"Είμαι όμορφος; Είμαι έξυπνος; Σε αυτές τις δυο αιχμηρές ερωτήσεις, η απάντηση είναι 'όχι όπως οι άλλοι'. 'Λιγότερο' όμως ή 'περισστότερο'; Αν πούμε 'λιγότερο', θλιβόμαστε, υποτασσόμαστε και δεχόμαστε σιγά σιγά σαν πεπρωμένο μας μια μέτρια μοίρα. Αντίθετα, αν πείσουμε τον εαυτό μας για το 'περισσότερο', αυτοδοξαζόμαστε, προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε και τελικά καταστρέφουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, αφήνοντας να μπουν μέσα μας δυο δηλητήρια: ο πόθος της εξουσίας και η περιφρόνηση των άλλων.
Μήπως λοιπόν δεν υπάρχει ορθή απάντηση;
Πράγματι, ορθή απάντηση δεν υπάρχει, επειδή η ερώτηση δεν έχει νόημα. Επειδή στηρίζεται σε ένα λογικό σφάλμα: την αντικατάσταση του 'διαφορετικός' από το 'κατώτερος' ή το 'ανώτερος'. Δεν πρόκειται για άρνηση των διαφορών, αλλά για το πώς, βλέποντάς τες καταπρόσωπο, οι διαφορές αυτές θα μας εμπλουτίσουν, θα μας χαροποιήσουν, καθώς και για το πώς θα προσδιοριστεί η φύση τους και θα γίνει κατανοητή η αρχή τους."
(απόσπασμα από το βιβλίο "Εγώ και οι άλλοι. Μια γενετική προσέγγιση" του Albert Jacquard, εκδόσεις Κάτοπτρο, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)
Τελειώνοντας το βιβλίο αυτό, (που το θεωρώ μια σύνοψη ενός άλλου βιβλίου, αυτό του Minsky, με τίτλο "Η κοινωνία της νόησης"), νοιώθω ότι κάποιος μπορεί να μας ανοίξει το κεφάλι σαν καρπούζι και να μας βάλει μέσα, τόνους γνώσης και συνειδητοποίησης.
Να 'ναι καλά αυτά τα φωτεινά πνεύματα που σέρνουν στις πλάτες τους τα δικά μας κοιμισμένα κουφάρια.
"Κανένας τους"
Στίχοι: Μωραΐτης Νίκος
Μουσική, Ερμηνεία: Χρονόπουλος Κώστας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου