Και ας ήξερα τουλάχιστον γιατί...


Πόσο προφητικά τα παρακάτω λόγια;
Πόσο μπροστά μπορούν να δουν κάποιοι άνθρωποι;
Πόσο ακόμη κιοτήδες, βολεμένοι, κοντόφθαλμοι, εξουσιασμένοι;
Πόσο κοστίζει η ελευθερία ρε παιδιά;



"Το Μεγάλο μας Τσίρκο"
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης, Τζένη Καρέζη




Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω

περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.




10 σχόλια:

ΠΟΤΟΥΛΗΣ είπε...

Μία πραγματικά θρυλική παράσταση, στην οποία άφησε το στίγμα του ο αγαπημένος σου (και μας) Νίκος Ξυλούρης..

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=P0oATaSYwtQ

Τι κι αν αφήναμε το παρελθόν που μας βασανίζει εκεί που ανήκει για μια φορά; Στο παρελθόν δηλαδή.. Τι κι αν τελικά ζούσαμε; Αν ζούσαμε πραγματικά, αληθινά, με πάθος; Τι κι αν το παραμύθι, το δικό μας παραμύθι, είχε δόσεις αγνότητας από μια άλλη εποχή; Μια εποχή με ιππότες, γιασεμιά και τρυφερές καντάδες που όσο λιτά λόγια κι αν είχαν, εκλήρωναν πάντα το σκοπό τους. Να ερωτευτούν δυο άνθρωποι. Έτσι απλά.. Τι κι αν ζούσαμε;

Αγαπητέ αστρομόνε τον αστερισμό της κασσιόπης τον απολαμβάνεις καλύτερα με παρέα. Και που ξέρεις..μπορεί η συγκεκριμένη παρέα να μπορέσει να σου δείξει κι άλλους αστερισμούς, που μόνος σου δεν θα έβλεπες ποτέ..

astromonos είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε,

έχω την άποψη ότι ΕΙΜΑΣΤΕ το παρελθόν μας, οπότε για να αφήσουμε το παρελθόν μας πίσω, εκεί στο παρελθόν, πρέπει να αφήσουμε μαζί και ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αυτό παλεύω να κάνω κάμποσα χρονάκια τώρα... Να απαγκιστρωθώ από κάποια σημεία του παρελθόντος μου. Δεν είναι εύκολο όμως... Αλλά εγώ θα προσπαθώ. Τι άλλο να κάνω;

Σε αυτό το σημείο ρωτάς: γιατί να μην μπει και άλλος σε αυτόν τον αγώνα; Γιατί να μην τραβούν δυο μαζί, οπότε το σχοινί που με δένει με το παρελθόν να σπάσει πιο εύκολα;

Και εγώ απαντώ: διότι φοβάμαι μη δεν σπάσει αυτό το σκοινί και τραβήξει και τους δυο μας πίσω. Και καλά εμένα (πα' στο διάλο), αλλά ο άλλος δεν φταίει σε τίποτα... Άρνηση αποδοχής βοήθειας; Μοναχικότητα; Φόβος για το μέλλον; Όπως θες πες το. Αλλά σε κάποια στενάχωρα μονοπάτια του νου μου, χωρά μόνο ένας διαβάτης και αυτός μάλιστα, ακροβατώντας.

Να'σαι καλά.

Υ.Γ.: Έχεις δίκιο όταν λες ότι η κασσιόπη απολαμβάνεται καλύτερα με παρέα. Ίσως όμως δεν είμαι ακόμα έτοιμος να σηκώσω τα μάτια ψηλά και να αντικρύσω τον αστερισμό. Ίσως μου αρμόζει όχι η κασσιόπη, αλλά η σιωπή.

Ανώνυμος είπε...

Με έχεις μπερδέψει με αυτά που γράφεις. Και δε μιλώ για το σχολιασμό στα λεγομενά μου. Γενικά από το λίγο που έχω διαβάσει, μια ακροβατείς, την άλλη θέλεις να πετάξεις. Ίσως σε κάποιο επόμενο post θελήσεις να γίνεις ένα με τη θάλασσα.
Ξέρε τούτο μόνο:
Αν ακροβατείς μόνος σου υπάρχει κίνδυνος να πέσεις.
Αν πετάς μόνος σου μπορεί κάποια στιγμή να κουραστείς και πάλι, να πέσεις.
Αν γίνεις ένα με τη θάλασσα και δεν βρίσκεις στεριά να ξαποστάσεις πάλι μπορεί να κουραστείς και να πέσεις (να βουλιάξεις εννοώ βεβαίως βεβαίως αλλά το πέσεις κολλούσε και με τα υπόλοιπα δύο).
Και απαντώ στο ερώτημα "τι να κάνω;" που μου έθεσες.
Να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να μοιραστεί την κούραση και τον κίνδυνο.
Να αφήσεις για μια φορά κάποιον να σε περιμένει στην άλλη άκρη του σχοινιού.
Να σε κρατήσει ψηλά με τα δικά του φτερά.
Να γίνει το οξυγόνο σου όταν εσύ δεν θα έχεις πια άλλο για να συνεχίσεις.
Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα η αγάπη. Η αληθινή, χωρίς όρια και όρους αγάπη.
Ίσως το γεγονός ότι επιλέγεις τη μοναχικότητα να σε κρατάει πίσω. Ζήσε στο έπακρο την κάθε στιγμή γιατί δεν ξέρεις πότε μπορεί αυτή να τελειώσει. Φαντάζεσαι να περάσεις μια ζωή προσπαθώντας να βρείς απαντήσεις και στην ουσία να μην έχεις ζησει; Τραγικό νομίζω..

astromonos είπε...

Μα το να προσπαθείς να βρεις απαντήσεις είναι ο μόνος τρόπος που έχω μάθει να ζω...

Οπότε καλά όλα αυτά που μου λες, αλλά δεν μπορώ εύκολα να τα κάνω. Δες το σαν ένα είδος αναπηρίας. Υπάρχει ένας χώρος που δεν μπορώ να πατήσω. Ακόμα. Γιαυτό προσπαθώ να βρω τρόπους να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση. Κάνω ό,τι ο δικός μου επεξεργαστής (δηλαδή το "είναι" μου), μου επιτρέπει. Και το μεγάλο ερώτημα είναι: μπορεί ένας pentium I να αντιληφθεί τον προβληματικό ευατό του, να τον αυτοδιορθώσει, να τον ξεπεράσει και τελικά να γίνει pentium II ?

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μου λύσει και ένα άλλο ερώτημα: αν τελικά διαφέρουν οι άνθρωποι από τις μηχανές.

Τα σέβη μου.

Ανώνυμος είπε...

Επιμένω και στηρίζομαι σε αυτά που λες. Αν όντως έχεις μάθει να ζείς αναζητώντας απαντήσεις και δεν έχεις βρει γαλήνη μέσα σου, μήπως αυτό που έχεις μάθει, ή σου έχουν μάθει είναι λάθος; Μήπως αν κάποιος σου έδειχνε κάποιο άλλο τρόπο ζωής να ήταν καλύτερα; Μήπως αυτό που ψάχνεις με τόσο ψυχικό κόπο να είναι ευκολότερα εφικτό απ'όσο νομίζεις; Λέω εγώ τώρα..
Όσο για την αναπηρία που λες, επέτρεψε μου να μην το δέχομαι. Αν όχι εσύ, ποιός άλλος θα μπορούσε να αντιμετωπίσει καλύτερα μια αναπηρία;
Όσο για τις μηχανές, θα σου πω κάτι πολύ απλό. Χωρίς τον άνθρωπο απλά δεν θα υπήρχαν. Χωρίς τον άνθρωπο δεν θα μπορούσαν να αναβαθμιστούν. Κι αυτό γιατί το "είναι" σου και το είναι καθενός είναι απείρως πολυπλοκότερο από έναν pentium. Με περισσότερες δυνατότητες και καλύτερα δομημένους μηχανισμούς. Ίσως λοιπόν σε κάποιο τρελό " i-robot" σενάριο να μπορούμε να αναβαθμίσουμε και τον επεξεργαστή μας. Αλλά ο επεξεργαστής, εκτός απο τη ram, το σκληρό δίσκο, την κάρτα γραφικών και πιθανόν κάποια ανεμιστηράκια, χρειάζεται και ρεύμα για να λειτουργήσει. Και η παροχή αυτή δεν σου ανήκει.. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το αφήσεις να σε διαπεράσει..
Τα σέβη όλα δικά μου..

astromonos είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε,

Σχετικά με το πρώτο σου ερώτημα, αν δηλαδή ο τρόπος που έχω ή μου έχουν μάθει είναι λάθος, σε παραπέμπω να διαβάσεις το λίγο παλαιότερο post "Αν ακούς".

Σχετικά με την αναπηρία και το "αν όχι εγώ τότε ποιός μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα μια αναπηρία", πιστεύω ακράδαντα αυτό που λέει ο λαός μας: ουδείς μωρότερος (και άρα ανικανότερος) των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι...

Σχετικά με ανθρώπους και μηχανές: συμφωνώ ότι πιθανόν σε μια "i-robot" κατάσταση να μπορεί να αυτοαναβαθμιστεί η ανθρώπινη μηχανή. Όμως ακόμα και αυτό να συμβαίνει -που μακάρι να συμβαίνει- δεν μπορεί παρά να είναι εγγενές στοιχείο του ανθρώπινου προγράμματος. Όσο για το ρεύμα που λες, για να σε διαπεράσει πρέπει να το επιτρέπουν οι αντιστάσεις σου... Αν αυτές λυγίζουν και καίγονται γιατί το υλικό είναι τέτοιο που δεν αντέχει και πολλά πολλά, τότε το ρεύμα σταματά.

Να περνάς καλά.

Ανώνυμος είπε...

