Φίλε μου, ο προβληματισμός παραμένει. Το σημείο ισορροπίας, εκκρεμεί. Δοκιμάζονται ακραίες λύσεις, μα και ακραίες συγκινήσεις. Τελικά υπάρχει ισορροπία; Υπάρχει λύση;
Η ταινία αυτή ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση, ότι το ερώτημα δεν απαντάται εύκολα.
Από τη μια το "Hapiness real when shared" και από την άλλη το "Could I see then what I see now?"
Και το κεφάλαιο της οικογένειας να είναι δακρύβρεχτο...
Όμως, ώρα για time out! Ας πάψει για λίγο ο αγώνας των έσω με τους έξω. Ας πάψει για λίγο μπας και κατορθώσω να αναπνεύσω, γιατί αλλιώς ενδέχεται να σαλέψω...
Τα σέβη μου.
25 σχόλια:
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Στροβιλίζεσαι στο πέλαγος του Χάους ψάχνοντας για κάποιο σημείο να πιαστείς, να κρατηθείς, να ισορροπήσεις. Σαν τον Αρχιμήδη ζητάς το «πα στω». Αμφιβάλλεις αν υπάρχει. Και έχεις δίκαιο. Η «προδοσία» είναι η κυρίαρχη πραγματικότητα γύρω μας. Όμως αυτό που ζητάς μπορεί να υπάρχει. Αλλά θα το βρεις μόνος σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι που πραγματικά σε αγαπούν δεν μπορούν να βοηθήσουν λιγάκι. Υπάρχει όμως μια απαραίτητη προϋπόθεση: να έχεις την διάθεση να βάλεις για λίγο στην πάντα τον εγωισμό σου και να ζητήσεις να ακούσεις και κάποιες άλλες γνώμες και απόψεις. Αυτό κρύβει εμπιστοσύνη (πίστη) και ρίσκο. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το τίμημα της Ελευθερίας είναι η διακινδύνευση.
Τειρεσίας
Μετά από αυτήν την ταινία, όχι απλά ο προβληματισμός παραμένει.. απογειώνεται...
Δεν έχω βρει ρε φίλε λύσεις σου' χω πει.......
Τι να πω, αν ούτε στα όρια μας δε βρίσκουμε έστω ένα σημάδι απάντησης τότε :%$!@#$^&*>@#$(*^%$#$@%&*)(*&_)(*&^%^&*)(*&$^#%@$#!@@$%#@$#%^$@##%^$@#%^#.
Κατάλαβες?
Πραγματικά απίστευτη ταινία. Και το βιβλίο ακόμα καλύτερο. Πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, όταν ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος πραγματικά έζησε και πέθανε έτσι.
Από την ταινία 3 φράσεις έχω κρατήσει.
"in life is not necessarily to be strong... but to feel strong."
"If we admit that human life can be ruled by reason, then all possibility of life is destroyed."
"if you want something in life, reach out and grab it."
Καμιά φορά σε αυτή την ταινία είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε λίγα χρόνια. Μόνο που ο προορισμός αλλάζει. Μάτσου Πίτσου ή Θιβέτ.. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Μόλις το κάνω, θα την κάνω κιόλας!
Αγαπητέ Τειρεσία,
Αληθεύει ότι στροβιλίζομαι στο πέλαγος του Χάους (εκτός από το πέλαγος του Αιγαίου). Και αληθεύει ότι αναζητώ αυτό το "πα στω". Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ύψη εξάλλου.
Όμως πάλι διακρίνω μια αντίφαση στα γραφόμενά σου. Λες (και σωστά πιστεύω) πως ό,τι είναι να βρω, θα το βρω μόνος μου. Από την άλλη λες ότι χρειάζομαι λίγη βοήθεια και να αφήσω τους εγωισμούς και να ακούσω την άποψη των άλλων. Αποφάσισε λοιπόν και μετά πες μου και μένα: είναι προσωπική η διαδρομή μας ή συμμετέχουν και άλλοι; Να σου πω τι πιστεύω εγώ; Ότι εκεί ακριβώς κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα που έφτιαξε ο ίδιος ο άνθρωπος και καλείται να απαντήσει. Εγώ δεν το έχω απαντήσει. Αυτό είναι το δικό μου σημείο ισορροπίας που αναζητώ μανιωδώς. Ούτε -από ό,τι κατάλαβα- το απάντησε και ο Christopher McCandless, ο ήρωας της ταινίας.
Α! Και κάτι ακόμα: Αν αυτό το ιστολόγιο δεν είναι ένα βήμα από το οποίο μπορεί κάποιος ελεύθερα -και κυρίως ανώνυμα- να εκφραστεί, ώστε να ακουστούν και κάποιες άλλες γνώμες και απόψεις (όπως λες), τότε τί θεωρείς ότι είναι;;!
(Τονίζω το "ανώνυμα", διότι έτσι φαίνονται πιο ξεκάθαρα οι διαφορετικές απόψεις, χωρίς να φιλτράρονται από τη σχέση μου με το υποκείμενο εκφοράς αυτών των απόψεων, που τις περισσότερες φορές επηρρεάζει τον αντίκτυπο της προσλαμβανόμενης αυτής άποψης).
Α! Και ένα δεύτερο: Ας μην μιλάμε σε παρακαλώ για "πίστη", για "ρίσκο" και για "διακινδύνευση" στο σπίτι του κρεμασμένου...
Τα σέβη μου, μάντη!
Αγαπητέ Ανώνυμε,
Δεν χρειάζεται να μου το ζωγραφίζεις στην γλώσσα της Γραμμικής Γ'!
Κατάλαβα και μάλιστα πολύ καλά: αν ούτε στα όριά μας δεν βρίσκουμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε, τότε... τα ξεπερνάμε! Για να ψάξουμε και πιο έξω!
^&%#@@#$Τ%^$(*(*&%#$#@
(= Τα σέβη μου)
Αγαπητέ Manito,
Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα βρεθούμε κάπου εκεί έξω, σε κάποια πλαγιά του Θιβέτ να αναμετριόμαστε με το επέκεινα...
