Σήμερα δωροδοκήθηκα! Δεν μπορούσα να αντισταθώ στο δώρο που μου έκανε μια ασθενής και υπέκυψα, το πήρα και μάλιστα -ναι το ομολογώ- μου άρεσε...
Είναι μια γιαγιά στη μονάδα τεχνητού νεφρού γύρω στα 90, πανέμορφη και γλυκύτατη, με τα μουστακάκια της, με τα αραιά της άσπρα μαλλιά (αλλά όχι μυαλά), με τα γαλανά της ματάκια (που σίγουρα τόσα έχουν δει σε τούτη τη ζήση και σίγουρα τόσους έχουν βασανίσει σε τούτη τη ζήση), με κάτι απίστευτα λακάκια στα μαγουλάκια της και με ένα βλέμμα απορίας μικρού παιδιού, που σήμερα μου έφερε βασιλικό από τον κήπο της. Μοσχοβολούσε η ίδια, μοσχοβολούσε και η καρδιά μου σήμερα. Της υποσχέθηκα να αγοράσω γλάστρα, να βρω φουσκί (η γνωστή κοπριά), και να μου φέρει ξανά ένα κλωναράκι για να το φυτέψω και να το έχω σπίτι μου. Αυτή η γιαγιούλα, αξίζει να σημειωθεί στα πρακτικά, ότι μου μιλάει πάντα στον πληθυντικό, σε ποιόν! σε μένα που δεν έχω καν το ένα τρίτο της ηλικίας της (για να μη μιλήσω για το ποσοστό από τη σοφία της), με υπακούει σε ό,τι και αν της πω και με κοιτάει στα μάτια τόσο βαθειά που έτσι μου έρχεται να την φιλήσω... Αυτή η γιαγιάκα είναι για μένα τα απομεινάρια μιας άλλης φιλοσοφίας, μιας φιλοσοφίας από τα περασμένα χρόνια του τόπου μας, τότε που οι άνθρωποι ήταν καλοί και αγαθοί, συμφιλιωμένοι με τη φύση που τους έλιωσε αλλά και ταυτόχρονα τους έδωσε τη ζωή τους (http://www.youtube.com/watch?v=IGQ4Qr2jYrM).
Οι άνθρωποι αυτοί έμαθαν τι σημαίνει σεβασμός. Σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου, στην ύπαρξη του άλλου, σεβασμός στην ίδια τη ζωή. Διότι τι άλλο είναι όταν μου μιλάει στον πληθυντικό, ενώ ταυτόχρονα ο λόγος της είναι στοργικός σαν να είμαι εγγονός της, αν όχι σεβασμός στην ύπαρξη και στον ρόλο του μικρού αυτού αγροτικού ιατρού που έχει απέναντί της; Διότι τι άλλο είναι όταν έχει ένα κλωναράκι βασιλικού να την συνοδεύει στο μακρινό της ταξίδι από το σπίτι της στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού (1 ώρα πήγαινε και 1 ώρα γύρνα) επί 3 φορές εβδομαδιαίως, χρόνια τώρα, αν όχι σεβασμός στην ύπαρξη και τον ρόλο αυτού του μικρού φυτού;
Για τη γνωριμία μου με τέτοιους ανθρώπους χαίρομαι που διάλεξα να γίνω ιατρός.
Υ.Γ.: Εις γνώσην μου σπάω το ιατρικό απόρρητο και αναφέρω ότι το όνομα της γλυκιάς αυτής γιαγιάς είναι κυρία Σεβαστού Ολυμπία... (σύμπτωση ονόματος και συμπεριφοράς;). Ας με τιμωρήσει ο Ιατρικός σύλλογος Λέσβου, ξέρω όμως ότι η ίδια θα με συγχωρήσει που την αναφέρω δημοσίως και αποκαλύπτω τμήμα του ιατρικού της ιστορικού, χωρίς να την ρωτήσω.
"Βασιλικός" - Παραδοσιακό Ηπείρου
(από http://www.youtube.com/watch?v=tp5hc68kPds)
2 σχόλια:
Αχ καρδιά μου, πόσο αξίζουν τέτοιοι "βασιλικοί" άνθρωποι!
Πάρε βαθιές τζούρες απ'τον βασιλικό της, για να βοηθάνε τις πιο ανάποδες στιγμές..
Κ έμενα σήμερα... με φίλησε (!) η γιαγιά σύζυγος, του παππού ασθενούς "μου", ο οποίος παρακαλώ, δε ήθελε ούτε να τον εξετάσω, λίγο νωρίτερα, το πρωϊ. (!!κ ναι δεν είμαι συνηθισμένη να μη μπορώ να πείσω κάποιον, ότι το καλό του θέλουμε, κ όχι να τον ταλαιπωρούμε...! κ είναι απ'τις σπανιότατες, που το χαμόγελο δε αγγίζει τον απέναντι! Αυτό το ύφος δυσπιστίας του!!)
Γενικά, θα δείξει από Δευτέρα, που λες, τι "ύφος" θα κρατήσει η κλινική, που θα γυρίσουν όσα λοιπά μεγάλα κεφάλια, ήταν σε άδεια, κ θα μας, ανα-μοιράσουν σε ειδικευόμενους κ συνακόλουθα επιμελητές.
Πάντως απ΄το λίγο, που έχω δει, μάλλον είχες δίκιο, ότι τρέχουμε, ίσως, για όχι τόσο σημαντικά (για την εκπαίδευση μας) πράγματα..
Τεσπά, το κλειδί είναι να κερδίσουμε ό,τι μπορούμε, χωρίς να γράφουμε, ό,τι θεωρούμε υπερβολή τους, κ βασικά χωρίς να γράφουμε=χωρίς να μασάμε.
Ούτε "αυτοί" τα ήξεραν όταν ήταν "εμείς"!
Αυτά.
Παρεπιπτόντως, θα κατέβω στη Λάκωνα αύριο, για να χαρώ την ελευθερία του Σαβ/κου... κ λίγη ακόμα αίσθηση "καλοκαιριού".
Να σε προσέχεις.
Να μας καλείς σα δεν αντέχεις.
Γοργά σιμά μας να προσέλθεις.
...η σπαρτιάτισσα στην αστρο-γειτονιά σου..
Από τα θρησκευτικά και τη θρησκεία τη χριστιανική, έχω κρατήσει ένα μόνο πράγμα. Τη ρύση, του Αποστόλου Παύλου: "...πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε...". Σοφή κουβέντα ο τυπάκος αυτός. Το ίδιο σου εύχομαι και εγώ δεσποινίς μου!
Καλά να περάσεις το Σ/Κ στη μάνα γη.
Δημοσίευση σχολίου