"Everybody hurts" -The Corrs - REM
Οκ, ο καθένας μας πληγώνει και κάνει λάθη, αλλά ποιός έχει τη δύναμη να συγχωρεί πραγματικά και να δέχεται τον άλλον όπως είναι; Χωρίς να θέλει να αλλάξει τον σύντροφό του ή χωρίς να θέλει να προβάλλει πάνω σε αυτόν δικά του στοιχεία (ή στοιχειά... αν προτιμάτε!); Τελικά πόσο εύκολο είναι να δεχτούμε ότι ο άλλος είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ από εμάς; Αλήθεια συνειδητοποιείται αυτή η έννοια ή τελικά δεν μπορούμε να δούμε τίποτε παραπέρα από τη μύτη μας...;
Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μην επιτρέπεις στον άλλον να κάνει λάθη. Μόνο έτσι οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, αγκαλιάζονται και αγγίζονται... Ο ένας βοηθά τον άλλον και τελικά ανα-κινούμε (από το "ξανα-κινάμε από την αρχή") τους μικρούς μας βίους! Και τελικά διασταυρώνουμε τους μικρούς μας βίους, όσο μικροί ή μεγάλοι, στενοί ή φαρδιοί και αν είναι...
Ένας ξένος που μου μοιάζει
Κοιτάω το είδωλό μου στο τζάμι του τρένου
και αντικρίζω την όψη ενός ξένου,
ποιος είναι αυτός που κρυφά μ’ ακολουθεί
ποιον θέλει να μου υποκριθεί;
επιτέλους νικητή ή ηττημένο,
μα νοιώθω τώρα που η αυγή το φως της έχυσε,
πως πάλι εμφύλιο στο διάβα μου προσμένω.
Οι εμπειρίες άσβηστες στα γκρίζα βλέμματά μας,
μαρτυρούν πότε αλήθειες και πότε τα ψέματά μας,
αυτά τα βλέμματα είναι τα πιο βαριά δεσμά μας,
πώς θ’ αντικρύσουμε μ’ αυτά τ’ αθώα τα παιδιά μας;
Για πόσο ακόμα θα μας καιν τα μαύρα δάκρυά μας;
Σε ρωτώ πώς να αφήσω τον ιδιωτικό μου βίο
και απαντάς: «η χαρά είναι για να μοιράζεται στα δύο…»
σου λέω δεν μπορώ ν’ ακούσω τον καθάριο του σύμπαντος ήχο,
όταν η μορφή σου παρεμβάλλεται
και μου λες: «νοιώσε της καρδιά σου τον αδύναμο χτύπο
και άσε το σώμα σου να πάλλεται…»
προσκέφαλο ζεστό γυρεύω,
όσο θα είμαι ψεύτης κι άδικος,
γαλήνη να μην εύρω…
(μετά τη διόρθωση από το μικρό μπάχαλο που προκέλεσε ο δαίμων του ηλεκτρονικού τυπογραφείου...)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου