Πόση ασχετίλα έχουμε; (Νο3)

Με αυτά και με αυτά, θυμήθηκα τις θρυλικές δημοκρατικότατες συνελεύσεις που κάναμε δημοκρατικότατα σαν φοιτητές στη δημοκρατικότατη σχολή μας!

Πάντα υπήρχε ένα βασικό ερώτημα: Αν έχουμε απαρτία ή όχι! (για να μην αναφερθώ στα διαφορετικά νούμερα αποτελεσμάτων που έδιναν μετά από κάθε ψηφοφορία: ο κάθε καταμετρητής έδινε και το δικό του αποτέλεσμα, όπως και το κάθε κόμμα ανακοίνωνε τα δικά του συγκεντρωτικά αποτελέσματα την επομένη των εκλογών... ΈΛΕΟΣ!).

Όλοι οι καρεκλοκένταυροι έκαναν μνεία σε εκείνο το έρμο καταστατικό του έρμου ΣΦΙΑ, αλλά κανείς δεν το είχε δει ποτέ μπροστά του, και αναρωτιέμαι αν το είχε διαβάσει ποτέ κάποιος από εκείνους που πρωτοστατούσαν στις εκλογές και τις συνελεύσεις. Οι περισσότερο έλεγαν τα δικά τους ποσοστά για να επιτευχθεί απαρτία, όπως επίσης και οι περισσότεροι έλεγαν τις δικές τους μπαρούφες για το αν η εκάστοτε συνέλευση έχει ή όχι απαρτία (γνώριμο παιχνιδάκι των δαπητών και νεοδαπητών...).

Να μην σας τα πολυλογώ, πήγα στο Θέμιδος Μέλαθρον και βρήκα καταχωρημένο (πολύ βαθειά όμως, έψαχνα ένα πρωινό ολόκληρο...) το έρμο αυτό καταστατικό εν ονόματι του οποίου λαμβάνονταν δημοκρατικότατα όλες οι δημοκρατικότατες αποφάσεις όλων των δημοκρατικότατων συνελεύσεών μας. Τι συνειδητοποίησα; Ότι πάλι μας κορόϊδευαν οι μάγκες. Όλοι σχεδόν ήταν άσχετοι και προσπαθούσαν να μας κολλήσουν και εμάς την ασχετίλα τους, η οποία προσοχή! μεταδίδεται πολύ εύκολα με τα σταγονίδια του στόματος! Από τότε αδιαφόρησα, απείχα από τα φοιτητικά κοινά! Μέχρι που κάτι συνέβη και κατάλαβα ότι είναι λάθος εντελώς η αποχή:

Την ημέρα που πήγα να δηλώσω αγροτικό στο δημοκρατικότατο Υπουργείο δημοκρατικότατης Υγείας και δημοκρατικότατης Κοινωνικής Αλληλεγγύης (έτσι δεν λέγεται ρε παιδιά;!) είδα κουστουμαρισμένο με γραβατούλα και σκαρπινάκι (που λίγο πριν πρέπει να είχε γυαλιστεί από κανα πιτσιρίκι του δρόμου για 0,50ευρώ και πολλά λέω!) έναν συμφοιτητή μου, από αυτούς που πρωτοστατούσαν στις συνελεύσεις, στις εκλογές και στα κοινά. Ήταν υπό της σημαίας της δημοκρατικότατης ΔΑΠ! Δημοκρατικότατα λοιπόν έρχεται κοντά μου (πάντα ευγενικό αυτό το παιδί, μέλι στάζει το στόμα του!) και με ρωτά:

-Αγροτικό;
-Ναι, του απαντώ εγώ. Και εσύ, πώς από εδώ;
-Ε.. εγώ εδώ!
-Εδώ; Εννοείς;
-Εννοώ, είμαι σύμβουλος παρά το υπουργώ για θέματα χάραξης πολιτικής υγείας!
-Σώπα ρε Άγγελε, του λέω εγώ. Δύσκολη θέση ε;
-Ε, εντάξει, ό,τι μπορούμε κάνουμε!
-Μπράβο ρε φίλε! Καλή συνέχεια στο δύσκολο έργο σου, του λέω.
-Ευχαριστώ, καλά αποτελέσματα και εσύ.

Για όλους αυτούς τους εξωτερικά Άγγελους λοιπόν, μα εσωτερικά διάβολους, ορκίστηκα από εκείνη τη στιγμή που χωριστήκανε τα βλέμματά μας, να μην επιτρέψω σε κανέναν άλλον να με κοροϊδεύει τόσο πρόστυχα. Παράλληλα ορκίστηκα να μην απέχω από καμία διαδικασία που αφορά την καθημερινότητά μου και τέλος ορκίστηκα όταν αναφωνήσω την λέξη "κουράστηκα" να είναι λίγο πριν έρθει ο μπαρμπα-Χάρος να με πάρει να πάμε άπα! Ορκίστηκα να πάψω να είμαι άσχετος όπως με θέλουν κάποιοι, γαμώ την καταδίκη μου...

Για να δούμε πόσο καλά μπορώ να κρατήσω τους λόγους μου και τους όρκους μου!

http://www.youtube.com/watch?v=cUxUPtUalEQ