Η διαχείρηση της ετερότητας Νο6

Πόσα διαφορετικά στοιχεία συνδυάζονται για να παραχθεί το παρακάτω υπερθέαμα; Πέντε φωνές, πέντε ζωές, ένα βιολί, μια ολάκερη ορχήστρα, ένας μαέστρος, τόσες δεύτερες φωνές να σιγοντάρουν, τόσα χρώματα, τόσα φορέματα, τόσα αρώματα, τέτοια σκηνοθεσία, τόσος κόσμος να παρακολουθεί εκστασιασμένος... Όλα όμως μοιάζουν και λειτουργούν σαν ένα! Όλα κατορθώνουν και διαχειρίζονται σαν ένας οργανισμός, σαν ένα σύνολο: είναι το σύνολο της διαφορετικότητος!

"The sky and the Dawn and the Sun"
Celtic Woman - New Jurney

"I am the sky and the dawn and the sun, I am one with the One..."

... και όλα μαζί συνυπάρχουν σαν ένα!

Αν όμως με μια πιο προσεκτική ματιά, αναλύσουμε ένα από τα τόσα διαφορετικά στοιχεία της παράστασης, αυτήν την καρδερίνα με το βιολί ας πούμε, θα δούμε ότι και αυτό αποτελείται από επιμέρους διαφορετικά στοιχεία! Δείτε και απολαύστε πώς συνδυάζονται κίνηση, χορός, μουσική, λίκνισμα πάνω στο ρυθμό, παίξιμο του βιολιού, χοροπηδήματα και εναιωρήσεις (σε μια προσπάθεια το υγρό γυναικείο στοιχείο να εξαερωθεί και να γίνει αέρας), φτερουγίσματα σαν από σουσουράδα, παιριπαίξιμο με τους λοιπούς μουσικούς σαν ερωτοτροπία... Και εκείνο το χαμόγελο; Σταθερά να στολίζει την φυσική ομορφιά του πλάσματος αυτού... Αχ, πόσα κάνει αυτό το μυαλό τελικά και πόσα διαφορετικά στοιχεία μπορεί και συνδυάζει;! Και όλα αυτά, είπαμε, συνυπάρχουν σε έναν μόνο συντελεστή της παράστασης, σε μία μονάδα του ευρύτερου καλλιτεχνικού σχηματισμού που παρουσιάζεται μπροστά στις αισθήσεις μας...

"Granuaile's Dance"
by Mairead Nesbitt of Celtic Woman

Άρα διαπιστώνω ότι αναλύοντας τη διαφορετικότητα, βρίσκω ακόμα περισσότερη διαφορετικότητα, η οποία με τη σειρά της κρύβει τόσες διαφορετικότητες από τις οποίες η κάθε μια κρύβει άλλες τόσες και άλλες τόσες και άλλες τόσες... σε έναν κύκλο ατέρμονα που κανείς δεν ξέρει πότε, πώς και κυρίως γιατί ξεκίνησε. Εμείς όμως, που από τη φύση μας υπεραπλουστεύουμε τα προσλαμβάνοντα ερεθίσματα, βλέπουμε κυρίως το σύνολο, το πώς δηλαδή συντονίζεται, διαχειρίζεται, αυτοελέγχεται και τελικά λειτουργεί η τόση διαφορετικότητα.

Διαφορετικότητα μέσα στη διαφορετικότητα, πασπαλισμένη με μπόλικη διαφορετικότητα που συνολικά όμως δίνει μια γεύση τόσο (ομοι)όμορφη και συμπαγή, αποτελεσματική, σαγηνευτική και παραγωγική, τόσο πραγματική και καθημερινή...

Μήπως τελικά αυτό που ονομάζουμε "ίδιον" δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μονολεκτική αποτύπωση της έννοιας της "διαφορετικότητας που υπάρχει ανάμεσα σε διαφορετικότητες, που υπάρχουν ανάμεσα σε άλλες διαφορετικότητες, που υπάρχουν ανάμεσα σε άλλες διαφορετικότητες, που υπάρχουν ανάμεσα σε άλλες και σε άλλες και σε άλλες...";