Συνταγή για ισορροπία

Σε συνέχεια του προηγούμενου post παραθέτω κάτι που θεωρώ ότι είναι η λύση του προβλήματος:


"...κάθε πολιτισμός πρέπει να απελευθερώσει τη δημιουργικότητά του, βρίσκοντας το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην απομόνωση και την επαφή του με τους υπόλοιπους πολιτισμούς..."

Claude Levi-Strauss

μεγάλος Γάλλος ανθρωπολόγος

Αυτό που περιγράφει δεν αφορά μόνο τους πολιτισμούς εν γένει αλλά και τον κάθε άνθρωπο ατομικά. Εξάλλου αν ο καθείς βρει το σημείο ισορροπίας που αναφέρει ο Claude, τότε και το σύνολο της κοινωνίας, δηλαδή ο πολιτισμός, θα είναι ισορροπημένος, αλλιώς αν ο καθένας από εμάς βυθίζεται στην ανισορροπία της καθημερινότητάς του, τότε και η πολιτισμένη κοινωνία μας θα είναι ανισόρροπη! Δεν ξέρω που κατατάσσεται την σημερινή μας κοινωνία;!

Άρα το βασικό είναι να βρεθεί αυτό το φάκεν σημείο ισορροπίας ανάμεσα στο προσωπικό μας χώρο και στον κοινωνικό μας χώρο (πιστεύω ότι είναι τόσο δύσκολο όσο το να βρεθεί το σημείο G στη γυναίκα!). Όμως πιστεύω ότι υπάρχουν δυο σημαντικοί παράγοντες που καθορίζουν αν θα κατορθώσει να ισορροπήσει το σκαρί μας στους ωκεανούς της ζωής μας:
α) το σκαρί που μας χρέωσαν (δηλαδή τα γονίδιά μας, πιο επιστημονικά) και
β) τα κύματα που θα ορθωθούν εμπρός μας (δηλαδή το τι μας επιφυλάσσει η κυρία Τύχη, πιο λογοτεχνικά).

Και πάλι ο Minsky έχει δίκιο: ο καπετάνιος μέσα μας δεν είναι τίποτε άλλο από το συνδυασμό αυτών των δυο στοιχείων...

Άντε καπεταναίοι μου... ας τραβήξουμε πλώρη, έτσι και αλλιώς τίποτα δεν ορίζουμε από μόνοι μας, δυνατότητα επιλογής δεν υπάρχει, οπότε έτσι όλα απενεχοποιούνται. Γιαυτό τραβάμε μπρος και όπου αράξει αυτό το σκαρί... ίσως σε ξέρα, ίσως σε νησί της Καραϊβικής, ίσως βυθιστεί ολότελα ή ίσως ανατιναχτεί μεσοπέλαγα από σκέψεις πυρίτιδας...

Οψόμεθα! Καλούς αέρηδες πάντως στα πανιά μας!!!

http://www.youtube.com/watch?v=0RyovlwvXgQ

Και αν μετά τις τρικυμίες της ζωής μας, δεν βρείτε τίποτε άλλο πάνω στα σαρακοφαγωμένα άλμπουρα του πλεούμενου κουφαριού μας, παρά ένα τόσο δα μικρό πουλάκι που τινάζει νευρικά τα βρεγμένα του πούπουλα, αυτό σημαίνει ότι κάτι έμεινε τελικά... Δεν χάθηκαν όλα. Κατορθώσαμε να γίνουμε στήριγμα για ένα πλάσμα της φύσης, για ένα μικρό πουλάκι, που στεγνώνει στις πρώτες της νέας μέρας ηλιαχτίδες, τα ξεσκισμένα ενδύματά του...

Πόσο σημαντικά τα τόσο δα πουλάκια... αρκεί να ανοίξουν το στοματάκι τους για να ακούσεις θεϊκή μουσική, ή για να είμα πιο συγκεκριμένος, για να ακούσεις σειρήνες...

"...Δυνατά, δυνατά... γίναν όλα δυνατά τα αδύνατα..."

Άντε, σαλπάρουμε γαμώ την καταδίκη μου............................