Πόσο ξένη ή πόσο οικεία μπορεί να ακούγεται η μουσική του σύμπαντος, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη; Πόσο διαφορετική ή κοινή μπορεί να φαντάζει η ροκ συναυλία των γαλαξιών (ιδέα που μου γεννήθηκε κάπου στην Α' Λυκείου, τότε που έδινα για πρώτη φορά στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Αστρονομίας), από μια ροκ συναυλία των ανθρώπων; Τελικά πώς ορί-ζουμε το διαφορετικό και πώς το ίδιο;
"Μουσική του Ήλιου"
(Επιστήμονες του πανεπιστημίου Sheffield κατάφεραν για πρώτη φορά να καταγράψουν και να μελετήσουν τους ήχους που δημιουργούνται απο τις δονήσεις στην ατμόσφαιρα του ήλιου)
Υ.Γ.1: Θυμάμαι έναν καθηγητή Μικροβιολογίας να ορίζει το αμυντικό μας σύστημα (αυτό που είναι υπεύθυνο για τις άμυνές μας, τα όριά μας και τα σύνορα της δράσης και της αλληλεπίδρασης εν γένει) ως το σύστημα εκείνο που αναγνωρίζει κάθε στοιχείο του οργανισμού μας ως "ίδιον" και κάθε τι άλλο ως "ξένο". Τελικά χωρίς αμυντικό σύστημα μήπως δεν μπορούμε να υπάρξουμε; Μήπως δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τα όρια της ταυτότητας του εαυτού μας και άρα της κοινωνικής συν-ύπαρξής μας; Χωρίς σύνορα και όρια μήπως είναι αδύνατον να ορίσουμε την ανθρώπινη υπόσταση του εαυτού μας ως προς την ανθρώπινη υπόσταση των υπολοίπων συν-ανθρώπων μας μέσα σε μια κοινωνία;
Υ.Γ.:2 Ευχαριστώ τον φίλο Κ.Κ. για το βιντεάκι αυτό.
Υ.Γ.:3 Σίγουρα ο Ποτούλης θα αρχίσει να με κατηγορεί για νέο intermezzo sequence, μέσα στο άλλο αρχικό διαφορετικό sequence... Τελικά, μήπως πρόκειται για sequence των sequences; Μιλάω για τις σειρές (ή ορδές πιο σωστά, ή πορδές ακόμα πιο σωστά...) των ανθρώπων, αλλά και των γραφόμενων των ανθρώπων...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου