Μετά από εφημερία...

Και το ερώτημα όταν πας να ξαπλώσεις το βράδυ μετά από εφημερία ξεπηδά σαν σάτυρος: τι κάνεις όταν όλα γύρω σου, δείχνουν ότι βαδίζεις δρόμο που αντικρούεται με το είναι σου… Τελικά, ποιος είστε κύριε; αναρωτιέσαι, μα όλο και κατευθύνεσαι κόντρα στον εαυτό σου. Ως πότε θα το κάνεις αυτό; Και κυρίως γιατί να το κάνεις αυτό; Γιατί να αυτοβασανιζόμαστε όταν μάλιστα ερχόμαστε σε τούτον τον κόσμο μια και μοναδική φορά; Απαντήσεις δεν θα δοθούν ποτέ επακριβώς… Ίσως να μην υπάρχουν κιόλας, ίσως τα ερωτήματα να είναι εσφαλμένα… Το τι πραγματικά θέλουμε, είναι κάτι ασταθές, αβέβαιο -πλην ελαχίστων περιπτώσεων- και αλληλοεπηρεαζόμενο από πλείστους παράγοντες που ο καθένας με τη σειρά του είναι ασταθής, αβέβαιος… και ουκ έσται τέλος της αναζήτησης της πορείας της σκέψης μας, μιας και έχει ήδη χαθεί σε χαοτικά μονοπάτια!

Τι κάνεις σε αυτήν την δύσκολη φάση;

1. Η μια άποψη λέει να το βασανίσεις και να το ξαναβασανίσεις το μυαλουδάκι σου, να μείνεις άυπνος, ώσπου τελικά μέχρι να πας κάπου στα 80 χρόνια (αισιόδοξο με βρίσκω!) και να αντιληφθείς ότι τελικά όλο αυτό το βασανιστήριο απέβη άκαρπο, μιας και ο όμηρος που κρατάς μέσα σου κλειδωμένο και τον ανακρίνεις, δεν έβγαλε ούτε άχνα όσον αφορά τα καυτά σου ερωτήματα τόσα χρόνια... Ίσως όμως αυτά που σου δίνει σαν αποτελέσματα να είναι α) η σιωπή, για την οποία λέγαμε σε προηγούμενο post και β) η αντοχή να γεννάς νέο ερώτημα όταν στο προηγούμενο δεν βρίσκεις απάντηση!

Ναι, αλλά δύσκολος αυτός ο δρόμος και μακρύς βρε παιδιά… Πόσο δίκαιο είχε κάποιος, κάπου, κάποτε όταν έλεγε ότι «ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά…»

Δάσκαλε! Πού ήσουν όταν σε χρειαζόμουν;;

2. Η άλλη άποψη είναι να τσακίσεις δυο πίτες με σουβλάκι καλαμάκι από τον «ΚαλοΦαγά», να πάρεις και μια ανθρακούχο πορτοκαλάδα (ναι, ναι η γνωστή από πορτοκάλι…) και να αράξεις σπιτάκι σου ακούγοντας Loreena Mckennitt, παρέα με κάτι ξενυχτισμένες κατσαρίδες με τα κατσαριδάκια τους που κάνουν νυχτερινή τσάρκα στη λεωφόρο που ενώνει το φουρνάκι με το ψυγειάκι στην κουζίνα σου, ελπίζοντας ότι η αυριανή μέρα θα σε βρει πιο ανθεκτικό στα αμείλιχτα χτυπήματα των ισχυρών ερωτημάτων της πανέμορφης αλλά εκδιδόμενης επί χρήμασι κυρίας που είναι γνωστή στην πιάτσα με το χαϊδευτικό όνομα «Ζωή»! Χα… είπα «ελπίζοντας»… Κύριε Καζαντζάκη, είμαι ακόμα πολύ μακριά από την ελευθερία της ψυχής μου…

Μπαλάντα ενός φυλακισμένου

Όσο τα μάτια μένουν σφαλιστά
τον ήλιο δεν θα βλέπω
να μου χαρίζει ονείρατα
και μπόρεση ν’ αντέχω.

Ω, ήλιε!
Έλα και κάψε μου τα βλέφαρα
λευτέρωσε των ομματιών την κόρη
μήπως βγει απ’ τη φυλακή του δράκοντα
το φοβισμένο μου αγόρι.

2003
by astromonos

"Ελεύθερη Πτώση" - Ζερβουδάκης Δημήτρης - Αλκαίος Άλκης