Μέχρι τότε όμως, επαναστατική γυμναστική!
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Πρέπει να διευκρινίσω ότι εγώ δεν είδα την ταινία για την οποία μιλάτε και γι’ αυτό είμαι «εκτός θέματος». Αν γι’ αυτό τον λόγο «δεν έχω δικαίωμα δια να ομιλώ» τότε συγνώμην, έκανα λάθος. Χαίρετε.
Αν όμως, ανεξαρτήτως της ταινίας, γίνεται μια συζήτηση, όχι μόνο για τη συζήτηση ή για να πει ο καθένας το «κομμάτι» του και να φύγει ευχαριστημένος αλλά γιατί νοιώθει την ανάγκη να συνεισφέρει σε κάτι που ο άλλος τη δεδομένη στιγμή έχει ανάγκη να ακούσει (κάτι που θα τον βοηθήσει να βγει από το αδιέξοδό του) τότε βρίσκω νόημα σ’ αυτή την κουβέντα που δεν γίνεται για να περνάει η ώρα.
Αν θες πες μου τι από τα δύο ισχύει για να μην μπερδεύομαι άδικα σε θέματα που η συμμετοχή μου δεν έχει νόημα ούτε είναι επιθυμητή.
Πάντως ό,τι και αν ισχύει φίλοι ήμασταν , φίλοι θα μείνουμε.
Τειρεσίας
Χαχα, Τειρεσία, με διασκέδασες με τα γραφόμενά σου, σήμερα!
Σε παρακαλώ ξαναδιάβασε προσεκτικά την προηγούμενή μου απάντηση στο πρώτο σου σχόλιο. Είπα εγώ ότι όποιος δεν έχει δει την ταινία απαγορεύεται να σχολιάσει; Είπα εγώ ότι δεν θέλω να γίνεται κουβέντα σοβαρή και με νόημα σε αυτό το ιστολόγιο;
Το αντίθετο μάλιστα: επειδή ακριβώς θέλω αυτά που γράφονται να έχουν νόημα, συνοχή και ένα μήνυμα, σου είπα ότι οφείλεις να είσαι λίγο πιο ακριβής σε αυτά που θες να μου μεταφέρεις. Διότι είναι η δεύτερη ή η τρίτη φορά που διαπιστώνω αντιφάσεις σε αυτά που λες και γράφεις και έτσι δεν βγάζω νόημα τι ακριβώς θες να πεις! Έτσι δεν προωθείται η συζήτηση, γι'αυτό σου ζήτησα να μου εξηγήσεις καλύτερα τι πιστεύεις περί του θέματος.
Αν τώρα αυτά που σου έγραψα τα θεώρησες σαν είδος λογοκρισίας, κάνεις λάθος. Διότι αν ήθελα λογοκρισία, πολύ απλά δεν θα δημοσίευα κανένα σχόλιο, ή θα δημοσίευα αυτά που μου αρέσουν και μου χαϊδεύουν τα αυτιά και με γλείφουν και όχι αυτά που με ζορίζουν... Επειδή όμως όπως λες, φίλοι ήμασταν και τέτοιοι θα παραμείνουμε (χωρίς να έχω ακόμα αντιληφθεί ποιός είσαι, αν και έχω μια υπόνοια, από τον τρόπο που αντιδράς σε αυτά που σου γράφω...), θα ξέρεις πολύ καλά ότι δεν έχω ανάγκη από κανένα γλείψιμο ή κανενός το κανάκεμα. Ψάχνω μόνο απαντήσεις. Αν σε αυτό μπορείς να με βοηθήσεις, ευπρόσδεκτος. Αν όχι, πάλι ευπρόσδεκτος, αλλά για τα χαλαρά θέματα, για τα θέματα του χαβαλέ.
Καλά να περνάς στο μαντείο σου. Αλλά μην νομίζεις ότι τα ξέρουμε όλα και ότι μπορούμε πάντα να προβλέπουμε το μελλον.
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Διαπιστώνω «ότι δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα / δεν είμαστε στον ίδιο τον σταθμό» (χωρίς να ισχύουν τα όσα λέγονται στους υπόλοιπους στίχους). Γι’ αυτό καλό θα είναι να μην παρεμβαίνω σε αλλότρια θέματα μια που δεν «τα ξέρω όλα» και ούτε και έχω την ικανότητα να «προβλέπω το μέλλον» καθ΄ό αν και κατ’ όνομα Τειρεσίας, μάλλον δεν ξέρω τι μου γίνεται.. Γι’ αυτό ζητάω μια χάρη: Αν έχεις διαθέσιμο το άσμα που λέει «τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους» βάλτο για να αποχωρήσω ευφραινόμενος.
Τειρεσίας
Αγαπητέ Μάντη εκ Θηβών,
Είναι αλήθεια ότι εκπέμπουμε σε διαφορετική συχνότητα. Δεν μου λες όμως κάτι καινούργιο: «Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν να είναι διαφορετικοί». Από αυτή τη σκέψη ξεκινάμε την κοινωνική μας συνύπαρξη, δεν καταλήγουμε σε αυτήν! Στο λέω για να γλιτώσεις δρόμο στις δικές σου βασανιστικές νοητικές περιπλανήσεις. Το θέμα είναι κατά πόσον προσπαθούμε να γεφυρώσουμε αυτήν την απόσταση, να εξομαλύνουμε αυτήν την διαφορετικότητα, να συν-εκπέμψουμε, να συν-τονιστούμε. Εκεί κρίνεται ο καθείς για μένα.
Ποιος σου είπε ότι δεν θέλω να ακούω την άποψή σου; Ζήτησα μόνο να είναι πιο καθαρή και συγκεκριμένη, διότι μέχρι τώρα μάλλον θα σου ταίριαζε το όνομα Πυθία, παρά Τειρεσίας. Σαν Τειρεσίας λοιπόν, εσύ που έχεις ζήσει και ως άντρας και ως γυναίκα, σίγουρα θα ξέρεις πολλά για την επικοινωνία των δυο φύλων και την γεφύρωση του χάσματος που ανέφερα πιο πριν. Άρα η άποψή σου μετράει και την περιμένω.
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να αποχωρήσεις. Θέλω μόνο τις απόψεις σου να ξεκαθαρίσεις. Τώρα αν το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο… τότε καλή δύναμη στους δικούς σου σκοτεινούς μαντικούς (και μαγικούς) δρόμους!
Υ.Γ.: Το αίτημά σου πραγματοποιήθηκε στην ανάρτηση που ακολουθεί.
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Ειλικρινά ευχαριστώ για το χατήρι που μου έκανες να βάλεις το βαθύ σε νόημα τραγούδι της Χάρης Αλεξίου. Και το ζήτησα γιατί έχει κάποιους στίχους που ίσως βοηθούν να δώσουμε απάντηση σε κάποια ερωτήματα που έβαλες. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος: «τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω»; Μήπως πραγματικά υπάρχει κάπου μια τόσo πλούσια και γενναιόδωρη αγάπη και εγώ όχι μόνο δεν τη βλέπω, δεν την απολαμβάνω αλλά παραπονιέμαι κι’ όλας γιατί να υπάρχει; Το ίδιο το τραγούδι δίνει και την απάντηση ή έστω τη νύξη στο ερώτημα: «αφήνω τον εγωισμό να με μεθάει». Στέκομαι σ’ αυτό το σημείο, σκέπτομαι και διερωτώμαι: Όσο και αν δεν με συμφέρει, μήπως το τραγούδι έχει δίκαιο;
(Όσο και αν ακούγονται λίγο ακαταλαβίστικα αυτά, ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω ότι και κάποια ωραία ποιήματα με κάτι τέτοια ακαταλαβίστικα μιλούν στην καρδιά μας).
Τειρεσίας
Αγαπητέ Τειρεσία,
Ειλικρινά δεν δύναμαι να απαντήσω στο ερώτημά σου, μιας και είμαι και εγώ ένας από αυτούς που το ψάχνουν.
Μπορώ να πω όμως με κάποιο βαθμό αυξημένης πιθανότητας για βεβαιότητα (ε; είδες πώς το θέτω το θέμα;!) ότι αγάπη και εγωισμός δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους, δεν μπορούν εύκολα να συνυπάρξουν, καθώς αλληλεπιδρούν όπως οι oμώνυμοι πόλοι ενός μαγνήτη: δηλαδή απωθούνται, ή όπως πολύ ωραία το έθετε ο Ζήκος στην ταινία "Ο Μπακαλόγατος" : ψυχραμένοι είστε; Βλέπω μια ελαφρά ψυχρασία μεταξύ σας, πότε ψυχραστήκατε;!
Πιστεύω στο εξής: αν θεωρήσουμε ότι υπήρχε σημείο χρονικό που ο άνθρωπος βίωνε την απόλυτη συνένωση με τον συνάνθρωπο, τότε θα υπήρχε και η αγάπη σε όλο της το μεγαλείο. Η απόλυτη αγάπη. Αυτό που ψάχνουμε. Μόλις όμως, ο Θεός ή η Φύση, η Τύχη ή ό,τι θες τέλος πάντων, αποφάσισε να χωρίσει τον άνθρωπο στα δυο φύλα, έδωσε σαν φυλαχτό στον καθένα, τον εγωισμό του, ώστε να τον φυλάει (γιατί όχι και να τον μεθάει;) και να τον βοηθάει να επιβιώνει, διότι τώρα σαν μόνος ήταν πιο ανίσχυρος, πιο ευάλωτος, πιο επιρρεπής στην φθορά του χρόνου και του πόνου, παρά πριν σαν δυο άτομα στην έκδοση και την δυναμική του ενός! Τι γίνεται τώρα όμως, όταν προσπαθούμε να ξανακολλήσουμε τα σπασμένα μέσα μας και έξω μας; Τι γίνεται όταν προσπαθούμε εμείς οι άνθρωποι να έρθουμε κοντά και να συνυπάρξουμε; Ο εγωισμός μας, αυτό το φυλαχτό, λειτουργεί σαν ευχή και σαν κατάρα, αφού δεν ξεφορτώνεται εύκολα βρε αδερφάκι μου... Έτσι όρισαν αυτές οι δυνάμεις που τον δημιούργησαν τον εγωισμό μας! Είναι το κατάλοιπο αυτής της παλαιάς μας διάσπασης, είναι ο ισχυρός μαγνητικός μας πόλος, αυτός που μπαίνει μπροστά και είναι έτοιμος να επιτεθεί. Είναι η ρομφαία μας. Είπαμε: έτσι αποφάσισαν κάποιες δυνάμεις. Το θέμα είναι κατα πόσον εμείς θα βρούμε άλλες δυνάμεις ώστε να υπερσκελίσουμε αυτές τις αντιθετικές συνισταμένες της αγάπης και του εγωισμού και κατορθώσουμε να λυγίσουμε το χωροχρονικό συνεχές, ώστε αυτά τα δυο να πλησιάσουν.
-Μπορεί για κάτι τέτοιο μεγάλο ο άνθρωπος;
-Πιστεύω πως ναι.
-Δεν με κατάλαβες, εννοώ από καθαρά φυσικής πλευράς, μπορεί ο άνθρωπος;
-Ξαναπιστεύω πως ναι και φέρνω το παράδειγμα του πειράματος στο Cern! Οι επιστήμονες εκεί φέρνουν τα σωματίδια όσο πιο κοντά μπορούν, αφού τα κάνουν να τρέχουν "με ταχύτητες μεγάλες"(σε παραπέμπω στην αντίστοιχη ανάρτηση: διάλογος γκαζιού με το φρένο). Οκ, δεν αγγίζονται, αλλά προσεγγίζονται, τείνουν, όσο περισσότερο τους επιτρέπει η ανθρώπινη τεχνολογία, η ανθρώπινη προσπάθεια. Το παιχνίδι λοιπόν παίζεται στο lim, ή αλλιώς στα όρια, εκεί που τείνει το πράγμα.
Ένας στόχος λοιπόν απλώνεται μπροστά σε κάθε μάχη μας: να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε τα όριά μας.
Υ.Γ.: Είδες που όταν οι απόψεις και οι σκέψεις παρατίθενται πιο ξεκάθαρα, πώς προωθείται ο διάλογος; Let's keep going...
Γράφεις:
«Πιστεύω στο εξής: αν θεωρήσουμε ότι υπήρχε σημείο χρονικό που ο άνθρωπος βίωνε την απόλυτη συνένωση με τον συνάνθρωπο, τότε θα υπήρχε και η αγάπη σε όλο της το μεγαλείο».
Δεν ξέρω αν αυτό που λές είναι η κατάληξη της δικής σου σκέψης ή το συμπέρασμα που έβγαλες σε συδυασμό με κάποιες επιρροές ανατολικών δοξασιών (μην ταράσσεσαι, δεν είναι κακό αυτό) σχετικά με τι γιγκ και το γιάγκ.
Θα σου πώ τη δική μου άποψη, η οποία σπεύδω να διευκρινίσω ότι είναι επηρεασμένη όχι μόνο από τη διδασκαλία αλλά κυρίως από τη στάση απέναντι στη ζωή τριών Προσώπων που έχουν προσελκύσει τον σεβασμό μου: του Σωκράτη, του Ιησού και του Γκάντι.
Πιστεύω λοιπόν ότι η αγάπη δεν είναι η «απόλυτη συνένωση με τον συνάνθρωπο» (που θα οδηγούσε σε κάποια συγχώνευση ή σύντηξη με τον άλλον) αλλά η προσπάθεια και ο διαρκής αγώνας για προσέγγιση με τον άλλον θυσιάζοντας κάθε φορά όλο και μεγαλύτερο μέρος της φιλαυτίας μας και του εγωισμού μας.
Αν υπάρχει έδαφος για συζήτηση πάνω σε τέτοια βάση θα συνεχίσω σε επόμενο σχόλιο την αναφορά μου σε πιο κάτω πρόταση του προμνημονευθέντος σχολίου σου. Δεν βάζω όρους - απλώς εξηγούμαι.
Και κάτι ακόμη: Στην μέχρι τώρα επικοινωνία μας, άφησες να υπεισέλθουν από μέρους σου υπαινιγμοί, «έξυπνα» υπονοούμενα, σαφώς διαφαινόμενες «αυταρέσκειες». Δεν τις σημείωσα όχι γιατί δεν τις επισήμανα αλλά γιατί ήθελα να δώσω ένα άλλο επίπεδο στη συζήτησή μας. Αν υπάρχει διάθεση συνέχειας της επικοινωνίας νομίζω ότι αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη.
Τειρεσίας
Αγαπητέ Τειρεσία,
Αυτό που σου είπα περί της αγάπης, είναι μια καθαρά δική μου θεωρία και υπόθεση της στιγμής. Είναι ίσως μια προσπάθεια περιγραφής του άπιαστου, του ιδεατού, του τέλειου. Δεν είπα ότι υπάρχει, είπα "αν θεωρήσουμε". Δηλαδή μίλησα με μαθηματική προφορά.
Δεν έχω μελετήσει στο ελάχιστο τον Σωκράτη, τον Ιησού, τον Γκάντι, δεν έχω διαβάσει τίποτα για το γιν και το γιανγκ παρά μόνο ότι αντιπροσωπεύουν το καλό και το κακό. Οπότε προφανώς σε ό,τι λέω δεν έχω επηρρεαστεί από αυτές τις θεωρίες.
Λες ότι η αγάπη είναι η διαδικασία, ενώ εγώ την περιγράφω σαν τον στόχο. Βασικά πιστεύω ότι περιγράφουμε τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι σαν να μιλάμε για το καρότο μπροστά από το ά-λογο. Το καρότο αποτελεί την τροφή που αυτόματα δημιουργεί μια ανάγκη: να αποκτηθεί η τροφή για να κορεστεί η ανάγκη, δηλ. η πεινα. Αν παρομοιάσουμε το καρότο με την αγάπη, τότε αυτή είναι και ο στόχος μας, αλλά και η διαδικασία (η δύναμη) που μας παρακινεί για να συνεχίσουμε. Η αγάπη είναι αυτό που θέλουμε να φτάσουμε (ο στόχος), αλλά και η δύναμη που μας σπρώχνει ώστε να φτάσουμε τον στόχο μας.
Περιμένω στο επόμενό σου σχόλιο τα σημεία υπαινιγμών και αυταρέσκειάς μου, χωρίς φόβο και πάθος!
Σαφέστατα και θέλω να συνεχιστεί ο διάλογος.
Τα σέβη μου.
Έγραψα:
«Θα σου πώ τη δική μου άποψη, η οποία σπεύδω να διευκρινίσω ότι είναι επηρεασμένη όχι μόνο από τη διδασκαλία αλλά κυρίως από τη στάση απέναντι στη ζωή τριών Προσώπων που έχουν προσελκύσει τον σεβασμό μου: του Σωκράτη, του Ιησού και του Γκάντι».
Και σύ απαντάς:
«Δεν έχω μελετήσει στο ελάχιστο τον Σωκράτη, τον Ιησού, τον Γκάντι».
Δηλαδή θέλεις να μας κάνεις να πιστέψουμε ότι ενώ γεννήθηκες, μεγάλωσες, σπούδασες στην Ελλάδα και έχεις μια τόσο ευρεία μόρφωση δεν άκουσες ποτέ και δεν ξέρεις πως πέθαναν και γιατί θυσιάστηκαν ο Σωκράτης, ο Ιησούς και ο Γκάντι. Και μας διαβεβαιώνεις ότι θέλεις να συνεχιστεί ένας σοβαρός διάλογος. Αν δεν μας δουλεύεις τότε πες μας σε παρακαλώ τι συμβαίνει.
