100!
Το blog αυτό συμπληρώνει την 100ή του ανάρτηση σήμερα! Δεν ξέρω πώς να νοιώσω για αυτό, δεν ξέρω τι καλά καλά είναι αυτό το blog...
Για πότε ξεκίνησε σαν πείραμα και κυρίως σαν διέξοδος από το στρατό και για πότε μου έγινε καθημερινή σχεδόν έγνοια, ούτε που το κατάλαβα... Και ποιός; Εγώ, ένας άσχετος με τους υπολογιστές...
Η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει τι αντίκτυπο έχει αυτό το blog, ή από ποιούς και πόσους διαβάζεται. Με νοιάζει που μου επιτρέπει να δίνω μορφή και υπόσταση σε κάποιες από τις καθημερινές μου ποικίλες σκέψεις. Νοιώθω ότι με αυτόν τον τρόπο, μια ηλεκτρική εκκένωση στα κύτταρα του εγκεφάλου μου δεν χάνεται, ακολουθώντας πιστά τον δρόμο της εντροπίας, αλλά μένει κάτι από την έντασή της, το δυναμικό της (και την δυναμική της), κάτι που δεν θα χαθεί στο διάβα του συμπαντικού βίου. Είναι μια παρακαταθήκη, αυτό αισθάνομαι. Για ποιόν; θα αναρωτηθείτε φυσικά! Η απάντηση είναι: για όποιον... Η σπουδαιότητά του όμως δεν έγειται τόσο στο να διαβαστεί, όσο στο να κατασκευαστεί και να διοχετεύσει αυτήν την ηλεκτρική δύναμη που είπα πριν.
Το blog αυτό δεν είναι τόσο για τους αναγνώστες, αλλά για αυτόν που το γράφει κυρίως (παρά ταύτα, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους κάνουν τον κόπο και διαβάζουν ή σχολιάζουν τις αναρτήσεις). Είναι ένα πράγμα όπως και το ημερολόγιο που είχαμε όταν ήμαστε πιτσιρίκια, θυμάστε...; Ναι, ναι, εκείνο το μικρό ημερολογιάκι που μάλιστα είχε και λουκετάκι με κλειδάκι για να μην το ανοίγουν άλλοι και μας κλέψουν τα πιο μύχια κυβερνητικά μυστικά που κρύβαμε εκεί...;! Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα το ηλεκτρονικό ημερολόγιο αυτό δεν φοβάμαι να το δείξω στον οποιονδήποτε και να το θέσω υπό την κριτική οιουδήποτε περαστικού από αυτήν εδώ την ηλεκτρονική μου γειτονιά! Στοιχείο ωριμότητας αυτό το "δεν φοβάμαι"; Στοιχείο μοναξιάς; Ειλικρινά δεν ξέρω...
Όλη αυτή η προσπάθεια πάντως θέλω να αφιερωθεί κάπου: σε όλους εκείνους που ανά τους αιώνες δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ανοίξουν την καρδούλα τους, που δεν τους δόθηκε ποτέ το βήμα να βροντοφωνάξουν τον πόνο τους και τις πληγές τους, που κανείς δεν τους επέτρεψε να ρίξουν λίγο φως στις πιο σκοτεινές ανησυχίες και στα πιο ψυχοπλακωτικά ερωτηματικά τους, που η εντροπία έσβησε δια παντός κάθε ηλεκτρική σπίθα που με τόσο κόπο ίσως είχε παραχθεί...
Αφιερώνεται σε όλους εκείνους δηλαδή που άφησαν την σιωπή να μιλήσει εκ μέρους τους...
Και επειδή η σιωπή είναι στοιχείο ηρωικό, αυτό το τιποτένιο blog αφορά εκείνους τους ήρωες της περασμένης, της παρούσας και της μέλλουσας καθημερινής ζωής που δεν τους ξέρω προσωπικά έναν προς έναν, αλλά νοιώθω προσωπικά από έναν προς έναν το φως τους να με καίει και να φωτίζει τις μέρες μου, μα κυρίως τις νύχτες μου.
Άντε συνταξιδιώτες! Καλή μας συνέχεια!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου