Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα και να εξηγήσω, είναι το φαινόμενο της συγκυρίας! Σε μένα λειτουργεί με τρόπο που μπορεί να σε τρελάνει. Δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί δεν ξέρω πώς να τα εκφράσω αυτά τα περισσότερα και δεν ξέρω αν έχει νόημα για κάποιον που δεν τα ζει να τα καταλάβει.
Τέλος πάντων! Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, ανεβάζω το παρακάτω ποίημα που γράφτηκε για έναν ασθενή όπως τον είδαν τα (μικρά) μάτια ενός (μικρού) γιατρού:
Της αρμύρας η ματιά
Αυτά τα μάτια, που φωλιάζουν ’κεανούς,
τα φουρτουνιασμένα απ’ το μένος των κυμάτων,
είναι ξένα σε ανθρώπους στεριανούς,
που δεν ζώστηκαν ποτέ την αρμύρα των αρμάτων
Αυτό το γδαρμένο πρόσωπο, που χαρτογραφεί τόπους μακρινούς,
φυλάσσει ό,τι απόμεινε από την πλημμύρα αισθημάτων,
μιλάει για νυχτέρια με νέες και με νιους,
που δεν άντεξαν την αρμύρα των αιμάτων
Αυτά τα χέρια σαν κουπιά, που χάιδευαν αστερισμούς,
παλέψαν στα ίσια την καταιγίδα ρωτημάτων,
μα κατέληξαν παραμορφωμένα με ρευματισμούς,
που παστώνει η αρμύρα των πραγμάτων
Αυτά τα στήθια τ’ αντρικά, που βγάζαν βρυχηθμούς,
ορθώθηκαν πεισματικά στην τρικυμία νοημάτων,
χαροπάλεψαν, καρδιοχτύπησαν και τώρα ακούς μόνο λυγμούς
να θυμίζουν κάτι από την αρμύρα εκείνη, των ψεμάτων.
Στον κύριο Ζαφείρη που εναπόθεσε
λίγο από το αλάτι της ζωής του
στο διψασμένο μου στηθοσκόπιο
Μυτιλήνη, 23-05-2009
by astromonos
4 σχόλια:
Ώστε γνώρισες άλλον ένα πολεμιστή-απόμαχο- κ τον αναγνώρισες, στον λίγο χρόνο που σου επιτρέπει μια φυσική εξέταση.
Συνειδητοποίησε το πολύτιμο της ανακάλυψης σου!
Πόσο είσαι παρών ψυχή τε και σώματι, με όλες σου τις αισθήσεις (ως ωφείλεις) μπροστά στον ασθενή σου.
Το ποιημα μπορεί να σημαίνει... πόσο ο αγώνας του καθενός χαράζεται μόνο πάνω του, κ ανήκει μόνο σ'αυτόν, οι απ'έξω δε μοιράζονται το βίωμα...
κ να σημαίνει μάλιστα...
πόσο ανεξίτηλα χαράζεται, γίνονται ένα...
Το θέμα είναι, όταν πια το σώμα, γεμίσει απ'τα σημάδια του αγώνα κ του...χρόνου,
τότε, εκείνα τα μάτια... μπορούν να γαληνέψουν, εκείνο το στήθος μπορεί να ανασάνει ελεύθερα...
ή μένει ακόμα το στόμα, να γεύεται την αρμύρα...
μόνο που τώρα πια βουβά...
Γιατί αν είναι έτσι, σε μένα, τη μικρή, μοιάζει άδικο...
Κ εσύ, απ'την άλλη, πάψε να νομίζεις ότι οι πολεμιστές σε αγνοούν... μαθαίνεις απ'την τεχνική τους, γιατί είσαι ήδη σιμά τους... απλά δε σ'έβαλαν ακόμα στην πρώτη γραμμή... κ μη βιάζεσαι να μπεις...
Σεμίραμις
Και για μένα (τον ακόμα πιο μικρό), μοιάζει με αδικία, γιαυτό έγραψα στο τέλος τη λέξη "ψέματα".
Βέβαια, μερικές φορές είναι καλύτερο να ζεις μέσα σε ψέματα, παρά να μην ζεις καθόλου!
Υ.Γ.: Καλά, εντυπωσιάζομαι από την τεχνολογία που έχετε αναπτύξει εσείς οι αρχαίοι Ασσύριοι, έχετε και internet?!
Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, και μιας και μιλάμε για αρμύρα, παραλία Ερμογένη πήγες?
Σαφέστατα πήγα! Και μου άρεσε μάλιστα! Και αυτό το εκκλησάκι από πάνω είναι πινελιά στη θαλάσσια ζωγραφιά!
Δημοσίευση σχολίου