Το Σου Κου Μου!

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, πάλι πίσω. Ή μήπως... μπροστά; Ή... στα ίδια; Χμ... Δεν αρχίσαμε καλά!

Το Σ/Κ ήμουν Αθήνα για το γάμο (μακρυά από μας!) ενός φίλου και ήρθα ξανά αντιμέτωπος με εκείνους τους δρόμους, με εκείνους τους μόνους, με εκείνα τα κτίρια, με εκείνα τα θεριά τα μύρια, που άφησα πίσω μου καθώς σάλπαρα για αλλού. Είναι περίεργο να ξαναγυρίζεις κάπου που πέρασες τόσα πολλά και ξέρετε γιατί; Γιατί βλέπεις ότι πλέον τίποτα δεν είναι ίδιο. Ούτε η πόλη, ούτε εσύ, ούτε οι υπόλοιποι που σε περιτριγυρίζουν. Είναι δυνατόν να νοιώθεις τόσο ξένος σε μια πόλη που σου προσέφερε τόσα πολλά; Που πίστευες ότι ήταν η... πόλη σου;

Και έτσι συνειδητοποιείς ότι... μεγαλώνεις. Δεν μπορεί, αυτό είναι! Μεγαλώνεις. Και μεγαλώνοντας, ξεκαθαρίζεις όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά, ένα και μόνο πράγμα: πως η ζωή είναι ένα θολό τοπίο. Που κάθε μέρα θολώνει όλο και περισσότερο. Ένα αβέβαιο πεδίο μάχης, το οποίο δεν ξέρεις το επόμενο λεπτό, πού και σε ποιά κατάσταση θα σε βγάλει. Περπατώντας σε ένα τέτοιο θολό τοπίο όμως, το μόνο που σου απομένει είναι να κάνεις σταθερά και σίγουρα βήματα, χωρίς να ξέρεις που θα σε βγάλουν. Συνειδητοποιώντας ότι το κάθε σου βήμα μπορεί να είναι και το τελευταίο, τότε οφείλεις να στηριχτείς σε αυτό με όλο σου το βάρος.

Αν λοιπόν μέσα σε αυτή τη θολούρα, από τα ψηλά (που νομίζεις ότι βρίσκεσαι), στο επόμενο σου βήμα τύχει να πέσεις στα χαμηλά, μην βγάλεις κραυγή... Κανείς δεν θα σε ακούσει στην κοσμική σιωπή που επισκιάζει τα πάντα.

Μην βγάλεις κραυγή λοιπόν. Μόνο συνέχισε.


Υ.Γ.: Αυτά σκεφτόμενος, κατάφερα να μην πανικοβληθώ στο αερο-πλάνο, αφού έτσι και αλλιώς όλα είναι μια αέρινη πλάνη, που σε κάνουν να έχεις για το μέλλον ένα ψεύτικο πλάνο από αέρα...

"Ό,τι και αν ζήσεις"
Στίχοι: Οδ. Ιωάννου
Μουσική: Στ. Γαργάλας
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης