Μια ζεστή κούπα τσάι με λίγο γάλα...

Ακούγοντας στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας γαλλικά τραγουδάκια, ξέρετε από εκείνα που σου θυμίζουν Edith Piaf σε ασπρόμαυρο φόντο, είπα να φτιάξω ένα ζεστό ρόφημα, έτσι για αλλαγή. Λίγο τσάι για να στρώσει ο λαιμός! Έβαλα όμως και μια μικρή ποσότητα γάλακτος... Σε λίγα λεπτά κρατούσα με τα δυο μου χέρια την ζεστή κούπα, μύριζα τους ατμούς και ρουφούσα τις γουλιές... Αχ, τι απόλαυση, αναφώνησα, και ξάπλωσα στο κρεβάτι, καθώς ο νους μου άρχισε να τρέχει στους δρόμους του Παρισιού, της Μονμάρτης...!

Ξέρετε... όλες αυτές τις μέρες που έπρεπε να μείνω μέσα, ανακάλυψα αρκετές μικρές απολαύσεις, που τρέχοντας στον διάδρομο των βιαστικών ζωών μας, τις προσπερνάμε πολλές φορές. Είναι αυτός ο χρόνος, ή πιο σωστά, αυτή η αντίληψη που έχουμε για το χρόνο που δεν μας αφήνει να κολυμπήσουμε ελεύθεροι στις θάλασσες του ουρανού.

Αυτό που ένοιωσα τελικά, είναι πως η πρόοδος δεν είναι να πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά, αλλά ένα βήμα πίσω... Διότι μόνο αν πάμε ένα βήμα πίσω θα διευρύνουμε το οπτικό μας πεδίο και θα χωρέσουμε μέσα σε αυτό πιο πολλές εικόνες, πιο πολλές πληροφορίες. Αν πάμε ένα βήμα πίσω θα μάθουμε πιο πολλά. Αλλά για να πάμε ένα βήμα πίσω και να αλλάξουμε την κατά-σταση, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε στάση. Για να δούμε ποιός είναι καλός στις αλλαγές λοιπόν...

"Milord" - Edith Piaf



(από http://www.youtube.com/watch?v=XBW-UEbOfyQ)

Υ.Γ.: Κοίτα να δεις που μια ζεστή κούπα τσάι με λίγο γάλα κάνει καλό σε λαιμό αλλά και σε μυαλό...

Ημερολόγιο επίσκεψης στο Κέντρο Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αγιάσσου

1.Φτάνοντας στον χώρο:

Την Τετάρτη 18/11/2009 συμμετείχα σε μία ομάδα φοιτητών του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας , που συνοδεία της καθηγήτριας του μαθήματος «Εισαγωγή στην Κοινωνική Ανθρωπολογία» κας Πλεξουσάκη, πραγματοποιήσαμε επίσκεψη σε ένα κέντρο ανήλικων αλλοδαπών κοντά στην Αγιάσσο της Λέσβου, περίπου 40 λεπτά δυτικότερα της πρωτεύουσας του νησιού, της Μυτιλήνης. Πριν φτάσω εκεί γνώριζα μόνο το όνομα του κέντρου («Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αγιάσσου») και ότι εκεί διαβιούν κάποια αλλοδαπά ανήλικα άτομα μέχρι την ενηλικίωσή τους. Δεν μου είχε δοθεί άλλη ευκαιρία να μάθω περισσότερες πληροφορίες για αυτήν την ιδιαίτερη ομολογουμένως κοινωνική ομάδα, οπότε η ανυπομονησία μου καθώς πλησιάζαμε μεγάλωνε.

