Σε συνέχεια των προβληματισμών του προηγούμενου post, για να δούμε τι λέει και η Pink κοπελιά περί του θέματος!
"Please don't leave me" - Pink
I don't know if I can yell any louder
How many times have I kicked you outta here?
Or said something insulting?
I can be so mean when I wanna be
I am capable of really anything
I can cut you into pieces when my heart is broken
Please don't leave me, please don't leave me
I always say how I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me
How did I become so obnoxious?
What is it with you that makes me act like this?
I've never been this nasty
Can't you tell that this is all just a contest?
The one that wins will be the one that hits the hardest
But baby, I don't mean it, I mean it, I promise
Please don't leave me, please don't leave me, don't leave me
I always say how I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me
I forgot to say out loud
How beautiful you really are to me
I can't be without
You're my perfect little punching bag
And I need you, I'm sorry
Please, please don't leave me, baby, please don't leave me
No, don't leave me, please don't leave me
I always say I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me, please don't leave me
I always say how I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me, baby, please, please don't leave me
"Ροζ" - Γιάννης Μηλιώκας, Αφροδίτη Μάνου
I don't know if I can yell any louder
How many times have I kicked you outta here?
Or said something insulting?
I can be so mean when I wanna be
I am capable of really anything
I can cut you into pieces when my heart is broken
Please don't leave me, please don't leave me
I always say how I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me
How did I become so obnoxious?
What is it with you that makes me act like this?
I've never been this nasty
Can't you tell that this is all just a contest?
The one that wins will be the one that hits the hardest
But baby, I don't mean it, I mean it, I promise
Please don't leave me, please don't leave me, don't leave me
I always say how I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me
I forgot to say out loud
How beautiful you really are to me
I can't be without
You're my perfect little punching bag
And I need you, I'm sorry
Please, please don't leave me, baby, please don't leave me
No, don't leave me, please don't leave me
I always say I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me, please don't leave me
I always say how I don't need you
But it's always gonna come right back to this
Please don't leave me, baby, please, please don't leave me
Και μιας και μιλάμε για ροζ, για να δούμε και μια ελληνική τραγουδιστική απάντηση στο θέμα που μας απασχολεί:
"Ροζ" - Γιάννης Μηλιώκας, Αφροδίτη Μάνου
Τελικά, καταλήγω στο ότι μάλλον πρόκειται περί συμβιβασμού. Όπως εξάλλου όλα στη ζωή μας. Συμβιβαζόμαστε με αυτό που έχουμε μέσα μας και επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που έρχονται από έξω μας.
6 σχόλια:
Αν "έρωτας είναι να παίρνεις και αγάπη είναι να "δίνεις" μήπως αυτό το πέρασμα από το ένα στο άλλο μπορεί να δώσει κάποιο νόημα σ' αυτό το "έσονται";
Διαπιστώνω μιαν αλλεργία στην έννοια του "συμβιβασμού". Γιατί; Το στρογγύλεμα των γωνιών του εγωισμού μας δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συνυπάρξουμε "εν κοινωνία" όχι σαν βιολογικά όντα αλλά σαν ανθρώπινα Πρόσωπα; Γιατί αυτό να μήν το βλέπουμε ως δόσιμο, ως προσφορά αλλά σαν συμβιβασμό που κάποιος πάει να ρίξει τον άλλον;
Αγαπητέ ανώνυμε,
1. Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο που προσπαθούσε να περιγράψει την αγάπη (love) και τα είδη της, χρησιμοποιώντας για το κάθε είδος διαφορετικό επιθετικό προσδιορισμό, ενώ το ουσιαστικό love έμενε ίδιο. Ξαφνιάστηκα όταν διάβασα ότι ο έρωτας ονομαζόταν passionate love, δηλαδή αγάπη στην οποία υπερέχει το πάθος. Με άλλα λόγια, έρωτας και αγάπη δεν είναι τόσο διαφορετικά πράγματα όσο φανταζόμαστε, αλλά διαφορετική φάση και ίσως ένταση του ίδιου φαινομένου. Πάντως, σαν κοινή διαπίστωση όλων, στα αρχικά στάδια της σχέσης μας, σίγουρα -ίσως από την αδηφάγο φύση μας- θέλουμε να πάρουμε, ενώ μετέπειτα μαλακώνουμε ή χορταίνει ο εγωισμός μας και αρχίζουμε να δίνουμε. Αυτή η αλλαγή ίσως, όπως λες, να κρύβει το "έσονται".
