Κάποιοι κάπου κάποτε λέγονταν κλέφτες


Κάποτε, κάποιοι, όρθωσαν το ανάστημά τους και είπαν "Δεν πάει άλλο πια". Ήταν μικροί, ασθενικοί, κουρελήδες, βρωμούσαν... αλλά τολμούσαν.

Με τα τσιγκελωτά τους μουστάκια, τα αξύριστα μάγουλα, τις λιγδιασμένες χαίτες, τις ροζιασμένες παλάμες, τα άρματά τους παραμάσχαλα, το βλέμμα αγριεμένο... όρμησαν για να λευτερώσουν το μυαλό το αλυσοδεμένο.




(Υδατογραφία του Carl Haag στο Μουσείο Μπενάκη)



Δεν είχαν να χάσουν τίποτε άλλο, εκτός από την τιμή τους. Όμως αυτήν δεν την διαπραγματεύτηκαν και έτσι είχαν τη γαλήνη μαζί τους.

Θυσιάστηκαν, πληγιάστηκαν, αλλά με τις πράξεις τους αγιάστηκαν.

Έδωσαν τα πάντα για μια ιδέα: την ελευθερία. Πόσο βασική προϋπόθεση για να μπορεί να ζει ο άνθρωπος στην ηρεμία;


"Θούριος του Ρήγα"
Στίχοι: Ρήγας Φερραίος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης






Κάποτε, κάποιοι, τράβηξαν μπροστά με τα μάτια ανοιχτά... και τα σπαθιά ηρωικά.

Πέθαναν αυτοί, αλλά μας άφησαν παρακαταθήκη τον ελεύθερο αέρα που αναπνέουμε. Και τι ζητούσαν; Το προφανές: να συνεχίσουν να έχουν την τιμή που αρμόζει σε έναν άνθρωπο...


"Βγήκα ψηλά και πλάγιασα"
Παραδοσιακό Ηπείρου
Ερμηνεία: Βιτάλη Ελένη




Αχ βγήκα ψηλά γιε μου και πλα- και πλάγιασα,
αχ σε πέτρα γιε μου σε λιθάρι.
Αχ και εκεί ήταν μνήμα γιε μου κλε- βρε κλέφτικο,
αχ θαμμένο πα- βρε παλικάρι.
Αχ και ακούω το μνήμα γιε μου να ωρε να βογκά,
αχ βαριά ν'ανα - ν' αναστενάζει.
Αχ πάρε αδερφέ μου το κορμάκι μου,
και θαψ' το στο χωριό μας.




Αυτά συνέβαιναν κάποτε. Σήμερα; Πού βρισκόμαστε; Είμαστε πιο μπροστά σαν κοινωνία ή ο ζυγός παραμένει; Αναπνέουμε ελεύθερο αέρα ή αναπνέουμε κουτό-χορτο και μάλιστα τρίφυλλο; Τα χέρια μας τα έχουμε για να αρπάζουμε σπαθιά ή για να τρομπάρουμε στο θέαμα κάθε Τσούλας, ε... συγνώμη, Τζούλιας ήθελα να πω... Είναι ώρα για επ-ανάσταση αδέρφια ή ώρα για ακόμα πιο βαθύ ύπνο;


"Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης






2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κι ένεκα της ημέρας, κάνεις κι εσύ την επανάστασή σου (γιατί αρκετά έχεις κάνει το μαλάκα!!). Και μιλάς. Νιώθεις ότι σου φεύγει ένα βάρος εκείνη την ώρα. Νιώθεις υπεροχή που ακούγονται με αποφασιστικότητα όλα όσα έχεις να πείς. Γιατί ξέρεις ότι έχεις δίκιο. Και ξέρεις ότι αυτοί που θα "τα ακούσουν" θα πικραθούν. Ίσως όχι όσο σε έχουν πικράνει, αλλά όσο χρειάζεται.
Στην πορεία της ημέρας όμως εξακολουθείς να έχεις θυμό μέσα σου. Τι να φταίει; Συνειδητοποιείς ότι οι δικές σου πληγές είναι πιο βαθειές. Γιατί αυτοί που σε έχουν πικράνει είναι "οικογένεια". Ίσως άθελα τους. Ίσως γιατί έχετε πάψει να είστε παιδιά. Γιατί πλέον δεν είναι "αυτοί κι εσύ", αλλά "αυτοί, κάποιοι άλλοι κι εσύ". Γιατί τη θέση που κατείχες κάποτε στην καρδιά τους, τη μοιράζεσαι με άλλους, με την καινούργια οικογένεια τους. Κι εσύ, σαν παλιότερο "μέλος", έχεις μπει απλά στην άκρη. Είσαι μόνος. Και το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που δε θα σε κρίνει επειδή κλαίς σα μωρό, ούτε επειδή τελικά δεν είσαι όσο δυνατός και χαρούμενος θέλεις να δείχνεις. Αλλά κι αυτή η σκέψη μάταιη. Αυτή η "αγκαλιά" περπατάει στα δικά της σκοτεινά μονοπάτια, χωρίς εσένα..
Κι ενώ τα σκέφτεσαι όλα αυτά σου χρεώνουν και την ανεβασμένη, λόγω της έντασης που προκάλεσες, πιέση της θείας. Σε λένε και "παρεξηγιάρη" κι εκεί νιώθεις ακόμα πιο μαλάκας.
Γιατί καταλαβαίνεις ότι τελικά ζηλεύεις.. Ζηλεύεις την ευτυχία τους. Γιατί εσύ κάθε φορά που πάς να την αγγίξεις, εκείνη απομακρύνεται. Εμφανίζεται απο το πουθενά, σου δίνει για λίγο ζωή και δύναμη να δώσεις όλα όσα έχεις και μόλις πας να την αγγίξείς, φοβάται και απομακρύνεται. Και λες, μα γιατί;; Γιατί;;
Τα είπα και ησύχασα. Λέμε τώρα..

Υ.Γ. Μιας και δεν είναι καψουροsite το blog σου δεν ποστάρω link. Αλλά ίσως το τραγούδι που με αντιπροσωπεύει τον τελευταίο καιρό σου δώσει κι εσένα τροφή για νέο post. Η κυρία είναι απο την Ινδονησία, η φωνή της μαζί με τη μουσική σε ταξιδεύει στα μέρη της και οι στίχοι, αν συμπονάς (με μένα) δε σε αφήνουν ασυγκίνητο. Anggun - Snow on the Sahara. Ευχαριστώ που υπάρχεις εδώ και μπορώ έστω κι έτσι να μιλήσω κάπου.
Να ζείς άγνωστε αστρομόνε..

"Φοίνιξ"

astromonos είπε...

Αγαπητέ/ή Φοίνιξ,

Αν αντιλαμβάνομαι καλώς, αυτά που γράφεις μάλλον περιγράφουν εσένα.

Όπως και να έχει εγώ θα σου κρατώ μια γωνιά εδώ στο φτωχικό μου blog, να ξαποστένεις όποτε θες και να εκτονώνεσαι.

Εις το επανγραφείν!