Το να βαδίζεις εμπρός είναι πολλά υποσχόμενο μα και επίπονο. Αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ ότι για να πας παραπέρα έχεις να πληρώσεις ένα ακριβό αντίτιμο: τη λησμονιά (λήθη). Πρέπει να στριμώξεις τις αναμνήσεις σου και αυτούς που στις προκαλούν, σε βαθύτερα μνημονικά συρτάρια, ώστε να δώσεις χώρο σε νέες εμπειρίες, σε νέους ανθρώπους, σε νέα γνώση και γιατί όχι σε νέες πληγές, νέες απογοητεύσεις. Έτσι παίζεται το παιχνίδι: στιβάζεις στον σκληρό σου δεδομένα για να συνεχίσει να δουλεύει ο επεξεργαστής σου με νέα δεδομένα. Μα η διαδικασία απομνημόνευσης και αποθήκευσης πονά, καταναλώνει δυνάμεις και δάκρυα. Ο χώρος του σκληρού σου είναι στενός με αποτέλεσμα η διαδικασία να προκαλεί... στενο-χωρία ή στενοχώρια λαϊκιστί!
Είναι προσωπικό θέμα τι θα επιλέξουμε τελικά: αναζήτηση του νέου ή αναμόχλευση του παλιού.
Ό,τι απ'τα δυο και αν επιλέξουμε όμως, αναδύεται αμέσως απειλητικά ένα δεύτερο ερώτημα: υπάρχει όριο και αν ναι, ποιό είναι αυτό, στην αναζήτηση ή στην αναμόχλευση; Και τότε συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι πάλι στην αρχή και ενώ θες να φύγεις, αναρωτιέσαι μήπως αυτή τη φορά δεν πρέπει να φύγεις, μήπως η αναζήτηση ήταν ως εδώ... και όχι δια βίου...
5 σχόλια:
Μπα ρε φίλε διαφωνώ. Η λήθη έχει να κάνει περισσότερο με τον χρόνο. Δεν έχει τόση σχέση με τον αν θα επιλέξεις να βαδίσεις εμπρός.. και στάσιμος να μείνεις ποιος σου εγγυάται πως δε θα λησμονήσεις.
Δεν είναι λοιπόν απλά το ότι εσύ προσθέτεις καινούργια πληροφορία στα εν-κόσμια του μυαλού σου. Είναι ότι κάθε πληροφορία που παίρνει εισητήριο για να μπει μέσα, πάει αγκαζέ μ'ένα συναισθημα.. και τα συναισθήματα ρε φίλε μεταλλάσσονται. Συνήθως με τον καιρό ξεθωριάζουν, εάν δεν συνεχίζει να υπάρχει το αίτιο το οποίο τα προκαλεί.
Μάθε φίλε. Ναι στην αναζήτηση. Αυτό είναι η μεγαλύτερη λησμονιά. Να ξεχάσεις ότι είσαι ανθρωπος.Δηλαδή ότι έχεις πρόσωπο. Ότι είσαι ελεύθερος και ότι είσαι ευ-λογία προς δημιουργία. Γι'αυτό η δύναμή σου, ως μέγεθος διανυσματικό, έχει μία κατεύθυνση. Εμπρός.
Μην λησμονήσεις προικισμένο ον. Έχεις εγκεφαλικό φλοιό. Μπορείς να κάνεις παραπάνω απ'το να γαμάς και να επιβιώνεις. Έχεις την ικανότητα να νοηματοδοτείς.
Όρμα τους
Αγαπητέ μαγεμένε,
καταρχήν εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι μαγεμένος με όλες αυτές τις εμπειρίες που σου κάνουν Μάγια!