2. Υπάρχει όντως μια αλλεργία στην έννοια του συμβιβασμού. Αλλά όπως κάθε αλλεργία, οφείλεται σε παθολογία των αμυντικών μηχανισμών του παθούντος, που συνέβη χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει κατά το παρελθόν και πολύ περισσότερο χωρίς να το επιλέξει. Το αντίθετο μάλιστα: η αλλεργία σε επιλέγει και όχι εσύ αυτήν.
3. Όσον αφορά την κοινωνία και τα κριτήρια για να συνυπάρξουμε σαν κοινωνία έχεις και πάλι δίκιο. Όμως εγώ δεν διερωτάμαι αν πρέπει να αλλάζουμε και να κάνουμε θυσίες, να στρογγυλεύουμε γωνίες και να καταπίνουμε καταστάσεις που δεν μας πολυαρέσουν. Αλλά το πόσο! Δηλαδή δεν είναι ποιοτικής φύσης ο προβληματισμός μου, αλλά ποσοτικής. Διότι, πόσο στρογγύλεμα; Πόσο κατάποση; Πόση αλλαγή; Από ένα σημείο και έπειτα κλωνίζονται και βασικές, θεμελιακές αξίες που -νομίζεις ότι- σε οικοδομούν. Αν αρχίζουν και αυτές να φθείρονται, τότε κλυδωνίζεσαι, χάνεις προσανατολισμό. Τότε χάνεις εαυτόν... Και άντε αυτό να το υποστηρίξεις και να το διαπραγματευτείς με αυτόν που έχεις απέναντί σου! Πώς να του το εξηγήσεις και να το καταλάβει εύκολα; Με άλλα λόγια, το ερώτημά μου είναι το που μπαίνει αυτή η διαχωριστική γραμμή της προσωπικότητάς σου όπως την αντιλαμβάνεσαι εσύ και της προσωπικότητάς σου όπως την αντιλαμβάνονται οι πέριξ! Πού είναι το σημείο ισορροπίας;
Υ.Γ.: Και μια ακόμα παρατήρηση. Υπάρχει ποικιλλία ως προς τη δυνατότητα και ευχέρεια αλλαγής, ώστε να έρθουμε εις κοινωνία. Άλλοι αλλάζουν και προσαρμοζονται εύκολα, άλλοι είναι δύστροποι. Εγώ δικαιωματικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Βάζεις πολλά θέματα με την απάντησή σου και μια ανταπάντηση θα χρειαζόταν πολλές σελίδες, αλλά αξίζει τον κόπο να πω δυό λέξεις - όχι προς Θεού για να σε πείσω – αλλά γιατί το θέμα σηκώνει συζήτηση.
Δεν ξέρω σε ποιό βιβλίο διάβασες αυτά τα ωραία περί passionate love και διαφόρων φάσεων της αγάπης αλλά δεν είναι καινούργια ή πρωτότυπα. Η ιδέα ότι η αγάπη ως συνεκτική δύναμη κι’ ακόμα πιο πέρα ως νόημα αυτού του Κόσμου υποβόσκει στη σκέψη και στην αντίληψη πολλών ανθρώπων σε βάθος χρόνου που φτάνει ως τις αρχές της ύπαρξης του ανθρώπινου όντος. Η «φιλία» - ως «αντίπαλη» και υπέρτερη ιδέα του «νείκους» - έχει μπολιάσει την αρχαία ελληνική σκέψη αλλά και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα, παλιότερα αλλά και νεότερα, για να φτάσει στην κορύφωσή της στον Ιησού, που ως ζωή και ως θάνατος είναι το παράδειγμα και ο τύπος ή καλύτερα η αποτύπωση της Αγάπης στον παρόντα τούτο Κόσμο.