Αφού περάσαμε την Αγιάσσο, περίπου 5 λεπτά μετά, το λεωφορείο ξαφνικά σταμάτησε στη μέση του πουθενά! Κατεβήκαμε. Στα αριστερά του δρόμου ορθωνόταν μια σιδερένια -όμορφα καλλιτεχνημένη- πύλη, που έκρυβε πίσω της έναν μακρύ τσιμεντένιο δρόμο, ο οποίος θαρρείς σε οδηγούσε σε μια εξοχική αριστοκρατική βίλλα, βυθισμένη στην αγκαλιά ενός καταπράσινου φυσικού περιβάλλοντος. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, σχεδόν καλοκαιρινή, (λες και αντιστεκόταν πεισματικά στις βουλές της τρέχουσας εποχής), η φύση ζωντανή, συνέχιζε να ακμάζει και να ανθεί, και ο καθαρός γαλάζιος ουρανός στα μάτια μου φάνταζε σύμβολο έμπνευσης και ονειροπόλησης. Τι ωραία μέρα σκέφτηκα… Περάσαμε την πύλη και καθώς διασχίζαμε τον μακρύ δρόμο, μια απέραντη ησυχία (σαν από γαλήνη) μας συνόδευε. Σχεδόν στο τέλος του δρόμου κάποια σκυλάκια ξεπρόβαλλαν. Έπαιζαν αμέριμνα, ούτε καν ανησύχησαν από την επίσκεψή μας. Φαίνονταν απρόθυμα να διακόψουν τα συντροφικά χαϊδολογήματά τους και έτσι δεν τα ανησυχήσαμε περισσότερο.


2. Είσοδος στο κτίριο – η πρώτη επαφή:

Λίγα μέτρα μετά τα σκυλιά, μπροστά μας, φανερώθηκε ένα μεγάλο λευκό κτίριο με λίγα σκαλάκια πριν την είσοδό του. Μόλις ανεβήκαμε τα σκαλάκια, μας υποδέχτηκαν δυο ματάκια ξαφνιασμένα, σχεδόν φοβισμένα από την άφιξή μας, και ένα χαμόγελο μισό, ξεθωριασμένο, (σαν να είχε ξεμείνει σε εκείνα τα χείλη από άλλη φορά). Ανήκαν σε έναν νεαρό που έκοβε βόλτες κοντά στην κεντρική θύρα του κτιρίου, την οποία εμείς βλέπαμε ως είσοδο καθώς μπαίναμε, ενώ εκείνος ως έξοδο καθώς ήταν από την εσωτερική της πλευρά. Κούνησε ελαφρά το κεφάλι του ανταποδίδοντας την «καλημέρα» μας και έκανε στην άκρη για να περάσουμε, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα πρόσωπα μας καθώς τον προσπερνούσαμε. Βαδίζοντας λίγα μέτρα στο εσωτερικό του κτιρίου μας καλωσόρισαν τα άτομα που εργάζονται εκεί, και μας κάλεσαν να μας δείξουν στους χώρους του κτιρίου. Με την άκρη του ματιού μου, καθώς συνεχίζαμε προς τα ενδότερα του ισογείου, είδα τον νεαρό εκείνον να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν προς τον α’ όροφο, κουτσαίνοντας και κοιτάζοντας πίσω του κλεφτά σαν να ήθελε να εξακριβώσει μήπως κάποιοι τον κυνηγούσαν…


3. Τα επιμέρους τμήματα του κτιρίου και η συζήτηση στο εστιατόριο:

Πρώτα είδαμε την κουζίνα, ένα μικρό δωμάτιο όπου παρασκεύαζαν το φαγητό τους. Η πρώτη εντύπωση μου, ήταν ότι μια τέτοια κουζίνα δεν θα μπορούσε να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες για περισσότερα από 15-20 άτομα. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, αφού από αυτήν την κουζίνα τρέφονταν περίπου 96 άτομα!

Στη συνέχεια μας έδειξαν το μικρό ιατρείο, με τα λιγοστά φάρμακα (μόνο δύο ειδών αντιβιώσεις, λίγα αντιπυρετικά), τους λιγοστούς ελαστικούς επιδέσμους, κάποιες γάζες, ένα υδραργυρικό πιεσόμετρο πάνω στην εξεταστική κλίνη. Γνώρισα τον ιατρό, που μου εξήγησε ότι για σοβαρότερα προβλήματα καλύπτονται από το περιφερειακό ιατρείο Αγιάσσου. Ρώτησα τι κυρίως προβλήματα αναφέρουν τα παιδιά και μου είπε ότι υποφέρουν κυρίως από μυοσκελετικές κακώσεις, σαν αποτέλεσμα ξυλοδαρμών κατά το παρελθόν, καθώς και από θλαστικά τραύματα ή εγκαύματα, σαν αποτέλεσμα βασανιστηρίων από κατά καιρούς λαθρέμπορους. Έπρεπε όμως να σταματήσει η μικρή συζήτησή μας, καθώς ανεβαίναμε στον α’ όροφο, κατευθυνόμενοι προς το εστιατόριο του οικήματος.

