Τις φορές που οι στόχοι μου απομακρύνονται, όλα φαντάζουν πιο δύσκολα, πιο βασανιστικά. Τότε ξεπηδούν περιχαρείς οι σαρδανάπαλοι του νου και κάνουν κυριολεκτικά πάρτυ... rave party συγκεκριμένα (http://www.youtube.com/watch?v=-qlAzY8mQuQ&feature=related). Και τότε πέφτουν βροχή τα ερωτήματα, οι ανασφάλειες, οι αναζητήσεις... Όλα περνούν από το κόσκινο και επανεξετάζονται: γιατί εκείνο και όχι το άλλο, γιατί τώρα και όχι μετά, γιατί έτσι και όχι γιουβέτσι, πότε θα... και ναι μεν αλλά, όμως, διότι και επειδή! Η σκέψη κατακερματίζεται και έτσι κερδίζεται από το χάος της ηλεκτρικής ενέργειας που εκλύεται αιφνιδίως, αναφερόμενη στο μέλλον ιδίως...
Και τα μεγαλύτερα ερωτήματα φυλάσσονται για το τέλος: ποιά τα όριά μας; Είμαστε φτιαγμένοι να συνειδητοποιήσουμε τα όριά μας; Κάποιος για παράδειγμα που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί να τα καταφέρει (ή αυτός ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ Κεμάλ); Πώς θα καταλάβει αν η απάντηση είναι θετική ή αρνητική; Και αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί αυτό να χωνευτεί, όταν όλη η φιλοσοφία του είναι εμποτισμένη με την ιδέα της αλλαγής, με κινητήριο δύναμη τον έρωτα; Αλλά είπαμε, το παιχνίδι των ερωτήσεων είναι σικέ και έχει προ πολλού κερδηθεί, αφού η σκέψη αδυνατεί να τα βγάλει πέρα μπροστά σε αυτόν τον κατακλυσμό του ενεργειακού χάους.
Και σε αυτό το σημείο αναφωνείς: "Δεν την παλεύω!" (ίσως από τα λίγα που διατήρησα από τον στρατό...). Και κολλητά σε αυτό το ερώτημα (σχεδόν πισωκολλητά θα έλεγα) έρχεται και ένα άλλο ερώτημα: "Τελικά τι παλεύω; Υπάρχει κάτι στο οποίο μπορώ να πω ότι είμαι καλός;". Και επειδή ανάμεσα στους δύο πάντα χωρά και ένας τρίτος, έρχεται και το πιο σκληρό, αλύγιστο και στητό (προσοχή: καμία σχέση με τη στύση) ερώτημα: "Ποιός είμαι; Μήπως είμαι άλλος από αυτό που νομίζω; Μήπως είμαι άλλος από αυτό που νομίζουν οι άλλοι;"
Εκεί ακριβώς είναι που δεν σε χωρά ο τόπος και θες να φύγεις, να ακούσεις λίγο μουσική, να πάρεις ένα τηλέφωνο... (διότι ως γνωστόν ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον), να αλληλεπιδράσεις, μήπως κατορθώσεις με αυτόν τον τρόπο να δράσεις ή ακόμα και να αποδράσεις...
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος
(από http://www.youtube.com/watch?v=svMOKb-aWhQ και μπράβο στον δημιουργό αυτού του βίντεο)
...Και εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού...
...Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος και από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός...
(ο ύψιστος Μάνος Ελευθερίου έγραψε πάλι...)
Κα-σιώπη η λαλίστατη
Άλλο ένα καλοκαίρι προσπερνά στου δρόμου τον αγώνα
και ’γω εγκλωβισμένος σε δέσμη τρόμου μια νύχτα ακόμα
πόσες μέρες περιμένοντας λίγη πνοή
να δροσερέψει της καρδιάς τη λάβα τη χρυσή;
Και τα τζιτζίκια τραγουδούν χορωδιακά:
“Κοιμήσου φίλε, είναι πια αργά”!
Έχω αγκαλιά το μαντολίνο το γλυκό
που κρύβει του ομορφότερου θηλυκού το υπέρτατο μυστικό
αυτό που δεν ξέρω αν ποτέ μου αξιωθώ να βρω…
Στα μάτια μου ζωγραφισμένη μελαγχολία
πού πήγαν τόσα χρόνια;
σε όνειρα, αγρύπνιες, βιβλία και σχολεία…
Τι μου έφεραν αυτά τα καλοκαίρια;
έναν καυτό ιδρώτα και υγρά χέρια
που πριν μάθουν να χαϊδεύουν ήδη άρχισαν να πονούν
και έτσι κουρασμένα ζαρώνουν, αγκομαχούν.
Ένα βάσανο όμως μένει, πότε θα καταλάβω τους αστερισμούς,
να διαγράψω τους πιο μύχιους αφορισμούς
να πάψω τους αναστεναγμούς
και να μπαρκάρω επιτέλους για άγνωστους προορισμούς
δίχως μα δίχως δισταγμούς…
Βάστα καρδιά μου ξύπνια και για χατίρι του ανθρώπου αγωνίσου,
μην αποκοιμηθείς… ψάξε την Κασσιόπη και θα δεις.
29/07/08 Ιατρείο ΚΕΕΜ
by astromonos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου