Το φως του Σαββατόβραδου

Σήμερα το απόγευμα, εκεί που ο ήλιος είχε ήδη ξεκινήσει άλλο ένα μακρινό ταξίδι προς τη δύση του, καθισμένος στην κορυφή ενός λόφου συνειδητοποίησα ότι μάλλον ανακάλυψα το ωραιότερο μέρος της Λέσβου! Ναι, μου πήρε ένα εξάμηνο, αλλά το βρήκα μάλλον. Είναι το σημείο που βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίας της Αψηλής, στη Σκάλα Λουτρών. Τι αγαλλίαση αυτή η θέα (ή μήπως θεά, Τειρεσία;) του καταπράσινου, αυτή η ηρεμία του κρυστάλλινου κόλπου της Γέρας, αυτό το αεράκι που χάιδευε και δρόσιζε της ψυχής την πύρα...; Ίσως εκεί που καθόμουν εγώ σήμερα να καθόταν και ο Οδυσσέας Ελύτης όταν εμπνεύστηκε το ποίημα "Το τριζόνι" που θα ακούσετε λίγο πιο κάτω.

Τι είναι η πατρίδα μας;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν οι κάμποι;
Μην είναι τα άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είν ο ήλιος της που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!


(Ιωάννης Πολέμης 1862-1924)

"Το τριζόνι"
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου



(από http://www.youtube.com/watch?v=z6oP_LoMl-U&feature=PlayList&p=040B4150B34C4D2C&playnext=1&playnext_from=PL&index=49)

Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στου γιασεμιού την ευωδιά
στην ερημιά του φεγγαριού
στο κυματάκι του γιαλού
Οι άνθρωποι μ'αρνήθηκαν
κανείς δε με σιμώνει
Μόνο μου κάνει συντροφιά
της νύχτας το τριζόνι

Έννοια σου λέει, έννοια σου
Κι εγώ είμαι εδώ σιμά σου
Για συντροφιά στην έγνοια σου
Και για παρηγοριά σου.

Τρι και τρι και τρι και τρι
Τι γλυκιά που είν' η ζωή
Τι γλυκιά και τί πικρή
Τρι και τρι και τρι και τρι

"Το φως του Σαββατόβραδου"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: Απόστολος Ρίζος





Μικρή μου κάμαρι και φως του Σαββατόβραδου
της μοναξιάς λευκός χρυσός
στρίβουν τα γέλια στις γωνιές και στο παράθυρο
της γειτονιάς μου οι σκιές

Κι είναι για μένα, όλα για μένα
τα άδεια σπίτια της χαράς, τα λυπημένα
είναι για μένα, όλα για μένα
τα άδεια σπίτια της χαράς, τα λυπημένα

Όλου του κόσμου η σιωπή σ' ένα τετράγωνο
και ο σκύλος μου περιπολεί
Και όσο το βράδυ προχωρεί γίνεται διάφανο
και οι πέτρες παίρνουνε ζωή

Κι είναι για μένα, όλα για μένα
τα άδεια σπίτια της χαράς, τα λυπημένα
είναι για μένα, όλα για μένα
τα άδεια σπίτια της χαράς, τα λυπημένα