Για να φτάσουμε στο εστιατόριο, διασχίσαμε έναν αρκετά μακρύ διάδρομο. Εκατέρωθεν του διαδρόμου απλώνονταν τα δωμάτια των παιδιών. Άλλα ήταν με την πόρτα κλειστή και από μέσα ακουγόταν μόνο ησυχία, άλλα ήταν με την πόρτα ορθάνοιχτη και άκουγες μουσική (κάθε είδους μουσική, του Αφγανιστάν, ροκ μουσική, ελληνική μουσική), ενώ έβλεπες άτομα να πίνουν καφέ, να παίζουν χαρτιά, να είναι έξω στο μπαλκόνι και να αγναντεύουν ποιος ξέρει τι… Καλημερίζαμε τους διαβιούντες σε αυτούς τους χώρους, οι ίδιοι μας κοιτούσαν, ανταπέδιδαν τις καλημέρες τους, αλλά έχω την εντύπωση ότι ένοιωθαν κάπως σαν αξιοθέατα και κακόκεφα έπεφταν ξανά στους συλλογισμούς τους ή σε ό,τι άλλο έκαναν. Στο κάθε δωμάτιο διέμεναν (οριακά) 6 έφηβοι. Η καλλιτεχνική λεπτομέρεια του θέματος είναι ότι η πόρτα κάθε δωματίου είχε στην εξωτερική της πλευρά κολλημένη μια φωτογραφία ενός ζώου. Αναρωτήθηκα αν η επιλογή του ζώου ήταν τυχαία ή αποτελούσε ένα σήμα κατατεθέν των ατόμων που έμεναν μέσα από την πόρτα και της ψυχολογίας τους.

Λίγα λεπτά μετά φτάσαμε στο εστιατόριο, όπου καθίσαμε σε κυκλικό σχηματισμό και η ενημέρωση άρχισε. Αυτά που ειπώθηκαν, είχαν διαφωτιστική αξία, καθώς παρείχαν γνώσεις για θέματα που μέχρι τότε δεν είχα αποσαφηνίσει, όπως η διαφορά μετανάστη-πρόσφυγα, το άσυλο, το καθεστώς για το δικαίωμα ασύλου των ενηλίκων και των ανηλίκων. Η κουβέντα δηλαδή δεν αφορούσε μόνο τους συγκεκριμένους ανηλίκους που διαβιούσαν στο οίκημα, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά εξαπλώθηκε σε πολλά μονοπάτια του φαινομένου: «αντιμετώπιση ενός ξένου». Συνειδητοποίησα ότι αγνοώ βασικά κοινωνικά θέματα και ότι αν η γνώση είναι δύναμη, όπως λένε, τότε σίγουρα η άγνοια είναι αδυναμία και ο αδύναμος δεν δύναται να βοηθήσει. Στη συνέχεια της κουβέντας, μας έκαναν μια μικρή αναδρομή σε όλη την πορεία λειτουργίας αυτού του κέντρου, από την έναρξή του ως σήμερα, μας μίλησαν για τις δυσκολίες που ορθώθηκαν και συνεχίζουν να ορθώνονται σε βασικούς τομείς της διαβίωσης αυτών των παιδιών, και μας μίλησαν για τις σχέσεις της τοπικής κοινωνίας μαζί τους.

Εδώ αξίζει να τονιστούν δύο εικόνες που συνέλαβαν τα μάτια μου και μου έκαναν φοβερή εντύπωση, καθώς η κουβέντα εξελισσόταν: α)σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας, εμφανίζονταν ανήλικοι έφηβοι στην αίθουσα, μας κοιτούσαν, μας περιεργάζονταν και οι περισσότεροι μετά από λίγο έβγαιναν από την αίθουσα το ίδιο αθόρυβοι και ανόρεκτοι όπως όταν μπήκαν. εξαίρεση αποτελούσε ο φίλος με το ξεθωριασμένο χαμόγελο που ήταν μόνιμα σε μια γωνιά και κοιτούσε. β) και στους τέσσερις τοίχους που μας περιέβαλαν υπήρχαν παντού ζωγραφιές, από τα παιδιά που όλο αυτό το διάστημα έχουν για λίγο ή περισσότερο χρόνο, βρεθεί σε αυτό το οίκημα. Το ακόμα πιο άξιο λόγου είναι ότι το θέμα των περισσότερων ζωγραφιών ήταν παρεμφερές: καρδιές, άνθρωποι χεράκι-χεράκι, ζωάκια, φύση, δέντρα, ποταμοί και λιβάδια… Με λίγα λόγια μια άνθιση, μια ελευθερία, μια φύση που έσφυζε από ζωή, ίσως υπονοώντας ότι και η ανθρώπινη φύση οφείλει να σφύζει από ζωή, από αναπαραγωγή, από υγεία, από ηλιόλουστες μέρες ελπίδας. Επίσης υπήρχαν οι λέξεις «ελευθερία» και «ανθρώπινα δικαιώματα», στα αγγλικά ή στα αραβικά. Μία ζωγραφιά όμως μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση: τρεις παλάμες από τρεις ανθρώπους διαφορετικής φυλετικής ομάδος, ακουμπούσαν τα ακροδάχτυλά τους σχηματίζοντας μια σκεπή. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτήν την εικόνα με περισσότερες από δυο παλάμες. Τελικά πάντα υπάρχει χώρος για έναν τρίτο, από όπου και αν προέρχεται και πάντα υπάρχει και η διαφορετική οπτική των πραγμάτων.

