Ορίστε και η Διεθνής στα ελληνικά.
Ρώσικοι στίχοι: Ευγένιος Ποτιέ
Μελοποίηση: Πιερ Ντεζετέ
Ελληνικοί στίχοι: Ρήγας Γκόλφης
(από http://www.youtube.com/watch?v=orGEanaK0ZE)
Η ΔΙΕΘΝΗΣ
Εμπρός της γης οι κολασμένοι
Της πείνας σκλάβοι εμπρός εμπρός
Το δίκιο απ τον κρατήρα βγαίνει
Σα βροντή σαν κεραυνός
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
Όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
Που ζούσαμε στην καταφρόνια
Θα γίνουμε το παν εμείς.
Στον Αγώνα Ενωμένοι
Κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
Στον κόσμο η Διεθνής.
Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
Με πλάνα λόγια μας γελούν
Της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
Μοναχοί τους, θα σωθούν
Για να σπάσουμε τα δεσμά μας
Για να πάψει πια η σκλαβιά
Να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
Και της ψυχής μας τη φωτιά
Στον Αγώνα Ενωμένοι
Κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
Στον κόσμο η Διεθνής.
"Μαλαματένια λόγια"
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Εκτέλεση (κυριολεκτικά όμως... πραγματικό φονικό):
από έναν ατάλαντο τραγουδιστή και έναν άμουσο μαντολινίστα, που όμως το αφιερώνει σε έναν φίλο του. Ξέρει αυτός. Ας με συγχωρέσει... αυτή την εκτέλεση είχα εύκαιρη!
6 σχόλια:
Στο 'χω ξαναπεί
και κόπο δε μου κάνει,
όποιος απλά σε συναντεί
μάθε πως δε του φτάνει
Εγγύς θέλει σε πιότερο
να ψηλαφήσει φως
καλύτερο για χειρότερο
δαίμονας για θνητός
Ψιθυρίζεις του στ'αυτί
κι ευθύς βάνει τα κλάματα
πως είσαι ψυχή φθαρτή
ενώ αυτός γύρευε θάματα...
Πολύ ωραίο...
Σίγουρα θα νοιώθει μακαριότητα αυτός στον οποίο αναφέρεται το ποίημά σου!
Τα σέβη μου.
Σιγουριά και μακαριότητα.....?
Φίλε μου εγώ υμνώ θνητούς.
Υμνώ την πονεμένη διαδικασία,
Και όχι την αβέβαιη ανάπαυλα για την οποία μιλάς.
Υμνώ εσέ ...... όπου κι αν σε βγάλει.
Και εγώ για τους πονεμένους λέω φίλε μου.
Μόνο αυτοί μπορούν να γίνουν μακάριοι. Μόνο αυτοί έχουν το κριτήριο και τις ικανότητες να ξεχωρίσουν τι διαφοροποιεί την αθλιότητα από την μακαριότητα, διότι πολύ απλά έχουν βιώσει την αθλιότητα.
Η μακαριότητα δεν είναι ιδιότητα, αλλά διαδικασία, που έχει παρελθόν από το οποίο εξορμάς, παρόν στο οποίο παραπατάς, και μέλλον στο οποίο προσδοκάς.
Η μακαριότητα λοιπόν, είναι διαδικασία. Και μάλιστα πονεμένη.
"Κάθε τι μη άθλιον, μακάριον εστί!"
(Προς Μανίδειους επιστολή, κεφ.0, παρ.0, στίχ.0 από την Αγία Τρογκανίδειο Βίβλο)
Αυτά!
Στρατή πώς τα περνάς ρε συ στο νέο νησί;
Δε μου λες έχεις ιδέα για την ερμηνεία των στίχων στα μαλαματένια λόγια;
Αγαπητέ Νίκο,
Η κάθε ερμηνεία όπως ξέρεις, έχει υποκειμενικά κριτήρια. Για μένα αυτό το τραγούδι μιλά για τις κατραπακιές και το ανέξοδο των προσδοκιών μας, για τα όνειρα που αργοσβήνουν, για τα πάθη που μετά θάνατον θα παραμείνουν...
Υ.Γ.: Το νησί τούτο, είναι πολύ αλλόκοτο... Ακόμα συλλέγω δεδομένα για να το κρίνω, αλλά η πρώτη εντύπωση είναι: αστα να παν' στο διάλο...
Δημοσίευση σχολίου