"Τον πλούσιο Γιώργο ήυρηκα"
Ριζίτικο
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης
Πώς διαπραγματεύεσαι την ήττα; Πώς στέκεσαι όρθιος όταν χάνεις μια μάχη; Τι είναι αυτό που πονά πιο πολύ, αυτό το οποίο χάνεις ή ότι σε βλέπουν οι άλλοι να χάνεις; Πονάς γιατί χάνεις ή γιατί χάνεσαι; Και αυτή η ναυτία από πού προέρχεται; Από την παραζάλη της ανατροπής ή από το αίσθημα της ντροπής;
Ο άνθρωπος θέλει να ορίζει το μέλλον. Του είναι πιο εύκολο ώστε να προγραμματίζει, ώστε να δημιουργεί, ώστε να ισορροπεί. Του είναι πιο ανέξοδο ενεργειακά όταν ελέγχει την επόμενη κίνηση και όταν ερμηνεύει από πριν τα δεδομένα του μετά.
Ο Άνθρωπος, αντιθέτως, θέλει να ζει το παρόν. Του είναι πιο εύκολο ώστε να οραματίζεται, ώστε να δημιουργεί, ώστε να ισορροπεί. Του είναι πιο ακριβό ενεργειακά όταν δεν ελέγχει την επόμενη κίνηση και όταν δεν μπορεί να ερμηνεύσει από πριν τα δεδομένα του μετά, όμως η φύση του αναλαμβάνει το ρίσκο να ακολουθήσει αυτήν την επόμενη κίνηση. Βαδί-ζει σε ένα τεντωμένο σκοινί, γνωρίζοντας ότι μπορεί να μην υπάρχει επόμενη κίνηση, όμως ισορροπεί εκεί ψηλά. Και αν ποτέ πέφτει από εκεί, λέει: "Κοίτα να δεις πόσο ψηλά ήμουν τελικά..."
Μεγάλο πράγμα φίλοι μου η πληγή. Κάθε ειδους πληγή. Κάθε ξεχωριστή πληγή. Έχει τόσα να πει μια πληγή... Οι άνθρωποι και οι Άνθρωποι θα ζουν και θα έχουν πάντα πληγές. Το θέμα όμως αποκτά σπουδαιότητα όταν προσεγγίζουμε τον τρόπο που κανείς αντιμετωπίζει τις πληγές του. Εκεί πλέον περνάμε σε ένα άλλο σύμπαν, αυτό της συνειδητοποίησης της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σήμερα συνέλεξα άλλη μια πληγή. Σήμερα το στήθος μου, αυτό το Λακωνικό, (που καμία σχέση δεν έχει με τα στήθη των Λακεδαιμονίων που χρησιμοποιούντο αντί των πέτρινων τειχών, για να προασπίσουν την πόλη τους), κλωνίστηκε από μία ακόμα διάττουσα εμπειρία του σύμπαντος κόσμου που προσέκρουσε αιφνιδίως πάνω μου. Περαστικά μου!
"...Και περπατώ θλιφτά, θλιφτά..."
6 σχόλια:
Ο,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς. (Λένε;)
Και συνεχίζουμε να προχωράμε. Κάνουμε την επόμενη κίνηση ή/και περιμένουμε το επόμενο χτύπημα. (;;)
Μέχρι τότε μπορούμε να παρακολουθούμε την εξέλιξη του τραύματος σε ουλή. Γιατί μόνο αυτό θα μείνει στο τέλος: ένα αναμνηστικό σημάδι και τίποτ' άλλο..
ΥΓ:Καμιά φορά αδυνατώ να σε καταλάβω, αλλά αυτή σου η ανάρτηση, αυτές τις σκέψεις με ώθησε να κάνω.. Καλησπέρα!
Καλησπέρα!
Έχεις δίκιο... μας πληγώνει η ανατροπή ή η ντροπή??
Σίγουρα μετράει κ η δεύτερη... ντροπή μας δηλαδή!χιχι.
Όσο για τον προγραμματισμό, μας δίνει μια χρήσιμη ψευδαίσθηση ελέγχου.
...άλλη μια πληγή απ'τη δράση-αντίδραση σου με το σύμπαν ε..??
Μπορείς να την υπομείνεις, μεχρι να γίνει μια απλή ουλή?
Όμως, με την κουβέντα για "χαμό", θυμήθηκα συνειρμικά κάτι άλλο, άσχετο, κωμικοτραγικό:
Όταν φτάνουμε στο να χάνουμε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο κ ξεστομίζουμε, το υπέροχα εγωϊστικό, "που μ'αφήνεις!?". Εδώ ο άλλος πεθαίνει κ εμείς σκεφτόμαστε πάλι τον εαυτό μας!
Σε φιλώ πολύ
Σεμίραμις
Αγαπητή Έφη,
Ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτό το "πιο δυνατούς" που μας κάνει ό,τι δεν μας σκοτώνει... Εμένα μου πάει περισσότερο προς το "πιο σκληρυντικούς"...
Υ.Γ.: Καμιά φορά αδυνατώ να με καταλάβω ακόμα και εγώ, οπότε μην το παίρνεις προσωπικά... Να είσαι καλά, φιλιά!!
Αγαπητή Σεμίραμις,
Καλώς σε βρίσκω ξανά, διαδικτυακά!
Έχεις δίκιο ό,τι όλα τελικά είναι ένα παιχνίδι προς ικανοποίησην του εγωισμού μας και τίποτε άλλο! Είμαι πεπεισμένος βρε παιδί μου για αυτό το συμπέρασμα, πώς το λένε;
Όσον αφορά την "απλή" ουλή που λες, και έτσι είναι, μερικές φορές τη βλέπουμε σαν "πολύπλοκη" ουλή, και αυτό μας τρομά-ζει. Φοβόμαστε μην παραμορφώσει την εικόνα μας μπροστά στα μάτια των άλλων. Όμως η ίδια η λέξη "τρομάζει", περιμλαβάνει αυτό που κάνει ο καθείς από εμάς -ή νομίζει ότι κάνει- με τον δικό του τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο περίεργο: να ζει!
Καλά να περνάς. Φιλιά!
Πάντως αγαπητές μου κυρίες, Έφη και Σεμίραμις, και οι δυό σας χρησιμοποιήσατε την λέξη "ουλή".
Αυτή η λέξη υποδηλώνει μια κατάσταση του παρελθόντος, περικλύει μια ανάμνηση. Και ίσως έτσι τελικά να λειτουργεί η διαδικασία της μνήμης: κάτι πρέπει να καταγραφεί κάπου, προς υπενθύμιση μιας εμπειρίας. Και αυτή η καταγραφή οφείλει να είναι σταθερή και να μένει για πάντα.
Κάπου άκουσα πρόσφατα την παρακάτω φράση: "Οι ουλές είναι ο χάρτης της ψυχής..."
Τα σέβη μου και στις δυό σας!
Όντως, ένα χαμόγελο μου ξέφυγε, όταν είδα την κοινή μας ιδέα, της "ουλής".
Συμφωνούμε κ οι τρεις απ'ότι φαίνεται, λοιπόν.
Αγαπητέ μου, Στρατή, για άλλη μια φορά ευχαριστιέμαι, τον τρόπο που περιεργάζεσαι τα νοήματα των λέξεων κ την δεξιοτεχνία σου, να κάνεις τις διαπλεκόμενες σκέψεις σου, ορθό λόγο (..Κ ακόμα.. όταν τους επιτρέψεις λίγη απειθαρχία... λογο-τεχνία)
:-)
Σεμίραμις
Δημοσίευση σχολίου