Τειρεσίας
Συνεχώς διασπάται η συνοχή της κουβέντας μας, αλλά δεν πειράζει. Εγώ είμαι διατεθιμένος να απαντήσω σε κάθε σου ερώτηση και μαζί να κουβεντιάσουμε για κάθε παρακλάδι της σκέψης μας, όπως αυτή άναρχα εξελίσσεται, ακόμα και αν απομακρυνόμαστε από τον βασικό άξονα του προβληματισμού που μας απασχολεί (ελπίζω να μην τον έχεις ξεχάσει).
Είπα ότι δεν έχω μελετήσει, δεν έχω ασχοληθεί, δεν έχω εντρυφήσει στην φιλοσοφία αυτών των ατόμων. Αν τώρα εσύ θεωρείς ότι αυτά που μαθαίνουμε στην Εκκλησία, ή που μας λέει ο παππούς και η γιαγιά για τον Ιησού, ή αυτά που μαθαίνουμε στο σχολείο και στα αρχαία για τον Σωκράτη, είναι ικανοποιητικά για να στηρίξουν την λέξη "μελετώ", τότε μπράβο σε όλους αυτούς τους φορείς! Έχουν πετύχει τον στόχο τους, αλλά σε όλους τους υπόλοιπους εκτός από εμένα. Για μένα μελέτη είναι να διαβάσω την Αγία Γραφή κάποτε, να διαβάσω όμως και τις κριτικές γύρω από τον Χριστιανισμό. Για μένα μελέτη είναι να διαβάσω την απολογία του Σωκράτη από τον Πλάτωνα αλλά και από τον Ξενοφώντα, όπως επίσης μελέτη είναι να διαβάσω και πέντε έργα του Πλάτωνα, του πιο κοντινού -στη φιλοσοφία- μαθητή του Σωκράτη.
Και να στο πω και αλλιώς: ποτέ δεν στεκόμουν μόνο σε αυτά που μου λέγανε ή άκουγα, ακόμα και αν αυτός που τα έλεγε ήταν ο πιο επίσημος φορέας για να τα πει (π.χ. Εκκλησία ή Σχολείο). Ευτυχώς! Αν είμαι αυτός που είμαι είναι επειδή έχω μάθει να ψάχνω την ουσία και να αποθηκεύω μόνο μετά από προσωπική ενασχόληση. Δεν είμαι κατσίκα να αναμασώ έτοιμη γνώση, είμαι άνθρωπος που προσπαθεί να απαντήσει ερωτηματικά.
Επειδή δεν σε δουλεύω λοιπόν -δεν συνηθίζω να το κάνω εύκολα και ιδίως δημόσια- θέλω να συνεχιστεί ο διάλογος. Αλλά θέλω να μην πετάμε συνεχώς σαν τις μπιρμπίλες από το ένα θέμα στο άλλο... Έτσι θα μπερδευτούμε και θα καταλήξουμε να διασταυρώνουμε τα ξίφη μας γιατί εμένα με λένεν astromono και εσένα Τειρεσία!
Αν λοιπόν με ξέρεις όσο καλά αφήνεις να διαφανεί, φαντάζομαι ότι ξέρεις πως δεν ανοίγω το στόμα μου για να πω κάτι που τουλάχιστον δεν έχω σκεφτεί πρώτα!
Τα σέβη μου.
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Σε αγαπώ, σε εκτιμώ αλλά μη μου πετάς συνέχεια την μπάλα στην εξέδρα.
Εγώ δεν σε ρώτησα αν έχεις κάνει ειδικές σπουδές και μελέτες για τα τρία αυτά Πρόσωπα που ευθύς εξ αρχής σου ξεκαθάρισα έντιμα ότι έχουν επηρεάσει τη σκέψη μου. Εσύ βγάζεις τα απωθημένα σου και γράφεις ολόκληρη διατριβή για να κατακεραυνώσεις τη Γιαγιά σου, το Σχολείο σου, την Εκκλησία και όλο το «σύστημα» και το «κατεστημένο» γι’ αυτά που σου έμαθαν για τα τρία αυτά Πρόσωπα, λες και εσύ δεν είχες την ικανότητα να σχηματίσεις τη δική σου γνώμη και τη δική σου άποψη γι’ αυτά (μόνο η αριστουργηματική ταινία “Ghadi” που ως συνειδητός κινηματογραφόφιλος σίγουρα θα είδες, είναι ικανή να σου δώσει μια κάποια εικόνα και ιδέα για τον Γκάντι).
Λοιπόν για να πιάσουμε την άκρη του «σχιζοειδούς» συνειρμού μας από την αρχή και να θυμηθούμε τι λέγαμε, σου υπενθυμίζω ότι ενώ εσύ «διαρρηγνύεις» τα ιμάτιά σου πως ό,τι λές και ό,τι σκέφτεται είναι «δικό» σου πρωτότυπο και «εκ παρθενογενέσεως», εγώ ευθύς εξ αρχής ξεκαθάρισα ότι κάποιες ιδέες και απόψεις που θα αναφέρω έχουν τις καταβολές τους σε κάποιες άλλες παλιότερες ή και «αρχαίες» που ταιριάζουν με τον τρόπο της σκέψης μου.
Ως εδώ καλά; Αν ναι, στο επόμενο σχόλιο να σου αναλύσω γιατί δεν αναλίσκομαι στο να ανακαλύψω τον τροχό ή την πυρίτιδα αλλά εμπνεόμενος από κάποια παραδείγματα που ανέφερα πιο πριν προσπαθώ να βρώ τον δικό μου δρόμο και το δικό μου νόημα σ’ αυτή τη ζωή.
Ελπίζω να μην τα ξαναφέρεις όλα τούμπα και έτσι να μπορέσουμε να συνεχίσουμε από αυτό το σημείο που φτάσαμε.
Έρρωσο,
Τειρεσίας
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Παρακαλώ να μου επιτρέψεις να εκμεταλλευτώ αυτή τη μικρή ανάπαυλα στην κάπως οξεία αντιπαράθεση των απόψεων μας και να διευκρινίσω ένα θέμα που νομίζω ότι έμεινε μετέωρο και δεν απαντήθηκε μέσα στην ταχεία εναλλαγή των θεμάτων που κάθε φορά έμπαιναν στη συζήτηση.