Κάπου προς το τέλος της συζήτησης, μας γνώρισαν τον πρώτο φιλοξενούμενο αυτού του κέντρου, ένα νεαρό παιδί με πλούσια χαίτη και ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο και μας είπαν ότι θα μας κάνει την υπόλοιπη περιήγηση στο οίκημα. Χωρίς να χάσουμε λοιπόν άλλο χρόνο, σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε. Φτάνοντας στην άλλη άκρη του διαδρόμου, ο μικρός μας «ξεναγός» μας έδειξε ένα μακρύ πανό στον τοίχο που έγραφε «Villa Azadi», δηλαδή «το σπίτι της ελευθερίας», (και όχι κάποια υπερπολυτελή βίλλα όπως είχα υποθέσει κατεβαίνοντας από το λεωφορείο το πρωί).

Συνεχίσαμε προς το δωμάτιο όπου στεγαζόταν το Τζαμί. Χαλιά στρωμένα στο δάπεδο -κανείς δεν πατούσε με παπούτσια εκεί- και υφάσματα με αποσπάσματα από το κοράνι σκέπαζαν τους τοίχους. Αντιλήφθηκα ότι τελικά δεν είναι οι τοίχοι που κάνουν έναν χώρο ιερό, αλλά ο αέρας (το πνεύμα) που περικλείεται ανάμεσα σε αυτούς. Και το πνεύμα το κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του, οπότε μπορεί να το αναπαραγάγει οπουδήποτε, στη χώρα του, σε μια ξένη χώρα, σε ένα βουνό της Λέσβου... Μία ακόμα παρατήρηση για το τζαμί τους: ένοιωθα ότι τα απαλά χρώματα και η λεπτή υφή των υφασμάτων είχαν κάτι το υπερβατικό και το αέρινο, που μαζί με την προσεγμένη καθαρότητα του χώρου, έδιναν την εντύπωση ότι κάπου εδώ τριγύρω ίσως κατοικεί το φως.

Ακολούθησε το δωμάτιο ραπτικής τέχνης. Εκεί ένας νεαρός με μάτια που έλαμπαν από ενθουσιασμό καθόταν πίσω από μια ραπτομηχανή και με ένα ραδιόφωνο σχεδόν στη διαπασών, έφτιαχνε υφασμάτινες τσάντες και τσαντάκια, με φοβερούς συνδυασμούς χρωμάτων και σχεδίων, από μια στοίβα ρούχων που κυρίως οι κάτοικοι της τοπικής κοινωνίας είχαν παραχωρήσει για αυτό τον σκοπό. Έβλεπες την αφοσίωσή τους σε αυτό που έκανε: την δημιουργία! Πόση χαρά, πόση φαντασία, πόση όρεξη του προσέφεραν όλα αυτά και τελικά πόσο πολύ του απάλυναν τον πόνο; Η τέχνη, σκέφτηκα, δεν αποχωρίζεται ποτέ τον άνθρωπο.


