Σε αυτούς

"Ο πρώτος διάπλους του κεντρικού Ατλαντικού εντάσσεται στο πλαίσιο μιας μακράς δεκαετίας αποστολών, οι οποίες [...] είχαν από κοινού [...] ως πρώτο αντικειμενικό στόχο την ανακάλυψη άμεσης πρόσβασης στον Ινδικό ωκεανό και στην Ασία, που θα τους επέτρεπε να παρακάμψουν το εμπόδιο της Μέσης Ανατολής και να βάλουν τέλος στο μονοπώλιο του ρόλου των μεσαζόντων ανάμεσα στη Νοτιοανατολική Ασία και στη Μεσόγειο, από το οποίο επωφελούνταν οι Άραβες έμποροι.

Οι Πορτογάλοι είχαν από καιρό οδηγήσει το παιχνίδι προς αυτή την κατεύθυνση. Λογικά, είναι οι πρώτοι, με τον Βαρθολομαίο Ντιάζ, που περνούν το ακρωτήριο των Καταιγίδων, το οποίο στη συνέχεια ξαναβαφτίζεται ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Στις 8 Ιουλίου 1947 ο Βάσκο Ντε Γκάμα ξεκινά με τη σειρά του για ένα μεγαλύτερο των δέκα μηνών ταξίδι (αυτό του Κολόμβου είχε διαρκέσει τρεις μήνες), που τον οδηγεί στις 18 Μαϊου του επόμενου έτους μπροστά στο λιμάνι της Καλκούτας. Όμως, μπορούσε να στηρίζεται σε διπλό κεφάλαιο γνώσεων, που τις είχαν συσσωρεύσει συστηματικά στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετικών οι πρόδρομοί του, οι οποίοι είχαν ήδη ξεπεράσει τις σπουδαιότερες δυσκολίες. Αυτοί, προχωρώντας χρόνο με το χρόνο όλο και νοτιότερα, δεν είχαν μόνον ερευνήσει την αφρικανική ακτή, ανακαλύπτοντας και κατόπιν καταλαμβάνοντας τα νησιά του Ατλαντικού, τη Μαδέρα, τις Αζόρες, τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου, είχαν επίσης μάθει σιγά σιγά να κατέχουν το σύστημα των ρευμάτων και των ανέμων του κεντρικού και νότιου Ατλαντικού, το οποίο επιβάλλει να απομακρυνθείς δυο φορές πολύ από την αφρικανική ακτή με κατεύθυνση προς τα δυτικά: επιστρέφοντας, για να επανέλθεις από τη Γουινέα, αλλά κυρίως πηγαίνοντας, για να συνεχίσεις προς το Νότο αφού έπιασες λιμάνι στη Γουινέα και για να φτάσεις στο ακρωτήριο στρεφόμενος προς τα ανατολικά μόνο αφού έχεις θαλασσοπορήσει πάνω από τέσσερις μήνες χωρίς να αγγίξεις στεριά. Άλλωστε, στη διάρκεια ενός από αυτά τα ταξίδια και επειδή αφέθηκε να παρασυρθεί υπερβολικά προς τα δυτικά, ο Πέδρο Αλβάρες Καμπράλ, που ο στολίσκος του πήγαινε και αυτός προς την Καλκούτα, ανακάλυψε επίσημα τη Βραζιλία το 1500 και την άφησε αμέσως για να εξακολουθήσει το δρόμο του."

(απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Ευρωπαίοι, Β΄τόμος, Νεώτερη και Σύγχρονη Εποχή", του Maurice Aymard, από τις εκδόσεις Σαββάλα, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, το οποίο διαβάζω για να δώσω εξετάσεις προσεχώς -ή αλλιώς πρόσω ολοταχώς!- στη σχολή)

Σε αυτούς

Σε αυτούς τους αμούστακους ακόμα νεαρούς

που ξεκινούν με όνειρα και φιλοδοξίες

Σε αυτούς που δεν ξέρουν πού πηγαίνουν

αλλά ξέρουν ότι επέλεξαν να πηγαίνουν

Σε αυτούς που όλη τους η ύπαρξη

είναι δεμένη σε έναν μπόγο

Σε αυτούς με το ανοιχτό πουκαμισάκι

και τον μαΐστρο να τους χαϊδεύει τα μαλλιά

Σε αυτούς που αντικρίζουν το απέραντο γαλάζιο

που άλλοτε γίνεται μπλε, μαύρο, σκοτεινό

Σε αυτούς που καβάλα στην κεραία

περιμένουν μια παρέα

Σε αυτούς που σε μια γάτα ή ένα κουνέλι

εξομολογούνται τους παφλασμούς της σκέψης τους

Σε αυτούς που παλεύουν με κύματα

που άλλοτε ορθώνονται πάνω τους και άλλοτε μέσα τους

Σε αυτούς τους σκαπανείς των οριζόντων

που πλέουν σε πελάγη μοναχικής σκέψης

Σε αυτούς που πρώτοι λένε καλημέρα στον ήλιο

και τελευταίοι νανουρίζουν την αρκούδα

Σε αυτούς που με το ένα χέρι αγγίζουν τα άστρα

και με το άλλο σφουγγίζουν δάκρυα

για τα παιδικά τους όνειρα τα άσπρα

Σε αυτούς που τόλμησαν να αντιμετωπίσουν

το αβέβαιο, το αβυσσαλέο, το άβατον, το απύθμενο της ζωής

Σε αυτούς που τις νύχτες σκεπάζονται με πανιά

και τις μέρες ακροβατούν στα σχοινιά

Σε αυτούς που για μήνες δεν βλέπουν τίποτα

αλλά φαντάζονται τα πάντα

Σε αυτούς που πλημμυρίζουν από εικόνες και σκέψεις

αλλά τα χείλη τους γεύονται μόνο αρμύρα

Σε αυτούς τους φωτεινούς που τους ερωτεύεται

το σκότος του απέραντου βυθού

και τους παίρνει μαζί του για να λάμψει παντοτινά

Σε αυτούς, οφείλω μια υπόκλιση.

20/10/2007

(εμπνευσμένο από το ορόσημο του τεύχους Δεκεμβρίου1999 του National Geograpgic

του οποίου τις φωτογραφίες παραθέτω άνωθεν, χωρίς άδεια αναπαραγωγής από τον ΔΟΛ ή το National Geographic)

by astromonos