Ανέφερες σε κάποια προηγούμενη απάντησή σου:
«Όμως πάλι διακρίνω μια αντίφαση στα γραφόμενά σου. Λες (και σωστά πιστεύω) πως ό,τι είναι να βρω, θα το βρω μόνος μου. Από την άλλη λες ότι χρειάζομαι λίγη βοήθεια και να αφήσω τους εγωισμούς και να ακούσω την άποψη των άλλων. Αποφάσισε λοιπόν και μετά πες μου και μένα: είναι προσωπική η διαδρομή μας ή συμμετέχουν και άλλοι;»
Η απάντησή μου είναι ότι δεν υπάρχει αντίφαση στην άποψη ότι το νόημα της ζωής θα το βρεις μόνος σου αλλά αυτό δεν αποκλείει την περίπτωση κάποιος άλλος που σε νοιάζεται και σε αγαπά να σε βοηθήσει στην αναζήτησή σου αυτή. Ούτε είναι κακό αντί να προσπαθείς να βρεις την άκρη από την αρχή και από μόνος σου - λες και είσαι ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη – να μην θέλεις να ακούσεις και την άποψη ή τη γνώμη άλλων συνανθρώπων σου που κάποτε βρέθηκαν στην ίδια θέση με σένα, έψαξαν, πόνεσαν, μάτωσαν και κατέληξαν κάπου, που μπορεί να μην είναι το τέλειο αλλά μπορεί να σε κατευθύνει σε ένα δρόμο που ίσως τελικά δώσει κάποια ικανοποιητική απάντηση στην αναζήτησή σου.
Με αυτή τη λογική σου είπα ότι προσωπικά βρήκα ένα μοτίβο, έναν καμβά, ένα πλαίσιο πρότασης ζωής που προκύπτει από τον τρόπο ζωής αλλά και θανάτου των Προσώπων που έχω αναφερθεί (Σωκράτη, Ιησού, Γκάντι). Προφανώς δεν είναι μια φανατική παραδοχή των αρχών της προτάσεως των Προσώπων αυτών αλλά μια ελεύθερη επιλογή κάποιων αρχών που με συγκινούν, που με ενθουσιάζουν, που με καλύπτουν και αναλαμβάνοντας την προσωπική ευθύνη της επιλογής μου, αισθάνομαι απόλυτα ελεύθερος να πάρω το ρίσκο της αποδοχής τους.
Εδώ σταματώ για να ακούσω τυχόν ενστάσεις ή αντιρρήσεις, και συνεχίζουμε.
Τειρεσίας
Επ, Αστρομόνε, τι έγινε; Εξαφανίστηκες ξαφνικά και μας άφησες να παραμιλάμε μόνοι μας! Μήπως ήπιες λιγάκι παραπάνω και σε παραπήρε ο ύπνος; Μήπως σε στενοχώρησε κανείς και το πήρες κατάκαρδα; Ή – το πιθανότερο – να αναζητήσουμε καμιά γυναίκα (καλό αυτό). Για την υγεία σου δεν ανησυχούμε γιατί μέσα σε τόσους γιατρούς που είσαι, κακός ιός δεν μπορεί να εισχωρήσει και να σε πειράξει. Πές μας, λοιπόν, τι συμβαίνει γιατί αρχίσαμε να ανησυχούμε. Χώρια που κατεξευτέλισες και τις μαντικές μας ικανότητες και δεν έχουμε πρόσωπο να βγούμε στην κοινωνία.
Μη μας στενοχωρείς! Ξέρεις πόσο σε αγαπάμε!
Τειρεσίας
(1/2)
Αγαπητέ Τειρεσία,
Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω, γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Μου φαίνεται ότι πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ότι κάνουμε σαν μικρά παιδάκια, που αντιδρούν σε όλα έτσι απλά, από πείσμα. Βέβαια, όσο πιο δυνατά συγκρούονται οι ρομφαίες του εγωισμού μας μεταξύ τους, τόσες περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να ραγίσουν, να γίνουν κομμάτια και έτσι να μας απελευθερώσουν από την ασφυκτική τους απειλή.
1. Ούτε εγώ μίλησα για ειδικές σπουδές και μεταπτυχιακά σχετικά με τη ζωή των προσώπων που τόσο σε έχουν επηρεάσει. Μίλησα για κεκτημένη και συνειδητή γνώση. Και εγώ δεν την έχω. Γιατί δεν το δέχεσαι αυτό; Μήπως γιατί αν το δεχτείς αυτό, αυτόματα θα θεωρείς ότι και οι δικές σου γνώσεις που πιθανόν να είναι πάνω κάτω στο ίδιο βαθμό με τις δικές μου, αποδυναμώνονται και χάνουν την ισχύ τους; Όταν λέω ότι δεν γνωρίζω, εννοώ δεν γνωρίζω. Δεν θεωρώ ότι ξέροντας πέντε σωκρατικές ρύσεις ή ότι έχοντας δει την ταινία για τη ζωή του Γκάντι (που όντως την έχω δει) ή ότι κάνοντας θρησκευτικά στο σχολείο ή ακούγοντας για τον Ιησού από τη γιαγιά μου, έχω προσεγγίσει στην πραγματική τους διάσταση αυτά τα πρόσωπα, τη ζωή τους, τη φιλοσοφία τους. Και θα σου πω ένα παράδειγμα: χρειάστηκε περίπου 20 δευτερόλεπτα για να γκρεμιστεί ό,τι είχε χτιστεί μέσα μου για τον χριστιανισμό σε διάρκεια 25 ετών, βλέποντας το zeitgeist I. Τότε κατάλαβα λοιπόν ότι όλα είναι σχετικά, ότι είμαστε έρμαια πληροφοριών που έχουν εγκατασταθεί μέσα μας σε ανύποπτο χρόνο από ανύποπτες πηγές, που καθορίζουν μεγάλο κομμάτι της σκέψης μας. Από τότε άρχισα να πιστεύω ότι δεν πρέπει να πιστεύω κανέναν και τίποτα per se. Ούτε την ίδια μου την γιαγιά. Την οποία βέβαια δεν πρόκειται ποτέ να κατακεραυνώσω, γιατί πιστεύω πως αν αντί 2009 μΧ είχαμε κάπου 9 μΧ, θα λεγόταν Παναγία, δηλ. η μητέρα του Ιησού, δηλ. η μητέρα του πατέρα μου, τον οποίο θεωρώ έναν σύγχρονο Ιησού που σταυρώνεται κάθε μέρα σε αυτή την κοινωνία των Γραμματέων και των Φαρισαίων! (σοφοί οι στίχοι του Βάρναλη: «Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να το σηκώνουν, χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν»).
