Πάνω στο σταυρό

...Νοιώθουμε σαν το λιγοψύχισμα του Χριστού απάνω στο σταυρό, που για λίγο χάνουμε τα πάντα, χάνουμε την πίστη μας, το δρόμο μας, τον εαυτό μας και έχουμε συντροφιά μόνο τον πόνο, αλλά μετά δίνουμε τα πάντα, όλη την πίστη μας, όλο τον εαυτό μας και βρίσκουμε το δρόμο μας...

μου είπε κάποιος φίλος σε ένα πρόσφατό του μήνυμα. Και αναρωτήθηκα τι άραγε να είχε νοιώσει και να είχε δει από εκεί ψηλά ο Χριστός όταν σταυρώθηκε, μα και όταν αναλήφθηκε εις ουρανούς. Και μετά αναρωτήθηκα πώς να νοιώθουν οι εκάστοτε συνάνθρωποί μας που σταυρώνονται καθημερινά στον δικό τους βαρύ σταυρό.

Ως δια μαγείας (;) και όλο τυχαία (;) έπεσα πάνω σε αυτό το άσμα των City, από τη Γερμανία, που το είχα ακούσει μια φορά σε μικρή ηλικία και από τότε το έψαχνα χωρίς να ξέρω τίτλο ή συγκρότημα. Νομίζω μου δίνει την απάντηση που ζητούσα για τα συγκεκριμένα ερωτήματα που παρέθεσα ανωτέρω.

"Am Fenster" - City

Einmal wissen dies bleibt für immer
Ist nicht Rausch der schon die Nacht verklagt
Ist nicht Farbenschmelz noch Kerzenschimmer
Von dem Grau des Morgens längst verjagt

Einmal fassen tief im Blute fühlen
Dies ist mein und es ist nur durch dich
Nicht die Stirne mehr am Fenster kühlen
Dran ein Nebel schwer vorüber strich

Einmal fassen tief im Blute fühlen
Dies ist mein und es ist nur durch dich
Klagt ein Vogel, ach auch mein Gefieder
Näßt der Regen flieg ich durch die Welt

Flieg ich durch die Welt