Όνειρα και νανουρίσματα

Θυμάστε τότε παλιά, πολύ παλιά όμως, που όταν πέφταμε να κοιμηθούμε μας νανούριζε η μάνα ή η γιαγιά; Τότε που ο ύπνος μας ήταν το εισιτήριο για έναν άλλον κόσμο, αυτόν των ονείρων; Τότε που η καθημερινή μας ζωή δεν τελείωνε, αλλά άρχιζε μόλις ξαπλώναμε; Αυτός ο κόσμος ήταν σκηνοθετημένος αποκλειστικά από εμάς. Κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να εισχωρήσει και να επηρρεάσει την εξέλιξη των πραγμάτων σε αυτή τη σφαίρα, χωρίς την έγκρισή μας! Ήμασταν οι απόλυτοι σκηνοθέτες της απόλυτα ονειρεμένης ζωής μας. Ήμασταν εμείς και τα όνειρά μας! Τελεία και παύλα.

Ο διευθυντής Ψυχιατρικής στο εδώ νοσοκομείο, σε μια κουβέντα που είχαμε πρόσφατα, μου είπε πάνω κάτω τα εξής:

"...Στη ζωή ξεκινάς με όνειρα και ενθουσιασμό. Σταδιακά, άλλα όνειρα σβήνονται, άλλα χάνονται, άλλα ποδοπατούνται... από τις ρεαλιστικές δυνάμεις της καθημερινότητάς μας. Το πόσο πολύ θα αντέξεις να διατηρήσεις την ιδιότητα του ανθρώπου σε τούτη τη ζωή, έχει να κάνει με το πόσα από τα όνειρά σου, διατηρούνται ακόμα αλώβητα και ζώντα... Όσο πιο πολλά όνειρα έκανες μικρός, τόσο πιο πολύ αντέχεις στην κοσμοπλημμύρα. Όσο πιο μεγάλο το απόθεμα ονείρων, τόσο πιο μακρυά μπορείς να πορευτείς, διότι στο δρόμο και να χάσεις μερικά, έχεις πάντα υπόλοιπο..."

Άρα αγαπητοί μου: ονειρευτείτε γιατί χανόμαστε! Και ονειρευτείτε όσο είστε ακόμα μικροί. Και ονειρευτείτε μέσα στην προστατευτική αγκαλιά των νανουρισμάτων και της μουσικής!

Και εσείς μεγάλοι κύριοι με τις γραβάτες και το βαμμένο μαλλί: πετάξτε τους χαρτοφύλακες, τραγουδίστε λίγο στα παιδιά σας, πάρτε τα στην αγκαλιά σας και νανουρίστε τα. Αυτή ίσως είναι η δυνατότερη ψήφος. Όλα τα άλλα είναι ψόφος.

"Νανούρισμα"
Παραδοσιακό Θράκης - Χρ. Αηδονίδης






"Νανούρισμα"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική, ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης







"Νανούρισμα"
Στίχοι: Federico Garcia Lorca
Ελληνικοί στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου





- Τότε να φοβάσαι γιόκα μου τον ήλιο, ακριβό μου αγόρι, ηλιοχιόνιστο...
- Τα μαλλιά μου ο ήλιος τα 'καψε για πάντα και είμαι ασπρομάλλης δυο χρονώ μωρό...

Η φωτιά και το χιόνι

Αύριο, είπαν, θα χιονίσει!

Τα σύννεφα γκρίζα, θυμωμένα,

μας εγκλωβίζουν στη γη μας.

Οι πρώτες βαριές σταγόνες

μαστιγώνουν άγρια

το γυμνό μας πρόσωπο

και μας παραμορφώνουν.

Αύριο είπαν θα χιονίσει…

Μέχρι και το χαμόγελο του ξιφομάχου

αρχίζει να σβήνει

από τα φλογισμένα χείλη του,

αδύναμο να φωτίσει τον ουρανό.

Τα φτερά του βαριά

από τη βροχή, δεν ανοίγουν

να πετάξει…

Ω! Πόσο ήθελε να φύγει

από το θόρυβο που κάνουν οι μύγες!

Το έβλεπα στα μάτια του

ότι ήθελε να φύγει μακριά…

Αύριο είπαν θα χιονίσει…

Ποιοι είναι αυτοί που είπαν

ότι αύριο θα χιονίσει;

Πώς το ξέρουν αυτοί;

Γιατί δεν μιλούν για το σήμερα;

Γιατί απλά δεν ξέρουν το σήμερα.

Γιατί απλά δεν ζουν το σήμερα.

Γιατί απλά δεν ζουν…

Ω! Πρίγκιπα πάρε το ξίφος σου

σπάσε τα δεσμά σου

σκίσε τα μαύρα σύννεφα

που σε πνίγουν και χαμογέλα!

Μάθε μας να βαδίζουμε

εμείς οι ελεεινοί ανάπηροι

της ξεπεσμένης καθημερινότητας

και δείξε μας το δρόμο της φωτιάς

που ποτέ δεν σκεπάζεται από χιόνι!

Όταν σε αντικρίζω πρίγκιπα,

ξέρω ότι αύριο ΔΕΝ θα χιονίσει.

Στον ξιφομάχο με την γλυκιά θωριά

μετά τις εξετάσεις Παθολογίας Κατσιλάμπρου, 4^ο έτος,

κάπου εκεί δίπλα στον παππού Ιπποκράτη

που κοιτούσε απορημένος τα εγγόνια του

2/2/2005

by astromonos