Σε αυτό το σημείο όμως πρέπει να παρατηρήσω μια διαφορετική οπτική γωνία που έχουμε στα πράγματα. Εσύ νομίζεις ότι μου φταίει το Σχολείο, η Εκκλησία, η Γιαγιά μου για ό,τι μέχρι τώρα μου έχουν προσφέρει ως απάντηση σε διάφορα ερωτήματα, που πολλές φορές δεν πρόλαβα καν να ρωτήσω… Πρόλαβαν και μου ήρθαν από μόνα τους! Όμως δεν είναι το πρόβλημά μου εκεί, σε αυτούς τους πομπούς πληροφοριών. Το πρόβλημά μου είναι στον δέκτη. Σε αυτόν που θα πάρει την πληροφορία και θα την χρησιμοποιήσει. Με άλλα λόγια είναι σε όλους εμάς και στον τρόπο που καταγράφουμε πληροφορίες. Προσπαθώ να σου πω λοιπόν, ότι δεν είμαι υπέρμαχος της άκριτης υποδοχής και καταγραφής γνώσης και πληροφορίας, χωρίς πρώτα να την έχουμε εκτελωνίσει, ψάξει, αναποδογυρίσει, κομματιάσει (ώστε να χωνευτεί καλύτερα) και τελικά αφομοιώσει. Ένα είναι πλέον το σύνθημά μου: αμφιβολία για τα πάντα όλα! Εξαπολύω άγριο κυνηγητό απαντήσεων προς όλες τις κατευθύνσεις και όπου βγει!
(2/2)
2. Δεν νομίζω να άφησα κάπου να διανοηθεί ότι διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου ισχυριζόμενος ότι αυτά που λέω είναι καθαρά δικά μου σαν αποτέλεσμα παρθενογένεσης και κανενός άλλου. Και σε παραπέμπω να διαβάσεις το post «Οινο-πνευματικά δικαιώματα» της Πέμπτης 13 Αυγούστου πριν μου απαντήσεις. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι πως κάποιους δρόμους -και ειδικά αυτούς της σκέψης, ξέρεις… αυτούς τους νυχτερινούς και βασανιστικούς δρόμους της σκέψης- τους βαδίζουμε παντελώς μόνοι. Ναι, μεν έχουμε στο δισάκι μας τις γνώμες, τις επιρροές και τις εμπειρίες των υπολοίπων που μας αγαπούν, αλλά το ποιά άποψη από αυτές θα χρησιμοποιήσουμε την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σταυροδρόμι της σκέψης μας, πιστεύω είναι καθαρά μοναχική πράξη και κατάσταση. Είναι σαν το μικρό παιδί που έχει όλα τα διαφορετικού σχήματος αντικείμενα χύμα μπροστά του και προσπαθεί να διαλέξει το σωστό σχήμα (π.χ. το αστέρι και όχι τον κύκλο) για να το βάλει στην τρύπα. (Όπως βλέπεις, πάλι καταλήξαμε να μιλάμε για το τι θα βάλουμε και πώς σε μια τρύπα…). Άρα η διαφορά στην προσέγγισή μας έγκειται στο ότι μάλλον μιλάμε για λίγο διαφορετικούς πίνακες ζωγραφικής! Ενώ εσύ μιλάς για τις απόψεις των άλλων και το πώς αυτές συμβάλλουν σε μια απόφαση, καθώς μας δίνουν μια εναλλακτική, εγώ μιλώ για το πεδίο της μοναχικής περιπλάνησης στον χώρο των ιδεών το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να καλυφτεί πλήρως. Όσες εναλλακτικές και αν μας δοθούν, πάντα θα μένουμε μόνοι στην τελική απόφαση του ποια εναλλακτική να ακολουθήσουμε. Πάλι ο τελικός λόγος είναι δικός μας. Πάντα οι διάφορες εναλλακτικές θα κρίνονται από το δικό μας σύστημα επεξεργασίας. Πάντα ο δικός μας δέκτης όπως σου έλεγα και πιο πριν, είναι αυτός που θα καθορίσει μια απόφαση. Συμπέρασμα: ό,τι κάνουμε, σκεφτόμαστε, φανταζόμαστε, συναισθανόμαστε, είναι η έκφραση της αλληλεπίδρασης του δικού μας επεξεργαστή πληροφοριών απέναντι στα δεδομένα που του παρατίθενται ως πρώτη ύλη για σκέψη και δημιουργία. Ναι, τα δεδομένα είναι σημαντική παράμετρος για την διαμόρφωση του αποτελέσματος, όμως ο επεξεργαστής μας, θέτει τις ράγες του ηλεκτρονικού (ή νευρικού πιο σωστά) κυκλώματος πάνω στις οποίες θα κυλήσουν τα δεδομένα, είναι αυτός που θα καθορίσει την διαμόρφωση των δεδομένων με άλλα λόγια. Άρα ο επεξεργαστής μας διαμορφώνει την διαμόρφωση του αποτελέσματος.
Υ.Γ.: Αυτές οι συζητήσεις θα ήταν ακόμα πιο απολαυστικές αν γίνονταν σε κανέναν σταθμό τρένου, περιμένοντας το εξπρές του μεσονυκτίου, με την ανάσα να παγώνει άμα τη εξόδου της από τα τρίσβαθα των σωθικών…
Τα σέβη μου.
Μια σύντομη επανάληψη αυτών των δυο προηγούμενων σχολίων μου:
Όλα είναι θέμα αλληλεπίδρασης. Αλληλεπίδρασης του τι είμαστε και του τι ερεθίσματα έχουμε. Το αποτέλεσμα όμως κάθε φορά δίνει ένα άλλο "τι είμαστε" και ένα άλλο "τι ερεθίσματα έχουμε" και φτου από την αρχή!
Εγώ αναφερόμενος στην έννοια "μόνος" μιλώ για τον έναν πόλο της αλληλεπίδρασης, αυτόν του επεξεργαστή, αυτόν του υποδοχέα. Και μιλώ για αυτόν, επειδή νομίζω ότι έχει μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος της αλληλεπίδρασης. Δεδομένα και επεξεργαστής δεν είναι ισάξια. Ο επεξεργαστής (καλώς ή κακώς) έχει μεγαλύτερη δύναμη.
Και εδώ κολλά και το ερώτημά μου (που διαπραγματεύεται και η ταινία για την οποία μιλώ σε αυτήν την ανάρτηση): ποιό το όριο του μέσα μας (του επεξεργαστή μας, του υποδοχέα μας, του δέκτη μας, του μοναχικού εαυτού μας), με το έξω μας (τα ερεθίσματα, τα δεδομένα, τους πομπούς, την συμβιωτική κοινωνική μας πλευρά), σε αυτό το σκοτεινό παιχνίδι της αλληλεπίδρασης;
Πιστεύω κάπως να έβαλα τις σκέψεις μου σε μια καλή νοητική πορεία, που να μπορούν να γίνουν αντιληπτές από τρίτους και να μην χρειαστεί να προσφύγουν σε μάντεις...! Τι λές;
Αγαπητέ Τειρεσία,
Τώρα είδα το σχόλιό σου. Καθώς σου έγραφα τις απόψεις μου, εσύ με ρωτούσες γιατί χάθηκα. Οπότε μόλις δημοσίευσα τα τρία παραπάνω δικά μου σχόλια, μου ήρθε το δικό σου, στο οποίο απαντώ ευθύς αμέσως.
Καλή η φιλοσοφία, αλλά πρέπει να τρώμε και κάτι! Ήμουν εφ-ημερία, από εκείνες τις ωραίες, που σε κάνουν να είσαι ήμερος, από εκείνες που κάθεσαι και δεν κάνεις τίποτα, που κανείς δεν βιάζεται, που όλοι σου μιλούν στον πληθυντικό, που οι ασθενείς σε σέβονται, που δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ιατρικού λάθους, διότι πολύ απλά ο ιατρός δεν κουράζεται αν δεν περάσουν τουλάχιστον 35 ώρες συνεχούς δουλειάς... Μα, μισό λεπτό, τι λέω; Προεκλογική καμπάνια του δικομματισμού κάνω; Ξαναδιατυπώνω: ήμουν σε μια εφημερία που τελείωσε σήμερα το πρωί, από εκείνες που νοιώθεις ότι σε έχουν δείρει καμιά 15 άτομα (και το κυριότερο, χωρίς να ξέρεις γιατί!), ότι έχουν ασελγήσει στο κορμί σου 5-6 αράπηδες, ξέρεις από εκείνους τους αντιπροσωπευτικούς του είδους, ότι αναρωτιέσαι "τι δουλειά κάνω εγώ εδώ" και άλλα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα...
Αυτά!
Υ.Γ.: Δεν κρατάω μούτρα σε κανέναν και ειδικά σε άτομα με τα οποία θέλω να συνδιαλέγομαι. Οπότε μην ανησυχείς. Καλά είμαι! Ελπίζω και εσύ το ίδιο!
Αγαπητέ Αστρομόνε,
Ζητώ συγνώμη γιατί μετά την ταλαιπωρία της 36ωρης εφημερίας σου είχες να απαντήσεις και στα σχόλια που συσσωρεύτηκαν εν τω μεταξύ. Με την τελειομανία σου και την εμμονή σου να τα κάνεις «λιανά» και κατανοητά και από τον πλέον ακαλλιέργητο συνομιλητή σου κουράζεσαι υπερβολικά, αφού αυτός ο κόπος έρχεται να προστεθεί στο ήδη φορτωμένο καθημερινό πρόγραμμά σου. Αυτός είναι ίσως ένας λόγος που εμείς που σε επιβαρύνουμε με πρόσθετη απασχόληση απαντήσεως στα κατά καιρούς σχόλια πρέπει να επιβραδύνουμε τους ρυθμούς μας και να σου δίνουμε ευκαιρίες χαλάρωσης και ανάπαυσης.
Ήμουνα παλιότερα τακτικός αναγνώστης των blogs του Νίκου Δήμου. Σε πληροφορώ – αν δεν το ξέρεις – ότι μετά από ένα διάστημα τα παράτησε γιατί όπως είπε ήταν τόσο εξαντλητικό που του αφαιρούσε κάθε δύναμη και ικμάδα. Πρόσεχε λοιπόν και σύ να μην το παρακάνεις . Σου το λέμε από ενδιαφέρον και αγάπη. Μην το πάρεις ότι σου κάνουμε το δάσκαλο.
Τειρεσίας.
Αγαπητέ Τειρεσία,
Δεν με κουράζεις εσύ. Έχουν προλάβει άλλοι αυτό το προνόμιο. Αλλά και πάλι δεν πειράζει.
Διάβαζα και εγώ φανατικά το blog του Νίκου Δήμου και πραγματικά απορούσα πώς τα κατάφερνε με εκατοντάδες σχόλια κάθε μέρα, μέχρι που ανακοίνωσε την οριστική του παύση, καθώς και τους λόγους γι'αυτήν. Η αλήθεια είναι ότι ένα blog βαρβάτο, θέλει πολύ τρέξιμο. Το δικό μου όμως δεν το ανατρέφω για να γίνει ένα τέτοιο, οπότε προς το παρόν, μην ανησυχείς, δεν πολυ-τρέχω!
Όποτε θες στέλνε. Είμαι εδώ για οποιοδήποτε θέμα συζήτησης.
Τα σέβη μου.
Δημοσίευση σχολίου