Εσύ που έφαγες τη Βιολογία με του κουτάλι αλλά έχεις και μια τόσο ευαίσθητη και ρωμαντική καρδιά δεν «ψυλλιάστηκες» τον έρωτα της ζωής που κρύβεται πίσω από τους «δεσμούς υδρογόνου» που κρατούν σφιχταγγαλιασμένη την έλικα του DNA; Δεν αφουγκράστηκες την ανάσα της ζωής στον αγώνα της να νικήσει το θάνατο και τη φθορά, την Εντροπία και το 2ο θερμοδυναμικό αξίωμα και να μας χαρίσει την Ελευθερία των «πετεινών του ουρανού» και την άφατη Ωραιότητα των «κρίνων του αγρού»;
Αγαπητέ φίλε/η,
Οφείλω ίσως μια καλύτερη διευκρίνηση του προβληματισμού μου. Δεν υπήρχε, υπάρχει, ή πρόκειται νομίζω να υπάρξει στιγμή στη ζωή μου που να μην εμπνέεται από έρωτα. Είμαι από αυτούς -τους τυχερούς, τους τυχερούς, που τα νιάτα τους έφαγαν στα ναυπηγεία ολημερίς και άγκουγαν στο όνομα "Στρατής"- που έχουν ερωτευτεί τον έρωτα. Που δεν μπορούν να κάνουν κάτι αν δεν το ερωτευτούν, αλλιώς κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα μακρυά ότι αυτό που κάνουν είναι αγκαρία.
Για να το πω διαφορετικά: δεν νομίζω ότι δεν αντιλαμβάνομαι αυτό το σφιχταγκάλιασμα των ελίκων του DNA, ή τη συνύπαρξη των μορίων και των ατόμων -όσο διαφορετικά στοιχεία και αν αποτελούν- που συνθέτουν το σύμπαν. Αυτό που δεν μπορώ να αντιληφθώ εύκολα είναι η συνταγή, ο τρόπος, ο μηχανισμός, που αυτή η ένωση πραγματώνεται. Είμαι υπέρμαχος αυτής της ένωσης, ως συνύπαρξη, ως φιλοσοφία ζωής, αλλά είμαι μπερδεμένος ως προς την επίτευξή του.
Μίλησες για δεσμούς υδρογόνου που συγκρατούν τις βάσεις του DNA. Ναι, αλλά υπάρχουν άλλοτε δυο δεσμοί, άλλοτε τρεις... Και ξαναγυρίζω σε αυτό που έλεγα στην προηγούμενή μου απάντηση. Το δύσκολο για μένα είναι η ποσοτική προσέγγιση. Πόσο δίνεις, πόσο παίρνεις, ποιό το σημείο ισορροπίας; Πρέπει να ικανοποιηθεί και ο εγωισμός σου και ο εγωισμός του άλλου, έτσι είναι η φύση μας. Οι βάσεις που προανέφερα, συνεισφέρουν το ίδιο, ισόποσα, στη δημιουργία δεσμών. Όσα χεράκια απλώνει η μια, τόσα απλώνει και η άλλη. Αν όμως θέλεις να δώσεις τα πάντα, ό,τι έχεις και δεν έχεις, έτσι δεν δεσμεύεσαι... έτσι δημεύεσαι ολοκληρωτικά! Οπότε καταλήγουμε σε κατάσταση ανισορροπίας. Εκτός και αν ο άλλος δίνει ομοίως τα πάντα. Και πάλι όμως αυτό μπορεί να λειτουργήσει σε μια σχέση;
Δεν ξέρω αν κατέστη σαφής, η επεξήγησις!