Το έχω διαβάσει το post αυτό, καθώς και πολλά άλλα. Και αν η νόηση μου είναι σε καλά επίπεδα, λέμε το ίδιο πράγμα. Οτι εδώ και 27 χρόνια λειτουργούσες με λάθος τρόπο.
"ένας άνδρας που έχει γνωρίσει 1000 γυναίκες φτάνοντας μόνο στο πρώτο στάδιο επικοινωνίας τους, αυτό του ενθουσιασμού, δεν συγκρίνεται στο απειροελάχιστο με έναν άνδρα που έχει τολμήσει να γνωρίσει 1 γυναίκα σε βαθύτερα στάδια, σε πιο σκοτεινά επίπεδα σύγκρουσης και σε πιο βαθειά μονοπάτια επικοινωνίας."
Εσύ τολμάς; Θα μπορούσες για λίγο να ασχοληθείς με τις αναζητήσεις κάποιου άλλου που δε φοβάται να τις μοιραστεί μαζί σου;
Όσο για το πότε κρίνεις ότι δεν αντέχεις άλλο, η απάντηση είναι απλή. Σχεδόν μαθηματική. Όταν αγαπήσεις πραγματικά απλά αντέχεις. Δεν έχει όρια η αντοχή. Ούτε η ανοχή, ούτε ο συμβιβασμός. Και γιατί να έχει άλλωστε αν αυτό που ζείς είναι πραγματικό; (Πολλή φιλοσοφία πάλι)
Χμμ...στο θέμα της αναπηρίας φυσικά και δεν αναφερόμουν στην ειδικότητα σου σαν γιατρός, αλλά σε εκείνη του φίλου. Η μάλλον.. του αληθινού φίλου. Νομίζω ότι το καλύπτεις το θέμα μια χαρά στο post "Των αγγέλων η ρομφαία". 'Ισως το συγκεκριμένο παλικάρι να είναι πλέον το αρμοδιότερο να σου δώσει απαντήσεις σε πολλά. Καποια τα έχεις τονίσει και μόνος σου.
"Παίζει σαν μικρό παιδί. Δηλαδή δεν φοβάται να χάσει."
"Αγαπά σαν μικρό παιδί. Δηλαδή χωρίς ανταλλάγματα.
Ερωτεύεται σαν μικρό παιδί. Δηλαδή άνευ όρων."
Άνευ όρων..
Και για να κλείσω και το τρίτο μέρος της κουβέντας, το εγγενές στοιχείο του ανθρώπινου προγράμματος που θα κάνει την επιθυμητή αναβάθμιση αποτελέιται από δύο μέρη: το ένα είναι η θέληση και το άλλο η τόλμη.
Από τη στιγμή λοιπόν που θα αναβαθμιστεί το σύστημα, αναβαθμίζονται και οι αντιστάσεις του ρεύματος. Όταν αλλάζεις τον επεξεργαστή αλλάζουν όλα. Και τότε κυλάνε όλα πιο εύκολα..

astromonos είπε...

Αγαπητέ/ή Ανώνυμε/η,

Καταρχήν να σου πω ότι απολαμβάνω πολύ την κουβέντα μας και σε ευχαριστώ για αυτό.

Η απάντησή μου σε όσα λες:

http://www.youtube.com/watch?v=DEnTBTNt53U&NR=1&feature=fvwp

"στων δυο κόσμων το κενό να βρω τη χαραμάδα"

Το να προσπαθείς να μπεις σε λειτουργία αυτορύθμισης και σε "safe mode" δεν είναι και από τα πιο απλά πράγματα πάντως. Απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις οι οποίες θα καθορίσουν τα μονοπάτια που θα ακολουθήσει η πληροφορία μέχρι να γίνει εκτελούμενο αρχείο...

Και πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να κολλήσει το μηχάνημα, να καεί ο σκληρός, να πέσει η τάση...

Όσο δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το ατομικό μας τοίχος που μας περιβάλλει, μπορούμε μόνο να εικάζουμε τι γίνεται στην κούτρα του απέναντί μας.

Καλά να περνάς.

Ανώνυμος είπε...

Η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου. Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ στην καθημερινή μου ζωή πολύ ελάχιστα μπορώ να θέσω τους προβληματισμούς μου και να με πάρουν στα σοβαρά!! Χωρίς να σημαίνει αυτό έλλειψη σοβαρότητας. Μάλλον έλλειψη κοινού κώδικα επικοινωνίας.
Επανέρχομαι λοιπόν..Το "safe mode" είναι κι αυτό μαθηματικά εύκολα εφικτό. δύο, βαριά τρία πλήκτρα και τέλος. Έγινε η δουλειά. Ναι υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο που λες, αλλά κι αν το εκτελούμενο αρχείο δεν εκτελεστεί ποτέ; Ποιό το νόημα της αναβάθμισης; Ποιό το νόημα όλων των προβληματισμών;
Όσο για το ατομικό μας τοίχος, αν δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε, το γκρεμίζουμε. Κι έτσι ξεμπερδεύουμε μια και καλή με την αναρρίχηση!!!
Τι λες; Αξίζει ο επεξεργαστής σου μια προσπάθεια;

(Κι αν πετύχει, ωσάν αρσενική Βούλα Πατουλίδου, θα φωνάξεις: "Για τον επεξεργαστή μου, ρε γαμώτο!!!") Αστειάκι..