Αστροβραδιές: Κραυγή από οστρακοφόρο

ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ

Του πήρε καιρό

να βγεί απ το οστρακοφόρο

κρατώντας σφιχτά ενα στραγγισμένο χαμόγελο

μιά όψη σφίγγας

πίσσα στα μάτια

πηχτή την ανάσα

και,πανάθεμα,μιά κραυγή

για τα χαμένα χρόνια.

Στο έλιγος του φεγγαριού

γοργά εβρήκε τα κουράγια,

το μείζον κούρσεψε το τριμμένο του ρούχο

κι άρχισε τις βόλτες στα μουράγια.

Να δεί,να ξαναδεί

τα κόκκινα ,τα ρόζ ,τα λαβωμένα γύρω του γαλάζια...

Τα μαλλιαρά ,τ ασήμαντα

ποδοπatά με σθένος

δρασκελίζει με ορμή ανάπηρες ιδέες

η σφίγγα-οψη του πλατάγιασε

και νάτον πάλι εμπρός μου

να λιχνίζει σθεναρά,ντυμένος στα λευκά

λέξεις γνωστές απ τα παλιά

πούχουν (ξέρουμε εμείς) φουντωτά άσπρα μαλλιά.

Αντώνης Μπουντούρης

"...κρατώντας σφιχτά ένα στραγγισμένο χαμόγελο..."

Αστροβραδιές