Η πεντάμορφη που χάθηκε...

Ο Στέλιος Ράμφος (και μέσω αυτού, η διανόηση) το είπε ξεκάθαρα (αγνοείστε τους δυο βλάκες δημοσιογράφους που είναι δίπλα του):

"είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι σε μια κοινωνία δεν είμαστε μόνο εμείς... Ας δούμε δίπλα μας ότι υπάρχουν και άλλοι".



Ο Αριστοτέλης (και μέσω αυτού, η φιλοσοφία) το έθεσε απλά:

"πρότερον δὲ τῇ φύσει πόλις ἢ οἰκία καὶ ἕκαστος ἡμῶν ἐστιν. τὸ γὰρ ὅλον πρότερον ἀναγκαῖον εἶναι τοῦ μέρους: ἀναιρουμένου γὰρ τοῦ ὅλου οὐκ ἔσται ποὺς οὐδὲ χείρ".

ή αλλιώς:

"Είναι λοιπόν φανερό ότι η χρήση του όρου μέρος οφείλει πρώτιστα να σχετισθεί με τη λεγόμενη «οργανική» αντίληψη της πολιτείας, δηλ. τη θεώρησή της ως οργανισμού: σ’ αυτό μας οδηγούν και η επαναλαμβανόμενη παράσταση της σύστασης του όλου από περισσότερα μέρη […]. Πληρέστερη όμως είναι η σύλληψη της θεωρίας στον Πλάτωνα και Αριστοτέλη, όπου η αναλογία πόλης-οργανισμού διατυπώνεται ρητά και θεμελιώνει την αναζήτηση της ιδεώδους κοινωνικής διάρθρωσης. Βασικό γνώρισμα της οργανικής θεωρίας είναι ευνόητα η περιγραφή των μερών του όλου ως αναγκαίων στοιχείων όχι μόνο για την επιβίωσή του αλλά και για την ίδια τη δική τους επιβίωση. Όπως ακριβώς το καθένα ξεχωριστά όργανο ή μέλος ενός σώματος είναι αδιανόητο να επιβιώσει μετά το θάνατο του σώματος όπου ανήκει, έτσι και ο πολίτης ή η καθεμία ξεχωριστά οικογένεια είναι από τη φύση δευτερεύουσες αξίες έναντι της πόλης, της οποίας αποτελούν μέρη". 

(από Β. Αναστασιάδης, "Xαρακτηρισμοί κοινωνικών στρωμάτων και η έννοια τάξις στην αρχαία Eλλάδα", Θεσσαλονίκη 1992, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Το πείραμα (και μέσω αυτού, η κοινωνική επιστήμη) το απέδειξε περίτρανα:

"προχωράμε με τα μούτρα σκημένω χάμω και δεν παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται δίπλα μας..."



Η δημοτική παράδοση (και μέσω αυτού, ο απλός κοσμάκης) το εξέφρασε αλληλέγγυα:

"κι όλη της την περηφάνεια, λίπασμα για τα Βαλκάνια..."




Οι Μικρόκοσμοι (και μέσω αυτών, οι καλλιτέχνες) το μελοποίησαν παραμυθένια, το σφράγισαν σε μια παράκληση:

"να μην μισήσω αυτούς που κλέψαν τον καυμό μου, για να τον παίξουν στα ζάρια μια ζαριά"
"και μου μιλάν για μια πατρίδα φυλακή..." 

και το ξεπροβόδισαν, να κολυμπήσει στα νερά της λαοθάλασσας, σταγόνες της οποίας είναι οι μικρόκοσμοι του καθενός μας:

"με τον πόνο όλου του κόσμου μέσα μου έχω γεννηθεί..."



Αγαπητοί μου, όλοι είμαστε κύτταρα αυτού του πολιτικού σώματος και συγκροτήματος. Ο καθένας έχει -οφείλει να έχει- ενεργό ρόλο, ενεργείς ανάγκες και ενεργά δικαιώματα, ώστε να επιβιώσει, και μαζί του να επιβιώσει όλο το σώμα. Παρομοίως, αυτό το σώμα πρέπει να σωθεί, ώστε να υποστηρίξει τα εξ ων συνετέθη (και υπηρετήθη, θα προσέθετα...).


Δείτε, ακούστε, νοιώστε τον διπλανό σας... Μην τον ποδοπατάτε τώρα που φτωχαίνουμε. Μην ποδοπατάτε το μυαλό σας και μην φτωχαίνετε πνευματικά, τώρα που φτωχαίνουμε υλικά. 


Αντισταθείτε. Και στους άλλους πείτε βροντερά: "άντε και γαμηθείτε"! 

Θα βρεθεί η πεντάμορφη που χάθηκε αδέρφια, η πεντάμορφη που κάποτε λεγόταν αλληλεγγύη...

"Η πέντάμορφη που χάθηκε και έγινε τραγούδι"

Στίχοι, Μουσική: Παναγιώτης Κελάνδριας

Ερμηνεία: Μαρία Γιαννακοπούλου

CD: Κάθε μέρα όπως πάντα

"στου κόσμου το σκοτάδι, φως να χυθεί ξανά"