Κατα δεύτερο λόγο, συμφωνώ ότι το εισητήριο για μια πληροφορία είναι το συναίσθημα, αλλά δεν συμφωνώ ότι ξεθωριάζει, απλώς ηρεμεί, κατευνάζεται. Είναι όμως εκεί έτοιμο να γιαγαντωθεί και να αντριώσει ξανά υπό κάποιες συνθήκες. Παράδειγμα: τι μπορεί να σου θυμήσει και κυρίως να σου ξυπνήσει, μια παλιά φωτογραφία όταν την ξανακοιτάς; Τι μπορεί να σου ξυπνήσει ένα μέρος που το προσπερνάς, ενώ κάποτε είχες δώσει ένα φιλί σε ένα γλυκό κορίτσι; Τι μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις ένα τραγούδι που αυτή σου τραγουδούσε κάποια από τα πρωινά που ξυπνάγατε μαζί...; Δεν ξέρω σε σένα, αλλά σε μένα πολλά μπορεί να επαναφέρει πολλά από τα "ηρεμούντα" συναισθήματά μου...
Αγαπητέ μου αστρομοναχέ ξέρεις πόσο μ'αρέσει ο διάλογος μαζί σου. Με ωθεί συνεχώς προς το καλύτερο.
Μα τώρα, σ'αυτην την έκφραση της φαινομενικής διαφωνιας σου, κατά βάση συμφωνούμε.
Σ'όλα τα παραδείγματα που ανέφερες τα αρχικά ερεθίσματα είναι διαφορετικά απο τα μεταγενέστερα.Ο χώρος όπου έδωσα ένα φιλί σ'ένα γλυκό κορίτσι από μονος του, σε διαφορετικο χρόνο και με μένα σε διαφορετική κατάσταση νοητική-συναισθηματική είναι αυτονόητα ένα πολύ διαφορετικό ερέθισμα. Σε καμία περίπτωση δεν παράγει (έστω αναβιώνει) το ίδιο ακριβώς συναισθημα.
Κι αν σε ξενίζει η έννοια του ξεθωριάζω που παραπέμπει σε φθορά, εγώ δέχομαι το ηρεμώ και κατευνάζω ως συμφωνία.
Άλλωστε και η καταληκτική σου πρόταση έχω την αίσθηση ότι επιβεβαιώνει όσα μέχρι εδώ έχω πει : αλλά σε μένα μπορεί να επαναφέρει πολλά από τα "ηρεμούντα" συναισθήματά μου...
Πολλά μα όχι όλα αγαπητέ μου αστρομοναχέ.
Δεν ακυρώνω τα μετέπειτα συναισθήματα φίλε μου. Ίσα ίσα, τους δίνω την αξία της αυτούσιας ύπαρξης. Επειδή για μένα ο παράγοντας χρόνος έχει μεγάλη σημασία στον καθορισμό του συναισθήματος.
Και για να σε ηρεμήσω και να σε κατευνάσω, να σου πω και το εξής : τελικά η Νένα επέστρεψε στο σπίτι.
Mr Μαγεμένε,
Οκ δέχομαι ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος παίζει σπουδαίο ρόλο. Υπάρχουν όμως φορές που δεν επιτρέπουμε να παίξει το ρόλο του και διατηρούμε έναν εσωτερικό δίαυλο επικοινωνίας με εκείνες τις καταστάσεις του παρελθόντος, που ίσως στέκονται ενάντια προς τη νέα κατεύθυνση που επιλέγουμε και που ίσως θελήσουν κάποτε να εξωτερικευθούν συναισθηματικά. Τότε όσος χρόνος και αν περνά, θα σταματά στον εσωτερικό αυτό δίαυλο που θα ενώνει δυο διαφορετικά σύμπαντα -το δικό σου και το δικό της- και θα χάνεται! Μόνο αν δεχτούμε ότι κάποια κεφάλαια της ζωής μας κλείνουν, μπορούμε να αφήσουμε τον χρόνο να κάνει "the dirty job", δηλ. να ηρεμήσει και να κατευνάσει τα μέσα μας δαιμόνια. Αλλιώς θα έχουμε μια άσβηστη φωτιά που θα σιγοκαίει τα σωθικά μας. Πιστεύω ότι εμείς δίνουμε το τελευταίο φύσημα για να σβήσει η φλόγα. Ο χρόνος απλά διαχειρίζεται την αποσύνθεση του κεριού...
Υ.Γ. Πάω να κοιμηθώ μισοήρεμος, αφενός γιατί η Νένα γύρισε σπίτι της καλώς, αλλά γιατί αφετέρου η μηχανή μου έμεινε στο συνεργείο!
Δημοσίευση σχολίου