Ένας κόσμος που δεν θα μπω ποτέ!

Από χτες είμαι στην Παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου, που λέω ότι δουλεύω! Αναγκαστικά στο πρόγραμμά μας πρέπει να περάσουμε και από τους παιδιάτρους. Πίστευα φεύγοντας από τη σχολή ότι δεν θα ξαναεξετάσω παιδί. Έκανα λάθος. Ευχτυχώς!

Τι κόσμος αυτός των παιδιών, των μαμάδων, των παιδιάτρων και κυρίως των παιδιάτρων-μαμάδων...; Πόσο μαγικός μπορεί να είναι; Πόση αγάπη, αληθινή αγάπη, στοργή και φροντίδα μπορεί να περικλύει αυτός ο κόσμος; Μάλλον δεν θα καταλάβω ποτέ...

Όλως τυχαίως (εδώ ξανανοίγει το θέμα με τις συγκυρίες που έλεγα τις προάλλες...)ψες βράδυ, διάβαζα τα εξής λόγια στο βιβλίο "Οι κερασιές θα ανθίσουνε και φέτος" του Μενέλαου Λουντέμη:

"...ένα θηλυκό πονάει τρεις φορές στη ζωή του. Μία όταν γεννιέται και γίνεται άνθρωπος, δεύτερη όταν γίνεται γυναίκα και τρίτη όταν γίνεται μητέρα..."


Σήμερα είδα στο τμήμα νεογνών τις παιδιάτρους να παλεύουν να σώσουν ένα πλασματάκι ολίγων μόνο ωρών. Και αναρωτήθηκα: τι κοσμογονικές μάχες είναι αυτές που δίνουν οι γυναίκες στον δικό τους κόσμο; Και τελικά τι πλάσματα είναι η γυναίκες...; Μάλλον δεν θα καταφέρω ποτέ, όσο και αν προσπαθώ, να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα.

Δεν πειράζει όμως, μου αρκεί να παλεύω να το λύσω, κάτι έχει να με μάθει και αυτός ο δρόμος. Ήδη μέχρι τώρα μου έχει μάθει πολλά.