Τούτες τις μέρες

Τούτες τις τελευταίες μέρες, πολλά χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής μου σκέψης. Δεν μπορώ να τα περιγράψω όλα. Όμως με μια γρήγορη επανάκληση όλων αυτών, παρατηρώ ότι υπάρχει κοινός άξονας περιστροφής αυτών των σκεψεων και δεν είναι άλλος από την εναλλαγή καλής και κακής ψυχολογίας, από την εναλλαγή αισιοδοξίας με απαισιοδοξία, από την εναλλαγή ζενίθ και ναδίρ της διάθεσης, από την εναλλαγή ζωής και θανάτου.

Θα σταθώ επιγραμματικά και με δική μου κωδικοποίηση σε μερικούς από αυτούς τους σταθμούς της σκέψης μου:

1. Προχτές, εντελώς απρόσμενα, εκεί που μετρούσα πιέσεις στην αιμοδοσία, με βρίσκει ο κύριος Μ.Ι. για να μου δώσει ασθμαίνοντας ένα δώρο. Ήταν μια εικόνα της Παναγίας που κρατά τον Υιό της. Με αυτόν τον άνθρωπο έχουμε μιλήσει λίγες φορές, αλλά για αυτόν ήταν αρκετές -όπως λέει- για να κρίνει τι σόι άνθρωπος είμαι. Όπως και αν είναι τα πράγματα, με ξάφνιασε η αυθόρμητη και απολύτως καθαρή πράξη αυτού του ανθρώπου που με γνωρίζει τόσο λίγο και που υποφέρει ο ίδιος τόσο πολύ, αλλά ξεχειλίζει η παρουσία του πάντα με τόση ευγένεια... Ο άνθρωπος αυτός κάτι μου λέει μέσα μου ότι ίσως είναι από αυτούς που δεν έχουν αγγίξει μυρμήγκι στην ζωή τους... Αλήθεια, υπάρχουν άραγε ακόμα τέτοιοι άνθρωποι;!

2. Χτες, μια περίεργη εφημερία, όπου περίμενα να δω κάτι, που τελικά δεν φάνηκε. Δεν ξέρω γιατί. Ή, μάλλον ξέρω, αλλά καλύτερα να κάνω πως δεν ξέρω. Ίσως τελικά καλύτερα που δεν εφάνη, διότι δεν θα άλλαζε και τίποτα στην ουσία της ζωής μου, παρά μόνο θα την τάραζε. Και αυτή η εφημερία... Πάλι άυπνος που να πάρει!

3. Σήμερα στα καλά καθούμενα, οι νοσηλεύτριες, σαν πεταλουδίτσες και σαν μελισσούλες, άρχισαν να παίζουν ξαφνικά νεροπόλεμο στη ΜΤΝ. Οπλίστηκαν με σύριγγες γεμάτες φυσιολογικό ορό και άρχισαν να πυροβολούν κατά βούληση η μια απέναντι στην άλλη. Έπαιρναν θέσεις μάχης, έκαναν έρπινγκ, κάλυψη-απόκρυψη, και γενικά είχαν μετατρέψει σε πεδίο μάχης τον χώρο νοσηλείας. Εγώ παρατηρούσα τη φάση και βλέποντας ότι αυτή η ταραχή μετέτρεψε την ανία των αιμοκαθαιρόμενων σε γλυκό ξάφνιασμα, (μιας και ίδιοι έπαιρναν μέρος στον "πόλεμο", φωνάζοντας υπέρ του ενός ή του άλλου σχηματισμού), κατάλαβα ότι τελικά δεν είναι χώρος νοσηλείας εκεί που είμαι, αλλά πραγματικό πεδίο μάχης. Σε αυτό το πεδίο αντίπαλοι είναι: η ζωή και ο θάνατος. Η αξιοπρέπεια, η χαρά, το θάρρος και η ελευθερία από τη μια και η μουρτζούφλα, το χάος, η πτώση και η αδυναμία από την άλλη. Αυτές οι κοπέλες που εντελώς αυθόρμητα έπραξαν ως ανωτέρω, είναι μαμάδες άνω των 35 ετών. Θα ήθελα και η μαμά των δικών μου παιδιών να είναι έτσι.

4. Σήμερα η πεθερά μιας αιμοκαθαιρόμενης κοπέλας, (που βρίσκεται πάντα δίπλα στην 29χρονη νύφη της τόσα χρόνια, 3 φορές την εβδομάδα, από 4 ώρες τη φορά, χωρίς αργίες, ειδικές μέρες, σχόλες ή μέρες ξεκούρασης, ενώ η μάνα της κοπέλας δεν έχει έρθει ποτέ να δει την κόρη της), μου προσέφερε ένα φαγητό ειδικά φτιαγμένο για μένα, σαν δώρο. Αυτή η γυναίκα έχει μόνιμα καρφιτσωμένο ένα χαμόγελο στα χείλη της. Θα ήθελα και η δική μου πεθερά να είναι έτσι.

5. Σήμερα, από το μεσημέρι μέχρι περίπου τις 8.30 το βράδυ είχα πάει με δυο τύπους για ψάρεμα στον κόλπο της Γέρας. Ο ένας τύπος είναι νοσηλευτής στην ΜΤΝ και ο άλλος νοσηλευόμενος στην ΜΤΝ. Εγώ, δεν ξέρω ακόμα σε ποια από τις δυο ειδικότητες ανήκω. Πέρασα ένα φανταστικό απόγευμα. Τα είπαμε στα ίσια με τον Ήλιο, καθώς αυτός διήυθηνε την μαγεία της φύσης: θάλασσα λάδι, τοπίο καταπράσσινο, κέφι αστείρευτο, μουσική να καταθέτει μεγάλες αλήθειες, παρέα γεμάτη πειράγματα. Μέσα στο βαρκάκι αυτό, δεν ήμασταν ένας ιατρός, ένας νοσηλευτής και ένας νοσηλευόμενος. Ήμασταν τρία φιλαράκια.

6. Χτες πήρα ένα mail που έγραφε τα εξής: "Πώς γίνεται λοιπόν σε αυτή τη ζωή, λύπη και χαρά να συνδυάζονται με τρόπο που δεν το καταλαβαίνεις; Θες να κλάψεις από λύπη, αλλά ένα δάκρυ κυλά από χαρά, γιατί κάτι χαρούμενο θα γίνει." Ο άνθρωπος που το έστειλε αυτό, μου προκάλεσε ένα τέτοιο δάκρυ καθώς διάβασα τα γραφόμενά του.


Υ.Γ.1: Έχω να κοιμηθώ από την Δευτέρα βράδυ. Τώρα είναι Τετάρτη βράδυ. Θα περίμενα να είμαι κομμάτια, αλλά νοιώθω ότι μόλις ξύπνησα...

Υ.Γ.2: Αν με ρωτούσαν τι περιμένω με την ψήφο μου να γίνει, θα απαντούσα: μια αλλαγή οπτικής γωνίας από την οποία παρατηρούμε τα πεπραγμένα. Γιαυτό και εγώ θα πάω μεθαύριο στον Βορρά για να αλλάξω την οπτική γωνία με την οποία βλέπω τα ελληνικά δρώμενα... Καλή ψήφο να έχετε λοιπον παίδες! Και εγώ καλό ψόφο εκεί ψηλά που θα πάω για 5 μερούλες!

"Αυτοί που περιμένουν"
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης



(από http://www.youtube.com/watch?v=oSdtXl26sTc)