Η διαχείρηση της ετερότητας - τέλος

Προσπάθησα να καταπιαστώ σε αυτήν την σειρά αναρτήσεων, με κάτι με το οποίο μέχρι πρότινος έτρεμα ακόμα και στην ιδέα του, τώρα όμως μπορώ να πω ότι απλώς το φοβάμαι: την ετερότητα. Ξέρετε... ο τρόμος είναι παθολογικό στοιχείο, ο φόβος όμως ανθρώπινο.

Όλη η ύπαρξη του ανθρώπου εμπεριέχει την έννοια της διαφορετικότητας, είναι εμποτισμένη με αυτήν. Υπάρχει ο άνθρωπος ως μονάδα επειδή υπάρχει η έννοια της διαφορετικότητας. Δεν μπορούμε να την απαρνηθούμε. Είναι νόμος της φύσης (μας). Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα τείχη της ετερότητάς μας, δεν μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα πίσω από αυτούς τους αμετακίνητους φράχτες που μας χωρίζουν. Πρώτο και σημαντικότερο βήμα λοιπόν, στην πορεία αναζήτησης απαντήσεων, είναι να αποδεχτούμε την ύπαρξη της διαφορετικότητας ως βασικό στοιχείο ανάμεσα στους ανθρώπους, που καθορίζει και ευθύνεται για τις όποιες ανάρμοστες ή παρεκκλίνουσες συμπεριφορές τους.

Ύστερα, το δεύτερο βήμα, είναι κάτι μαγευτικό: η διαχείρηση της ετερότητας. Και λέω κάτι μαγευτικό, διότι εδώ ακριβώς συναντιούνται τα μέσα μας και τα έξω μας, τα όριά μας και τα όρια του έτερου, σε ένα παιχνίδι επικοινωνίας και προσπάθειας να κάταλάβουμε ποιός είναι αυτός που βρίσκεται στην πίσω πλευρά του τοίχου (που χτίζει η διαφορετικότητά μας) και του οποίου ακούμε μόνο την φωνή χωρίς να βλέπουμε ποιός πραγματικά είναι... Η μαγεία της ανθρώπινης ύπαρξης λοιπόν κρύβεται στο πώς δεχόμαστε τον άλλον, στο πώς συνδυάζουμε εαυτόν και αλλήλοις, στο πώς αφήνουμε τις αισθήσεις μας να αντιληφθούν τον δίπλα... Όλα καθορίζονται από το τι θα επιτρέψουμε εμείς να μας δείξει ο άλλος, και έτσι καθορίζουμε τη δική μας μαγευτική ή μη ζωούλα... Μέσα σε αυτό το ατελείωτο κρυφτό, θα έρθει ως φυσικό επακόλουθο, αλλά φωτεινό και όχι κρυφ(τ)ό αυτή τη φορά, το πιο βέβαιο και πιο σταθερό βήμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος: να συνυπάρξει με τον άλλον άνθρωπο. Είναι το βήμα εκείνο που θα επιτρέψει να ζούμε χωρίς να τρεκλίζουμε στην πορεία μας, χωρίς να κινδυνεύουμε να πέσουμε ή να σκοντάψουμε.

Κείμενο του Jalal ad-Din Muhammad Rumi (1207-1273 μ.Χ.)

Ευχαριστώ τον φίλο Μ. για την παραχώρηση των εγγράφων αυτών.

(υποσημείωση διαφορετικότητος: τα αραβικά διαβάζονται από δεξιά στα αριστερά, τα ελληνικά από τα αριστερά στα δεξιά, και τα δυο όμως κείμενα ξεκινούν από το κέντρο -του ανθρώπου- και οδηγούνται προς την περιφέρεια -της αναζήτησής μας-)

Πριν κάμποσες μέρες υμνήσαμε μαζί με άλλους φίλους την διαφορετικότητα σε μια παράσταση -κατά γενική ομολογία- άνευ προηγουμένου, που άρεσε σε όλους τους παρευρισκόμενους... Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα, στην διαχείρησή της και στην χρήση της ως συνεκτικό στοιχείο συνύπαρξης των ανθρώπων σε μια ειρηνική συν-κοινωνία που δεν έχει να χωρίσει τίποτα, παρά μόνο να μοιράσει, να δώσει, να κάνει ένα βήμα πιο κοντά στον άλλον, τον ξένο, τον έτερο... Ευχαριστώ την Πάραλο για τις συγκινήσεις που μας επιτρέπει να βιώνουμε... Ο χορός τελικά είναι χώρος για πολύ διαφορετικότητα.

(Πάραλος σημαίνει παραλία, οριογραμμή, εκεί που συναντιούνται δυο τόσο διαφορετικά στοιχεία: το υγρό με το στερεό... σαν να λέμε ο άντρας με τη γυναίκα... ο εαυτός με τον άλλον, το ίδιον με το διαφορετικό...)

Ο δρόμος του καθενός μας είναι μικρός, βασανιστικός, στενός...
χωράει όμως μπόλικα όνειρα.
Κάντε τα όνειρά σας πλάκες (=1.οικοδομικά υλικά, 2.αστεία)
και πλακοστρώστε τον δρόμο σας...
Μόνο έτσι θα γίνει ο δρόμος σας, μαγευτικός δρόμος...






1. Συνειδητοποίηση και αποδοχή διαφορετικότητος ανθρώπων
2. Διαχείρηση διαφορετικότητος ανθρώπων
3. Συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων

Αυτά είναι τα τρία βήματα για την επίτευξη της επικοινωνίας μεταξύ πλασμάτων που μπορούν να επικοινωνήσουν...
όπως άνθρωποι, μουσικά όργανα, μελωδίες, στίχοι...