Αμάν...τι να πρωτογράψω με αυτά που διάβασα! Ένα μεγάλο ερώτημα, αρχέγονο(ίσως), με πολλά υποερωτήματα. Λείπει το κέντρο όμως. Το focus να το πω αγγλιστή. Σίγουρα το θέμα σηκώνει συζήτηση,όπως αναφέρθηκε. Και μάλιστα μια συζήτηση που μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Κατ'αρχάς ήθελα να πω πως ο Έρωτας και η Αγάπη ΕΙΝΑΙ δύο διαφορετικά πράγματα. Για την ακρίβεια παντελώς διαφορετικά. Ευτυχώς σαν χώρα έχουμε πλούσιο λεξιλόγιο. Γεγονός που δηλώνει την γλωσσική μας ικανότητα να χρησιμοποιούμε τουλάχιστον μια λέξη για κάθε έννοια. Και ακόμα πιο ευτυχώς εκείνοι που σχημάτισαν τη γλώσσα μας ήταν και αρκετά έξυπνοι. Γεγονός που δηλώνει πως έννοιες με κοντινή σημασία έχουν τουλάχιστον την ίδια ή περεμφερή ρίζα.
Οπότε για τον Έρωτα και την Αγάπη οι συνειρμοί δικοί σας.
Να μην μακρηγορήσω γιατί πιθανώς άθελά μου να βάλω κι άλλα υποερωτήματα.. ;-)
Δεν είμαι τέλειος.Και δεν μπορώ να το απαιτήσω από κανέναν. Έχω κάνει λάθη πολλά, κι έχω πληγώσει πολλούς. Και πολύ…
Καθώς και το αντίθετο.
Κάποιες φορές σκέφτομαι, αν πραγματικά όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν είναι τόσο σημαντικά όσο νομίζουμε. Είτε είναι άνθρωποι, είτε είναι αντικείμενα, είτε συμπεριφορές, είτε ακόμα και καταστάσεις. Και κάθε φορά καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: πως εμείς διαλέγουμε πόση αξία θα δώσουμε σε όλα αυτά που είναι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κομμάτια της ζωής μας. Εμείς διαλέγουμε τι είναι σημαντικό για την ζωή μας. Ψάχνουμε, μερικές φορές απεγνωσμένα, να γίνουμε μέρος της ζωής κάποιου άλλου. Δε λέω για αυτό είμαστε φτιαγμένοι, για να ερχόμαστε κοντά. Γιατί πρέπει όμως, από την άλλη, να ψάχνουμε συνέχεια αφορμές για να απομακρυνόμαστε…?
Μερικές φορές ο εγωισμός μας είναι το μεγαλύτερο βάρος… Και είναι ένα βάρος που δεν μοιράζεται…
Υ.Γ.1 αστρομόνε το να ψάχνεις να βρεις τη συνταγή για την πραγμάτωση μιας τέτοιας ένωσης, είναι σαν να ψάχνεις να βρεις το μυστικό συστατικό στη συνταγή της γιαγιάς. Και η αλήθεια είναι σαν αυτή όταν ρωτήσαν κάποτε έναν ινδιάνο σαμάνο "ποιό είναι το νόημα?", και εκείνος τους απάντησε "δεν υπάρχει νόημα"...
Υ.Γ.2 Αν ό,τι βλέπεις ταιριάζει "γάντι" με την πραγματικότητα που σε βολεύει..τότε μην πιστεύεις στα μάτια σου!
Αγαπητέ Manito,
Κρατάω το Υ.Γ.2 σαν την πιο ωραία έκφραση που άκουσα αυτή την εβδομάδα που πέρασε!
Εγώ πάλι πιστεύω ότι έρωτας και αγάπη, είναι οι γειτονικοί καρποί του ίδιου δέντρου, που ρίζα του είναι -ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι- η επικοινωνία των ανθρώπων.
Καλά να περνάς!
Δημοσίευση σχολίου