Σκέψη μου αλλοπαρμένη...

"Θάλασσα φουρτουνιασμένη"
Στίχοι, Μουσική: Περικλής Κυπραίος
Ερμηνεία: Παντελής Θεοχαρίδης



(από http://www.youtube.com/watch?v=12OXSGMX7qM)



Θάλασσα φουρτουνιασμένη, φθινοπώρου ερχομός
σκέψη μου αλλοπαρμένη, μοιάζεις άστατος καιρός
Σύννεφα βλέπουν τα μάτια, Καλοκαίρι εσύ το λες
γίνεται η καρδιά κομμάτια, λες ξανάρχονται χαρές

Που με πας, που μ’ αρμενίζεις,
σκέψη μου απατηλή
κι όταν δείχνω εγώ τη δύση,
βλέπεις την ανατολή

Φύλλα κίτρινα θα πέσουν σαν νεκροί πολεμιστές
γιατί τόλμησαν να γίνουν του καιρού στασιαστές
κι εσύ σκέψη αλλοπαρμένη, με μπερδεύεις πιο πολύ
γιατί λες πως ερωμένη του θανάτου είν’ η ζωή

Που με πας, που μ’ αρμενίζεις,
σκέψη μου απατηλή
κι όταν δείχνω εγώ τη δύση,
βλέπεις την ανατολή

Στο χορό του αιώνιου διπόλου αρσενικό-θηλυκό, θάνατος-ζωή, τον πρώτο λόγο τον έχει το θηλυκό. Αυτό οδηγεί, αυτό κατευθύνει, αυτό ψάχνεται, αυτό ανοίγει δρόμους. Για αυτό πάντα θεωρούσα το θηλυκό όν κάτι ανώτερο από το αρσενικό, για αυτό πάντα το θαύμαζα. Το αρσενικό έχει τον τελευταίο λόγο, το αρσενικό κλείνει δρόμους και βάζει τελείες.

Ένα τέτοιο θηλυκό είναι και η σκέψη.

Ας αφεθούμε λοιπόν στη μαγεία του χορού ακολουθώντας τους βηματισμούς ενός θηλυκού καπετάνιου!