Μια σπουδαία ευκαιρία για ανθρωπολογική μελέτη (και είμαι ευτυχής που αυτές τις μέρες βιώνω την 4η ευκαιρία μέσα σε 4 χρόνια), είναι η αναζήτηση στέγης. Η προσπάθεια για ενοικίαση κατοικίας, περνά μέσα από ένα μεγάλο φάσμα διαφορετικότητας των ανθρώπων που σου ανοίγουν το σπίτι τους.
Διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετική αντίληψη για το ωραίο, για το λειτουργικό, για το ευάερο, για το ευήλιο, για το ακριβό ή φθηνό, για το ζεστό ή το μονωμένο, ακόμα και για το απομονωμένο… Διαφορετική αίσθηση της θέας, διαφορετική αίσθηση της οπτικής στα πράγματα…
(χαλί από φύλλα... Τι υπέροχα χρώματα;)
Είναι πραγματικά πλούτος εμπειριών, αυτό το 10λεπτο που σου ανοίγει ο άλλος το σπίτι του, και σου δείχνει την «πραμάτεια» του. Η προσπάθεια να αντλήσεις όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες από τη χροιά της φωνής, από τη γριά της μονής (κατοικίας δίπλα), από τη βλεμματική επαφή του οικοδεσπότη και τη σωματική του κίνηση, από τα εξωγλωσσικά και παραγλωσσικά στοιχεία, από το σκηνικό ολάκερο που στήνεται εμπρός σου, και στο οποίο είσαι όχι μόνο θεατής, μα και συν-πρωταγωνιστής… Αυτά τα ολιγόλεπτα σκετσάκια λοιπόν, που οι περισσότεροι παίζουν ρόλους, με σκοπό την βέλτιστη performance, είναι τόσο διασκεδαστικά… μα και τόσο κουραστικά, όταν τα αθροίσεις και συνειδητοποιήσεις ότι «γύρισε κάτου η μέρα», ότι τρέχεις πάνω από 10ωρο, και ακόμα η συγκίνηση δεν έχει έρθει. Αν και αυτό το αθροίσεις σε ημερήσια βάση, συνήθως διαπιστώνεις ότι τρέχεις 3-4 μέρες και η εσοδεία σου είναι αρκετά φτωχή ως προς τα γούστα σου και τις απαιτήσεις σου πάντα!
Παρ’ όλα αυτά, έχεις συναντήσει παππούδες, γιαγιάδες, κληρονόμους, υπονόμους (!), ακόμα και πιθανόν κάποιους παρανόμους… Έχεις συζητήσει με νέους, με Έλληνες που μένουν στη Γερμανία και που επιμένουν ότι για όλα αυτά που μας συμβαίνουν περί κρίσεως, είναι αυστηρώς δικής μας υπαιτιότητος, με ξένους που ήρθαν εδώ για να βρουν μια καλύτερη πατρίδα, με συνοριοφύλακες πολιτισμού, με πρατηριούχους τουρισμού… Βέβαια, καμιά φορά, σου χαλάει και το αμάξι, και άντε να ψάξεις σπίτι με τα πόδια…, αλλά ζητάς οδική βοήθεια και συνεχίζεις το ταξίδι σου μέσα στα γέλια και στην απόλαυση του συναρπαστικού και απρόσμενου αυτού ταξιδιού! Εδώ, φαίνεται ότι η προσφερόμενη βοήθεια, είναι κάτι πολύ απλό, σχεδόν αυτονόητο...
(από την βόλτα με άμαξα στην Κέρκυρα, πάμε βόλτα με αμαξάρα στην Καστοριά... Τι σημασία έχουν οι λέξεις ή τα πόσα άλογα σε τραβούν, όσο ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου...)
Συμπέρασμα: πώς γίνεται να μιλάμε για «αντικειμενική αξία ακινήτων» όταν παρόμοιο ακίνητο μπορείς να το βρεις 200ευρώ στην Καστοριά, 300ευρώ στη Μυτιλήνη και 400ευρώ στην Κέρκυρα, με ακριβώς αντίστροφη σχέση τιμής-θέας (και θέσης) ακινήτου; Πώς μπορούμε να μιλάμε για «αντικειμενική αξία ακινήτων» όταν διαπιστώνει κανείς ότι ούτε αντικειμενική είναι, αλλά ούτε ακίνητη (συνεπώς ούτε ακλόνητη) μια αξία, που τελικά κρύβει βαθιές κοινωνικές σχέσης ντόπιου και ξένου; Πώς, συνεπώς, να μιλήσουμε εν γένει για τη θέαση της έννοιας της αξίας, όταν αυτή περιτοιχίζεται από υποκειμενικότητα και διαρκή κίνηση; Πώς να προασπίσεις όλες εκείνες τις αξίες που διέπουν μια κοινωνία όταν η ίδια η κοινωνική συνομάδωση είναι κάτι ρευστό και συνεχώς διαφοροποιούμενο, ως απότοκο μιας συνάθροισης αέναων διαφοροποιών στοιχείων;
Συνέχεια στη νέα μου έρευνα αγαπητοί μου και προσπάθεια απάντησης στα ανωτέρω ερωτήματα, τα προσεχή έτη, οπότε θα αντλώ πληροφορίες από το ένδοξο πεδίο δράσης των Μακεδονομάχων… οι οποίοι τελικά κατόρθωσαν πριν από 100 χρόνια ακριβώς να απελευθερώσουν τούτα τα μέρη…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου