Το "γκουπ" της κοινωνίας μας!

Με τι διάθεση απόλυτης αρμονίας συνέθεσαν τα παρακάτω άσματα οι παππούδες μας; Με τι διάθεση νίκης απέναντι στο ατέρμονο της ανθρώπινης αναζήτησης; Να γιατί νοσταλγώ εκείνες τις εποχές: γιατί οι άνθρωποι τότενες(!) δίνονταν ολόψυχα σε ό,τι έκαναν ή τους ανάγκαζε η ζωή να κάνουν. Δουλειά ήταν αυτό; Σκάψιμο; Ψάρεμα; Χορός; Γλέντι; Πένθος; Μαγείρεμα; Στόλισμα; Νανούρισμα; Οι άνθρωποι τότενες(!!) δεν είχαν τίποτα και η κάθε μέρα τους ήταν αβέβαιη. Και όμως ήταν ισορροπημένοι, μέσα τους και έξω τους. Δεν θα πω συμβιβασμένοι, που ίσως σκεφτείτε κάποιοι, γιατί είναι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά συνέβαινε. Θα πω λοιπόν ισορροπημένοι. Είχαν ισορροπήσει με το αβέβαιο της ύπαρξής τους και το είχαν κάνει χορό, πολυφωνικό τραγούδι, δημοτικό τραγούδι. Σήμερα, είμαστε οι ασυμβίβαστοι (τρομάρα μας!), οι επαναστάτες του Ιστορικού χωροχρονικού συνεχές, διεκδικώντας τον τίτλο της πιο ανεπτυγμένης κοινωνίας! Τι κρίμα όμως που αυτή η κοινωνία είναι ανισόρροπη; Δεδομένου ότι κάτι αναπτύσσεται και είναι ανισόρροπο, είναι σχεδόν μαθηματικά εξακριβωμένο ότι αυτό το κάτι θα γκρεμοτσακιστεί και θα πέσει κάποια στιγμή.

Περιμένοντας μπας και κάπως ξαναγίνουμε υπανάπτυκτοι και δεν ακούσουμε αυτό το "γκουπ" της κοινωνικής μας πτώσης, ας απολαύσουμε την ισορροπία της αβέβαιης μας ύπαρξης! Διότι επαναστάτης είναι αυτός που ορμά στην μάχη και όχι αυτός που κρύβεται στην αμάχη.

"Μήλο μου κόκκινο"
Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Πέτρος Γαϊτάνος





"Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ Μαρία"
Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Πέτρος Γαϊτάνος

Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε μια φίλη απο τα παλιά, την Ολυμπία. Καλώς ανταμώσαμε ξανά!