Αντικρύζοντας τη Σοφία

Διαβάζω για το μάθημα "Ανθρωπολογία της Συγγένειας". Και αναρωτιέμαι: τι είναι αυτό που σε κάνει συγγενή; Τι είναι αυτό που σε συνδέει με τον άλλον; Ακόμα περισσότερο, αναρωτιέμαι: πώς γίνεται έναν άνθρωπο που τον ξέρεις λίγους μόνο μήνες, (που με το υπάρχον σύστημα ορισμού των συγγενών να μην τον ονοματίζεις συγγενή σου), να τον θεωρείς μάνα σου και αδερφή σου και πατέρα σου και φίλη σου, να τον θεωρείς συγγενή σου ή ακόμα παραπάνω, να τον θεωρείς αίμα σου;

Μερικές φορές ο θαυμασμός είναι πολύ βαρύ πράγμα... μπορεί να συνοδεύεται με σταλαγματιές δάκρυα στα μάτια, με έναν κόμπο στο στήθος, μαζί και με γέλιο, μαζί με φως, άπλετο φως, εκτυφλωτικό φως, με ερωτηματικά, πολλά ερωτηματικά, με αγκαλιές, με ημίγλυκο κρασί Λήμνου, με πόλεμο σκέψεων (που δεν θυμάμαι ποιά τελικά νίκησε, λόγω της επενέργειας του ημίγλυκου)...

Εκείνη την ώρα θες να φωνάξεις. Θες να βραχνιάσεις από τις φωνές. Θες να σταματήσεις τελικά να έχεις φωνή, γιατί απλά δεν έχεις να πεις τίποτα ουσιώδες. Μπροστά στο φαινόμενο που αντικρύζεις, μένεις με ανοιχτό το στόμα. Άναυδος. Και φουρτουνιασμένος.

Πόση δύναμη να έχει ένα κορμί 50 κιλών;
Πόση ενέργεια να έχει ένα μυαλό που τόσα βράδια έχει μείνει άυπνο;
Πόσες ρυτίδες χωρά ένα πρόσωπο που έχει χρόνια να γευτεί το χάδι;

Όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα αναζητώ τη σοφία.
Ποτέ δεν μου φανερώθηκε τόσο περίτρανα, όσο σήμερα.
Ποτέ δεν με εξέπληξε τόσο αναπάντεχα, όσο απόψε.
Ποτέ δεν μου άνοιξε το σπίτι της, την καρδιά της, τον πόνο της, όσο μου έχουν ανοίξει οι υποδέλοιποι.

Απέναντι σε τόση σοφία, νοιώθω ανάξιος που την αντικρύζω.
Απέναντι σε τόση ομορφιά, ντρέπομαι που έχω όραση.
Απέναντι σε τόση δύναμη, λυπάμαι που έχω σερνικούς μύες.
Απέναντι σε τόσο καθαρό φως, αναφωνώ ότι είμαι καθαρό χώμα.

Πόσο χρειάζεται για να ανατραπεί η κοσμοθεωρία σου; Μια ματιά φτάνει.
Πόσοι χρειάζονται για να ξεφτιλιστεί ο εγωισμός σου; Μια γυναίκα αρκεί.
Πόσο μακρυά κρύβεται η σοφία; Η σοφία δεν κρύβεται, εμείς κρυβόμαστε.

Και το ωραιότερο χαρακτηριστικό όλων; Αυτή, προσπαθεί να φτιάξει τη δική σου χαλασμένη διάθεση, που τσακίστηκε από ασήμαντα μικροπράγματα της ασήμαντης μικροκαθημερινότητάς σου... Και σου λέει: Όχι, μην κλαις! Τώρα έχουμε φρέσκια ψάρια...

Πόσο μικρός είμαι ακόμα άραγε;

Κάποτε πρέπει να το βουλώνουμε. Ακόμα και εμείς οι Λάκωνες.
Κάποτε πρέπει η σιωπή να παραμερίσει τα λόγια και να πιάσει τα έργα.
Κάποτε πρέπει να κοιτάμε και μέσα στα χαμόσπιτα. Πού ξέρεις; Μπορεί εκεί να βρίσκεται η σοφία.

Κάποτε πρέπει επιτέλους να δικαιωθούν κάποιες Σοφίες.


Υ.Γ.1: Υπάρχουν φορές που δεν ξέρεις αν αυτό που θες να πεις σε έναν άλλον άνθρωπο, σε ένα άλλο σύμπαν δηλαδή, είναι "σε αγαπώ" ή κάτι ακόμα πιο μεγάλο. Άραγε υπάρχει κάτι ακόμα πιο μεγάλο;
Υ.Γ.2: Το βρήκα. Πιο μεγάλο από το "σε αγαπώ" είναι το "σε ευχαριστώ που με αγαπάς".

"Μην κλαις"
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου







Σοφία, ευχαριστώ που με αγαπάς.