4. Βγαίνοντας προς τον προαύλιο χώρο:

Κάπου εδώ είχε τελειώσει η μικρή μας «ξενάγηση» στους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου και αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω στον προαύλιο χώρο. Καθώς περνούσα την κεντρική θύρα είδα τοιχοκολλημένο ένα πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Αμέσως σταμάτησα τον πρώτο έφηβο που περνούσε δίπλα μου εκείνη τη στιγμή, που για καλή μου τύχη έτυχε να είναι ο μεταφραστής της μικρής αυτής κοινότητας, και αφού συστηθήκαμε, του ζήτησα να μου εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτά τα μαθήματα. Μου είπε ότι τα παιδιά έχουν χωριστεί σε τρεις τάξεις και κάποιες ώρες τα πρωινά τους προσπαθούσαν να μάθουν την ελληνική γλώσσα, αν και τους δυσκόλευε είναι η αλήθεια. Τον ρώτησα πώς βρέθηκε στο κέντρο και μου είπε ότι είχε φτάσει στην Αυστρία, όπου θέλει να κατοικήσει, αλλά τον ανακάλυψαν, τον χτύπησαν και τον απέλασαν πίσω στην Ελλάδα. Ρώτησα να μου εξηγήσει λίγο την ψυχολογία όλων αυτών των παιδιών μέσα σε αυτό το κέντρο και μου είπε ότι όλοι θέλουν να φύγουν από εδώ και να πάνε στις χώρες της επιθυμίας τους, οπότε νοιώθουν κάπως σαν φυλακισμένοι, χωρίς όρεξη και χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να κάνουν, μιας και αυτό που θέλουν να κάνουν δεν τους επιτρέπεται να το κάνουν. Έτσι, μου έδωσε μια έμμεση απάντηση για ποιο λόγο αυτά τα άτομα δεν μπορούσαν να χαρούν την σημερινή ηλιόλουστη μέρα: διότι δεν υπήρχε γαλήνη και ψυχική ηρεμία. Αναρωτήθηκα πώς θα ήταν άραγε ο ψυχισμός αυτού του ατόμου που τον είχαν χρίσει ως μεταφραστή του κέντρου, όταν από το στόμα του δεν ξεστομίζονται μόνο οι δικές του τραγικές ιστορίες, αλλά και των υπολοίπων παιδιών, αλλά δεν τόλμησα να κάνω αυτό το ερώτημα…

