Εκεί που όλα φαίνονται δύσκολα, τότε που λες ότι έχεις φτάσει στα όριά σου, όταν ψάχνεις μέσα σου και δεν βρίσκεις καμία δύναμή σου όρθια, ικανή να υψώσει ανάστημα, τότε υπάρχουν δυο επιλογές: ή σκύβεις το κεφάλι, παραδίδεις τα όπλα και γίνεσαι εθελοντής-έρμαιο της μαζικοποίησης που εξομοιώνει και την προσωπικότητα μειώνει, ή αρχίζεις να γελάς… να γελάς και να ξαναγελάς, με τη μικρότητα σου, με τα παθήματά σου, με την ανύπαρκτη ύπαρξή σου… Να γελάς επειδή όλα αυτά που ζεις, τα ζεις μέσα -και μόνο εκεί- στο μικρό σου μυαλουδάκι. Τίποτα δεν υφίσταται από μόνο του αν δεν είσαι εσύ παρών για να του δώσεις σημασία. Όλα υπάρχουν επειδή υπάρχεις και εσύ. Και μόνο αν συνεχίσεις να υπάρχεις εσύ, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και όλα αυτά. Έτσι ξαναρχίζεις από την αρχή την προσπάθειά σου δίνοντας μια νέα ευκαιρία σε σένα μα και στους γύρω σου.
Ο άνθρωπος στενο-χωρείται όταν ο επεξεργαστής του μυαλού του αδυνατεί να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, όταν αδυνατεί να λύσει ένα πρόβλημα. Τότε δεν τον χωρά ο τόπος, όλα γύρω του μοιάζουν στενά και ξένα, τότε το σύστημα μπλοκάρει και βγάζει μαύρη οθόνη… Όλα αυτά είναι συμπτώματα, ενδείξεις αλλιώς, ότι κάτι υπάρχει μέσα στο μυαλό το οποίο δεν πάει καλά, που δεν βγάζει κάπου όπου ο επεξεργαστής του νου να δύναται να αντιληφθεί και να ικανοποιηθεί. Πώς βγαίνουμε από αυτήν την κατάσταση λοιπόν; Αρχίζουμε να γελάμε και πατάμε reset! Αυτό που μπορούμε αγαπητοί μου θα κάνουμε, παραπέρα δεν θα προλάβουμε, παραπέρα δεν έχει σημασία. «Ζούμε διαισθητικά…» έλεγε ένας καλός φίλος και καιρό με τον καιρό καταλαβαίνω καλύτερα τι εννοεί.
Ξέρετε ποια λουλούδια είναι τα πιο όμορφα; Αυτά που φυτρώνουν στις πέτρες και τα βράχια. Και ξέρετε γιατί η φύση τα προίκισε με σπάνια ομορφιά; Για να μπορούν να προσελκύουν τα έντομα και τα πουλάκια ώστε να γονιμοποιθούν και να μην χαθεί αυτό το σπάνιο είδος. Η ομορφιά είναι για να φαίνονται από μακριά τα άνθη και να προσελκύουν γονιμοποιητές-συντρόφους, το ζωντανό χρώμα είναι για να φαίνεται το αντιφέγγισμά τους ακόμα και από πλανήτες μακρινούς, (στους οποίους ίσως ζουν μικροί πρίγκιπες και ίσως κατέβουν να ξαποστάσουν από το διαστρικό τους ταξίδι πάνω στα κλωνάρια του λουλουδιού), το άρωμα είναι για να μεθά αρσενικά από έρωτα. Στις πιο σκληρές συνθήκες διαβίωσης, πάνω στις πέτρες και στην ξεραΐλα της ζωής, η φύση επι-στρατεύει τα καλύτερά της όπλα για να παραμείνει ζωντανό ένα μπουμπούκι, ένα άνθος: ομορφιά παραμυθένια, άρωμα μεθυστικό, αύρα σαγηνευτική, στητό κορμό, χρώμα νεραϊδένιο…
Όταν νοιώθουμε περίοδο ξεραΐλας, όταν κάθε φορά που καταπίνουμε νοιώθουμε αυτόν τον βαρύ σαν πέτρα κόμπο δεμένο στο λαιμό, όταν κάθε μας βήμα είναι πάνω σε χαλίκια και δύσβατα μέρη, τότε οφείλουμε για μια ακόμα φορά να ψάξουμε μέσα μας, γύρω μας… δεν μπορεί, κάπου εκεί περιμένει ένα τέτοιο λουλούδι! Περιμένει να μας δώσει λίγο κουράγιο ακόμα. Αφού υπάρχει αυτό, υπάρχουμε και εμείς. Αφού ένα τόσο δα ανυπεράσπιστο, μα τόσο προικισμένο, λουλουδάκι κατορθώνει να ορθώνει το τρυφερό του ανάστημα, τότε μπορούμε και εμείς…
Μην το βάζετε χάμω (που λένε και στο χωριό μου) παίδες… Κάποια λουλούδια είναι γεννημένα στην πέτρα, κάποια λουλούδια τρέφονται από την πέτρα… Αυτά είναι τα πιο όμορφα, αναζητήστε τα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου