Πάλι τα ίδια...


Από το πρωί -ή για να είμαι πιο ακριβής, από χτες αργά το βράδυ, μετά 6 συνεχόμενες ώρες χορού- πάλι ένας κόμπος στο στήθος... Ειδικά και μετά ένα γλυκό αποχαιρετιστήριο mail που έλαβα. Και πίστευα ότι αυτές τις παιδικές αρρώστιες τις έχω ξεπεράσει... Γιατί το αβέβαιο να με επηρρεάζει τόσο;

Άλλη μια νέα αρχή, πάλι αφήνω πίσω φίλους καλούς... και σαλπάρω. Για πού; Άντε να δούμε... Αφήνω την Monika να απαντήσει...





May, are you dropping the stars?

What is this that you're crying for?


May, are you coming with us?

We are sailing to nowhere


May, take the truth of your hand

What is this that you're paying for?


May, did you notice the crumbs?

Are you waiting for no one?


No, you don't have to applause

You just have to read on

This is time for tour soul

To anywhere