανταχού μικρούς Πρίγκηπες να πιαστούν από τους ώμους του και να τους προσφέρει ένα μαγεμένο ταξίδι...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου