Τραυματικές Εμπειρίες

Αυτό ήταν! Χτες και επίσημα έκανα την τελευταία μου εφημερία ως χειρουργός! Φύσει αγροτικός, μα θέσει ειδικευόμενος χειρουργικής, 1 χρόνο και 2 μήνες τώρα ερχόμουν αντιμέτωπος με το τραύμα. Σε κάθε του μορφή, θέση, έκταση και ένταση. Σε κάθε βάθος, σε κάθε πάθος. Από την κορυφή ως τα νύχια.

Πόσα κεφάλια σπασμένα έραψα, αφού περιεργάστηκα -άλλοτε έκθαμβος άλλοτε έντρομος- το εσωτερικό τους, πόσα θλαστικά, πόσα σπασμένα χέρια, πόδια, δάκτυλα, πόσα αποστήματα διάνοιξα και προσπάθησα να τα καθαρίσω -να 'ταν κάπως έτσι και με τα κοινωνικοπολιτικά αποστήματα της χώρας μας...- πόσοι ουροκαθετήρες μπήκαν και πόσα levin, πόσοι ειλεοί, πόσες κοιλιαλγίες, πόσες πτώσεις, πόσες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, πόσα τροχαία...; (Ωχ, πιάνω τον εαυτό μου όμως μάλλον να μιλάει σαν χειρουργός, αφού ακοκόπτω το πάσχον όργανο ή μέλος από την υπόλοιπη ανθρώπινη υπόσταση του ασθενούς... Τα κεφάλια δεν ήταν ασυνόδευτα, τα χέρια, πόδια, δάκτυλα δεν ήταν μόνα τους, τα αποστήματα ήταν κάπου εντοπισμένα, οι ειλεοί και οι κοιλιαλγίες ανήκαν κάπου με ονοματεπώνυμο...).

Πολλές φορές όμως αναρωτήθηκα σε περίπτωση τραύματος, τι τραυματίζεται περισσότερο: ένα όργανο, ένα μέλος, ένα συναίσθημα, μια ψυχική διάθεση, ένα όνειρο...; Σε περίπτωση τραύματος τι πονά πιο πολύ; Το έξω -αυτό που φαίνεται- ή το μέσα -αυτό που δεν φαίνεται- ενός ανθρώπου; Το τραύμα ενοχλεί, φοβίζει και τρομοκρατεί επειδή κάτι χάθηκε από το σώμα μας ή επειδή μας υπενθυμίζει την φθαρτότητά του σώματός μας με τον πιο τρανταχτό και εντυπωσιακό τρόπο; Επειδή μας γνωρίζει κάτι νέο, (π.χ. το πώς φαίνεται ένας τένοντας ή ένας μυς ή ένα αγγείο), ή επειδή μας θυμίζει κάτι παλιό, (π.χ. ότι είμαστε όλοι φθαρτοί -και μάλιστα το ίδιο φθαρτοί- και ότι όσο διαφορετικοί και αν φαινόμαστε εξωτερικά, είμαστε σχεδόν πανομοιότυποι εσωτερικά); Επειδή μπροστά μας βλέπουμε έναν διαφορετικό εαυτό (που μέχρι τώρα δεν είχαμε δει και αντιληφθεί) ή επειδή βλέπουμε έναν σχεδόν πανομοιότυπο άλλον (που και αυτός κόπηκε στο ίδιο σημείο του χεριού, τραυματίζοντας στον ίδιο βαθμό τον τένοντα που τύχαινε να κάνει τις βόλτες του κάπου από κάτω... "καλά ρε γιατρέ, δεν ήξερα ότι έχουμε όλοι τους ίδιους τένοντες στα ίδια σημεία!"); Αλλά η τελευταία ερώτηση μάλλον έπρεπε να μπει σε κάποιο από τα προηγούμενα post όπου διαπραγματευόμασταν την ετερότητα...


Συμπέρασμα; Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά τυχερό. Δεν ήταν καθόλου άσχημη εμπερία έχω να ομολογήσω. Όμως πολύ τρέξιμο και ένταση ρε παιδί μου, ειδικά σε νησί... Και μπόλικη κούραση... Το επείγον σε όλο του το μεγαλείο. Βέβαια, αν δεν θες το επείγον φίλε μου, πας και γίνεσαι μικροβιολόγος ή παθολογοανατόμος...

Υ.Γ.: Τι γίνεται όμως όταν στους 14 αυτούς μήνες χειρουργικής εμπειρίας, ένας διευθυντής ορθοπεδικής, ένας επιμελητής β' γενικής χειρουργικής και μια προϊσταμένη νοσηλευτικής διατελέσασα επί σειρά ετών σε χειρουργικά πόστα και σε λίγους μήνες θα πάρει σύνταξη, σου λένε -εντελώς άσχετα ο ένας από τον άλλον- ότι πρέπει να ασχοληθείς με την χειρουργική...; Τι απαντάς άραγε σε ένα τέτοιο ερώτημα ωραίε μου εαυτέ;! Μήπως δεν ήταν αυτή η τελευταία μου εφημερία τελικά;