Ιστορία 1η:
Αγόρι 16 ετών, από Αφγανιστάν, το ξέβρασε κάποιο φουσκωτό στις παραλίες τούτης της δυτικοανατολικής γης. Δεν ξέρω το όνομά του, δεν ξέρω τα όνειρά του, δεν άκουσα καν τη φωνή του. Το τραβολόγησαν για ακτινογραφία θώρακος στο νοσοκομείο του νησιού, όπως όλους άλλωστε που βρίσκονταν στο φουσκωτό. Τυχαία εντελώς, γίνεται αντιληπτό από τον μεταφραστή, Αφγανός και αυτός, ότι το παδί έχει σοβαρό ιατρικό πρόβλημα: έχει νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου, ήτοι απαιτείται να υποστηρίζεται από εξωνεφρική αιμοκάθαρση. Η αστυνομία δεν θέλει πολλά πολλά, θέλει να βγουν οι ακτινογραφίες και βουρ για τη Χίο με το επόμενο πλοίο της γραμμής... Όμως ο μεταφραστής επιμένει. Το παιδί ανεβαίνει στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, όπου η διευθύντρια, απαιτεί το παιδί να κάνει αιμοκάθαρση, έστω λίγες ώρες πριν φύγει το πλοίο... Το παιδί έχει fistula. Στην πατρίδα του έκανε δυο φορές την εβδομάδα αιμοκάθαρση, Τρίτη και Σάββατο. Η τελευταία φορά που έκανε συνεδρία ήταν το περασμένο Σάββατο κάπου στην Τουρκία. Η προτελευταία φορά ήταν το προπερασμέο Σάββατο, ένας θεός ξέρει πού... Δεν τόλμησα να ρωτήσω πότε ήταν η προ-προ-τελευταία φορά, αφέθηκα μόνο να ευχαριστώ την θεία τύχη που κρατά ακόμα αυτό το παιδί ζωντανό. Το παιδί αυτό έχει φύγει από το σπίτι του περίπου 1 μήνα πριν.
-Τι ωθεί μια μάνα να πάρει το παιδί της, με νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου, από το χέρι και να τραβήξουν προς το άγνωστο που κρύβεται πίσω από βουνά και λαγκάδια, από θάλασσες και ποταμούς; Τι τραβά τον άνθρωπο να αναζητήσει το διαφορετικό;
-Μήπως η πεποίθηση ότι μέσα στο διαφορετικό ίσως κατασκηνεί το καλύτερο;
Ιστορία 2η:
Κορίτσι από Αλβανία, 16 ετών, δεν ξέρω το όνομά της, έμαθα μόνο ότι της αρέσει πολύ το μπάνιο στη θάλασσα, παρουσίασε αιφνίδια σύγχυση, διέγερση, επιθετικότητα, παράλυση και τελικά βυθίστηκε σε σχεδόν κωματώδη κατάσταση από την φαρμακευτική καταστολή, ώστε να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η μαγνητική τομογραφία. Την συνόδευα μέχρι το διαγνωστικό κέντρο. Κείτονταν εκεί, στα λίγα εκατοστά από μένα, ανάσενε κάπως βαρειά, παραπονεμένα. Εγώ οπλισμένος με μία ακόμα Stedon ανά χείρας μήπως και ξυπνήσει και ξαναγίνει διεγερτική...
Δυο διαφορετικές ιστορίες, μέσα από τα μάτια του ίδιου παρατηρητή.
Δυο διαφορετικές εκδοχές του ενός και αυτού φαινομένου: του πόνου.
Δυο ιατρικές καταστάσεις, με κάτι κοινό: δεν άκουσα τις φωνούλες τους.
Δυο πλάσματα, με κάτι ίδιο: 16 χρόνια ύπαρξης σε τούτον τον παράφρωνα ντουνιά.
Άντε μετά εσύ να ορίσεις το διαφορετικό και το ίδιο. Άντε μετά εσύ, αθώε αναγνώστη ετούτου του αθώου ιστολογίου, να βρεις άκρη ανάμεσα σε τόσα κελαηδίσματα με τα οποία βομβαρδίζεσαι...
"Κελαηδίσματα"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου