Μιλώντας με έναν παλαίμαχο του είδους, που πολύ αγαπώ και σέβομαι, όσο και αν διαφωνώ μαζί του, μου είπε ότι η Ιατρική είναι μια πολύ δύσκολη και απαιτητική γκόμενα, που δεν σου αφήνει περιθώρια για άλλα τσιλιμπουρδίσματα και λοξοκοιτάγματα. Αφιερώνεσαι, πώς το λένε ρε παιδί μου;! Ο σοφός λαός μας το έχει καταγράψει αυτό στην γνωστή του ρήση: "όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα" .
Ίσως να έχει και δίκιο. Αλλά κάτι μέσα μου αντιδρά στο μοντέλο του "ολοκληρωτικά ιατρός" και ξερό ψωμί! Έχω μαγευτεί από τους πανεπιστήμονες της παλαιάς εποχής, από τους ανθρώπους που ξέρουν πολλά και προσπαθούν για ακόμη περισσότερα. Πώς τα κατάφεραν και έκαναν τόσα πολλά; Υπάρχουν κάτι τύποι λοιπόν που παραβιάζουν την πιο πάνω ρήση του λαού μας και γράφουν δικές τους ρήσεις...
Και λες, τελικά "πού θέλω να ανήκω", (βλέπετε αυτή η αν-ίκητη αν-άγκη του "αν-ήκειν", αν-άθεμά μας), ή ακόμα πιο σωστά "που μπορώ να ανήκω"; (αυτό το δεύτερο ερώτημα είναι που μου δημιουργεί κάτι ψιλοβραχυκυκλωματάκια στον επεξεργαστή μου...). Ο λαός μας, πάλι λέει: "δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο δεν θέλω", άρα σε μια αν-άστροφη αν-άγνωση της ρήσης ταύτης θα καταλήγαμε σε αυτό το συμπέρασμα: "υπάρχει μόνο το θέλω και όχι το μπορώ".
Τι να πώ; Θυμάμαι την γιαγιά μου που μου έλεγε μια άλλη ρήση του λαού μας:
"Η αυγούλα θα το δείξει"
Σκέφτομαι μόνο το βράδυ που πρέπει να διαβώ, τους εφιάλτες που θα με ζώσουν, τα μονοπάτια που πρέπει να ανακαλύψω, για να φτάσω στην αυγούλα...
"Απόψε η νύχτα"
Στίχοι, Μουσική: Θοδωρής Παυλάκος
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης
Στίχοι, Μουσική: Θοδωρής Παυλάκος
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης
6 σχόλια:
Αγαπητέ μου αστρομόνε, επέτρεψε μου να παρέμβω λίγο στην αναστροφή της στροφής (ω στροφή!!).. Αν πάρεις αλλιώς το "δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο δε θέλω" αυτό που βγαίνει είναι " υπάρχει το μπορώ, αλλά όχι το θέλω". Το θέμα λοιπόν είναι σε ποιό ημισφαίριο της λογικής "παίζεις μπάλα"; Σε εκείνο που αποφασίζεις εσύ που ανήκεις, ή σε εκείνο που αποφασίζουν άλλοι για σένα; Τους κανόνες στο παιχνίδι της ζωή, τους βάζουμε έμεις...
"Φοίνιξ" (η)
Αγαπητέ Φοίνιξ,
Ας προσπαθήσουμε να ανα(σ)τρέψουμε την ρήση αυτή:
Δεν υπάρχει το "δεν μπορώ", υπάρχει το "δεν θέλω".
ή
Υπάρχει το "δεν θέλω", δεν υπάρχει το "δεν μπορώ".
Και έτσι ανάστροφα γίνεται:
Δεν (υπάρχει το "δεν θέλω"), δεν (δεν υπάρχει το "δεν μπορώ").
ή
Δεν υπάρχει το "δεν θέλω", δεν (υπάρχει το "μπορώ").
ή
Υπάρχει το "θέλω", δεν υπάρχει το "μπορώ".
Σωστός;
Και για να το πω διαφορετικά: έχει ήδη προαποφασιστεί σε ποιό ημισφαίριο παίζουμε μπάλα από άλλους, πολύ πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε εαυτόν! Οπότε τους κανόνες τους βάζουν άλλοι, εμείς απλώς ακολουθούμε σαν σκυλάκια...
Τα σέβη μου!
Χμμμ...τελικά όντως έχεις πρόβλημα στα μαθηματικά. Δεν "πολλαπλασιάζεις" τον παράγοντα "δεν" με όλους τους όρους της παρένθεσης. Ή μαλλόν το κάνεις πειλεκτικά. Και γραμματικά, δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση..
Προφανώς τα ξέρεις αυτά που λέω, αλλά το θολωμένο σου μυαλό δε σε βοηθάει. Γι'αυτό λοιπόν αφήνω ανοιχτή την πρόταση να σου απο-δείξω πως είναι αλλιώς τα πράγματα..
Σε ρυθμούς νοσταλγικούς..Χορεύοντας με τα αστέρια..Και αναζητώντας εκείνη..την πολυπόθητη ελευθερία..
http://www.youtube.com/watch?v=zn3ksAcR0WA
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Γράφεις:
«Κάτι μέσα μου αντιδρά στο μοντέλο του "ολοκληρωτικά ιατρός" και ξερό ψωμί!».
Πολύ καλά κάνεις! Σίγουρα η Ιατρική θέλει αφιέρωση και αφοσίωση. Δόσιμο σε χρόνο, σε κόπο, σε εξαντλητική παρακολούθηση των νέων εξελίξεων αλλά και εμβάθυνση και κατανόηση των ως τώρα δεδομένων και εμπειριών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει «ξερό ψωμί». Αποστέωση και στέγνωμα από κάθε ανθρώπινη δροσιά και ικμάδα. Το αντίθετο μάλιστα. Η Ιατρική θέλει χυμούς και ζωντάνια ανθρωπιάς και αγαπητικής, ιλαρής και ευφρόσυνης παρουσίας. Αυτά τα διαθέτεις και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσεις να τα διαθέτεις. Αρκεί να μην αφήσεις να σε αποπροσανατολίζει το άγγιγμα (έστω και υπό την μορφή «ευγενών φιλοδοξιών») το θολό όραμα της Κίρκης. Αν θέλεις να προσπαθήσεις να αποκολληθείς από την «μετριότητα» μπορείς να το κάνεις και κανείς δεν θα σε εμποδίσει. Και αν έχεις την εύνοια της συγκυρίας και τον αέρα που έχουν στα πανιά τους
αυτοί «οι τύποι» που μπορούν και γράφουν τις «δικές τους ρήσεις», με γειά σου - με χαρά σου. Ποιος δεν θα χαρεί μαζί σου σ’ αυτήν την επιτυχία;
Παραμονεύει όμως πάντοτε η πιθανότητα ανώμαλης προσγείωσης στα φιλόδοξα υψιπετή «ανοίγματα» του Ίκαρου. Άν μπορείς να ελέγξεις την απαισιοδοξία, την απογοήτευση και το αίσθημα της αδικίας - και γιατί όχι της γκρίνιας - που συνεπάγεται τις περισσότερες φορές αυτό το αιθεροβάμον κυνήγι της «επιτυχίας», ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.
Προσωπικά δεν με ξιπάζουν όσοι περιλαμβάνονται στα 100 πρόσωπα που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο αλλά όσοι πραγματικοί άνθρωποι-γιατροί παίρνουν από χέρι τη γιαγιά-Σεβαστή και μοιράζονται μαζί της το όραμα αλλά και την πραγματικότητα μιας ανθρώπινης Κοινωνίας.
΄Ερρωσο,
Τειρεσίας
Αγαπητή (πιο ακριβής αυτήν τη φορά) Φοίνιξ,
Έχω έναν φίλο μαθηματικό, θα του εκθέσω το πρόβλημα και θα σου πω τι λύση προτείνει αυτός...
Ευχαριστώ για το ωραίο τραγούδι.
Καλά να περνάς.
Αγαπητέ Τειρεσία,
Όταν πλατσουρίζουμε στα κύματα της θάλασσας, δεν ξέρουμε που θα μας ξεβράσουν. Μόνο κολυμπάμε. Όσο αντέχουν τα χεράκια μας, γίνονται κουπιά και πάμε. Δεν έχει χώρο για πολλές σκέψεις, στρατηγικές και επιλογές ο ωκεανός. Ακολουθείς ή αντιβαίνεις τα κύματά του.
Τα σέβη μου.
Δημοσίευση σχολίου