"Η έννοια της καταγραφής της μνήμης ως αντισταθμίσματος στην απώλεια, εκφράζεται δραματικότερα στη μαρτυρία η οποία εμπεριέχει τόσο τη μνήμη όσο και την καταγραφή της. Η μαρτυρία προκύπτει ως αντίσταση, ως ανάγκη να καταγραφεί, να ειπωθεί και να μείνει, ως αντίσταση στον θάνατο και στην εξαφάνιση."
(απόσπασμα από το βιβλίο "Πώς το παρελθόν γίνεται Ιστορία" του Αντώνη Λιάκου, εκδόσεις Πόλις, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)
Από μια τέτοια ανάγκη γεννήθηκε και τούτο το ιστολόγιο. Να μην χαθεί δια παντός η ύπαρξη του δημιουργού του, εις τους αιώνας των αιώνων.
Και ξέρετε σε τι αντιστεκόμαστε με τέτοιου είδους ενέργειες; Στον αδυσώπητο χρόνο που στο τέλος θα είναι ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος νικητής. (Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, θα τον φάει και αυτόν η μαρμάγκα, που ακούει στο όνομα μοναξιά... Έτσι θα δικαιωθούν όλα μας τα όνειρα που κατόρθωσε να μας κλέψει στα νιάτα του και στα νιάτα μας.)
(απόσπασμα από το βιβλίο "Πώς το παρελθόν γίνεται Ιστορία" του Αντώνη Λιάκου, εκδόσεις Πόλις, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)
Από μια τέτοια ανάγκη γεννήθηκε και τούτο το ιστολόγιο. Να μην χαθεί δια παντός η ύπαρξη του δημιουργού του, εις τους αιώνας των αιώνων.
Και ξέρετε σε τι αντιστεκόμαστε με τέτοιου είδους ενέργειες; Στον αδυσώπητο χρόνο που στο τέλος θα είναι ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος νικητής. (Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, θα τον φάει και αυτόν η μαρμάγκα, που ακούει στο όνομα μοναξιά... Έτσι θα δικαιωθούν όλα μας τα όνειρα που κατόρθωσε να μας κλέψει στα νιάτα του και στα νιάτα μας.)
"Clocks" - Coldplay (βρετανικό συγκρότημα)
(από http://www.youtube.com/watch?v=pmej-clcqA4)
Υ.Γ.: Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται σε έναν κάγκουρα, που πρόσφατα με ρώτησε γιατί κάθομαι και τα μαρτυράω όλα όσα νοιώθω, σε τούτο το ιστολόγιο και γιατί δεν τα γράφω σε ένα ημερολόγιο. Η απάντηση είναι: για να μπορεί και ο ίδιος να τα διαβάζει.
2 σχόλια:
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Ματαιοπονεί όποιος πιστεύει ότι καταγράφοντας σπαράγματα εγωκεντρικής μνήμης θα νικήσει τον χρόνο και τον θάνατο. Κι’ αυτό γιατί δεν θέλει να λάβει υπόψη του το απόσταγμα και το αποθησαύρισμα της πανανθρώπινης εμπειρίας και μνήμης: «μονάχα όσα δίνουμε / για πάντα είναι δικά μας».
Τειρεσίας
Αγαπητέ Τειρεσία,
Έχω δυο σχόλια επί του σχολίου σου:
1) Συμφωνώ ότι ματαιοπονεί όποιος το κάνει αυτό. Εγώ δεν είπα ή δεν έγραψα ότι ο χρόνος νικάται από τον άνθρωπο. Ο χρόνος και ο θάνατος δεν ηττώνται. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και σταθερό (για αυτο εξάλλου δεν ταιριάζουν με την ζωή του ανθρώπου, που χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα και συνεχή κίνηση). Πες μου όμως τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε λίγο τον πόνο από το δύσπεπτο νόημα της μελλοντικής εξαφάνισης και ανυπαρξίας μας; Με το να καταγράφουμε τις σκέψεις μας, είναι τουλάχιστον κάτι. Για να μην πέσουμε και αμαχητί βρε αδερφέ!! Διότι τελικά σημασία δεν έχει πώς θα πεθάνουμε, αλλά πώς θα ζήσουμε, ε; Και κάτι ακόμα: το να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας μέσω της καταγραφής, ίσως εκτός από τον εαυτό μας, να βοηθάει και άλλους να απαλύνουν τον δικό τους πόνο.
2) Πιστεύεις ότι όταν κάποιος καταγράφει ή γενικά εκφράζει τις σκέψεις του, μέσα στις οποίες εμπεριέχεται ένα κομμάτι του εαυτού του, δεν δίνεται πραγματικά; Τι είναι αυτό που λέγεται "δική μας σκέψη", αν όχι η δική μας ενέργεια; Αν όχι ένα τμήμα της ύπαρξής μας; Άρα είναι λίγο αντιφατικό να υποστηρίζεις ότι η καταγραφή σπαραγμάτων εγωκεντρικής μνήμης δεν προσφέρουν κάτι από τη μια, ενώ η μαχόμενη προσφορά -όπως και αν εκφράζεται αυτή, με αιχμή του δόρατος τον λόγο, κατά την άποψή μου- είναι το παν.
Συμπέρασμα: όποιος προσπαθεί να καταγράψει κάτι, ώστε αυτό να σωθεί και να μην σαρωθεί στο διάβα του άτεγκτου χρόνου, μάλλον έχει λάβει σοβαρά υπόψιν του το αποθησαύρισμα που ανέφερες.
Η έκφραση είναι δόσιμο. Το δόσιμο είναι έκφραση.
Δημοσίευση σχολίου