Τελικά βγήκα έξω από το κτίριο. Δίπλα μου κάθονταν τρεις έφηβοι με σκυφτά κεφάλια. Ήθελα να ξεκινήσω κουβέντα μαζί τους, αλλά δεν ήξερα πώς. Για καλή μου τύχη κοντά στα πόδια τους βρίσκονταν μια μητέρα σκυλίτσα ολόμαυρη, με τα 4 κουταβάκια της εκ των οποίων τα 3 ολόμαυρα και το 1 ολόασπρο. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία: αφού καλημέρισα τα παιδιά και ο ένας μου είπε ότι μιλά αγγλικά, τον ρώτησα αν και τα 4 κουταβάκια είναι όλα αδέρφια από την ίδια μάνα και τον ίδιο πατέρα. Μου απάντησε καταφατικά και μου είπε μάλιστα ότι το λευκό το χτυπά η μητέρα του και το απαρνείται επειδή είναι λευκό, δηλαδή διαφορετικό! Η αλήθεια είναι ότι το λευκό κουτάβι ήταν μόνο του λίγα εκατοστά μακριά από την υπόλοιπη οικογένεια. Αμέσως ήρθε στο νου μου μια παρόμοια ιστορία που έχει γίνει ταινία υπό τον τίτλο «Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε» και προσπάθησα εν συντομία να την περιγράψω στον συνομιλητή μου. (Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο συνομιλητής μου είχε χάσει τον αριστερό του οφθαλμό). Μιας και η συζήτηση είχε ανάψει, τον ρώτησα από πού είναι. Μου είπε από Αφγανιστάν. Τον ρώτησα έπειτα για ποιό λόγο τόσα πολλά και μάλιστα νέα άτομα αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους για ένα καλύτερο περιβάλλον. Μου είπε ότι ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους, αλλά όλοι ξεκινούν από έναν βασικό άξονα: αυτόν των εχθροπραξιών μεταξύ των τεσσάρων φυλών που συγκροτούν το λαό του Αφγανιστάν, με σκοπό την εξουσία φυσικά. Όλα, μου ανέφερε, καθορίζονται με βάση την φυλή που ανήκεις. «Δεν έχεις προσωπικότητα, είσαι ένα ακόμα μέλος της μιας ή της άλλης φυλής. Η εξουσία καταπιέζει, οι άλλες φυλές αντιστέκονται, μέχρι κάποια στιγμή να αναλάβουν αυτές. Η φυλή που εξουσιάζει σε καταπιέζει και σε κυνηγά. Σε αναγκάζει για να αντισταθείς, να γίνεις εγκληματίας. Και εγώ δεν θέλω να γίνω εγκληματίας». Τι θέλεις να γίνεις τον ρώτησα; Μου είπε «συγγραφέας». Τι θέλεις να γράφεις στα βιβλία σου τον ρώτησα; «Το πρώτο βιβλίο που θέλω να γράψω είναι αυτό για τη ζωή μου, για το πώς έφτασα ως εδώ, για το πώς έχασα το μάτι μου». Ο νεαρός αυτός επίσης μου είπε ότι ξέρει 4 ξένες γλώσσες (αν κρίνω από τα πολύ καλά αγγλικά του αντιλαμβάνομαι το επίπεδό του), ότι θέλει να σπουδάσει, ότι έχει αρκετά όνειρα αλλά δεν ξέρει πόσα από αυτά και κυρίως αν, θα πραγματοποιηθούν. Τα λόγια του ένοιωσα σε κάποια φάση ότι ήταν πύρινα και εκτόξευαν ένα δριμύ κατηγορώ σε όλες αυτές τις δυνάμεις που δεν επιτρέπουν σε ένα παιδί 17 χρονών να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Έβλεπα από τον εναπομείναντα οφθαλμό του ένα καθαρό πάθος, έβλεπα σπίθες… Κοιτάζοντας γύρω μου εκείνη τη στιγμή, είδα ξαφνιασμένος να παρακολουθούν την συζήτηση περίπου 10 άτομα, όλοι με κατεβασμένα τα κεφάλια, ίσως ο καθένας από αυτούς εκείνη την ώρα να σκέφτονταν τα δικά τους όνειρα που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ποτέ να χτίσουν. Στιγμιαία βυθίστηκα και εγώ στις δικές μου σκέψεις και ένοιωσα ντροπή που αυτά τα άτομα δεν αναγνωρίζονται επίσημα ως ανθρώπινες υπάρξεις, με δικαιώματα. Όταν ολοκλήρωσε τη σκέψη του, του ζήτησα να μου γράψει σε ένα χαρτί το όνομά του, με ρώτησε γιατί, και του είπα για να το θυμάμαι ώστε όταν το βιβλίο της ζωής του γίνει best seller να αναγνωρίσω αμέσως τον διάσημο συγγραφέα του. Εκείνος γέλασε με ένα ηχηρό γέλιο, μου έδωσε το ένα χέρι του και μου είπε να προσευχηθώ για αυτόν, δείχνοντάς μου με το άλλο χέρι τον ουρανό. Τον διαβεβαίωσα ότι θα το κάνω. Μου έγραψε το όνομά του, έγραψα και εγώ το δικό μου. Ήταν ώρα να φύγουμε. Αποχαιρέτησα δια χειραψίας όλα τα παιδιά της παρέας και έτρεξα να προλάβω τους υπόλοιπους που είχαν ήδη επιβιβαστεί στο λεωφορείο. Το τελευταίο όμως που πρόλαβα να δω πριν αφήσω πίσω μου τη Villa Azadi, ήταν ο τίτλος του κτιρίου: «Θεομήτωρ». Και αναρωτήθηκα καθώς όδευα προς την έξοδο, θα υπάρχει ποτέ άραγε μια παγκόσμια μητέρα, σαν έκφραση παγκόσμιας και συλλογικής αγάπης προς το διαφορετικό τέκνο, είτε είναι μαύρο είτε άσπρο, που θα προσφέρει μια ζεστή και ευρύχωρη αγκαλιά, ώστε να κατορθώσουν κάποια όνειρα να ανθίσουν και να καρποφορήσουν, κάτω από το φως του ζωοδότη ήλιου;


5. Φεύγοντας από το χώρο:

Με αυτήν την ερώτηση να αντηχεί ακόμα στο κεφάλι μου έφτασα στην όμορφα καλλιτεχνημένη σιδερένια πύλη του κέντρου και αντίκρισα τον νεαρό με τα δυο φοβισμένα ματάκια και το μισό χαμόγελο. Μόνο που τώρα το χαμόγελο είχε γίνει ολόκληρο και τα μάτια του είχαν μερέψει. Είχε βγει έξω στο δρόμο για να μας χαιρετίσει. Είχε φτάσει ως εκεί, ίσως σε μια προσπάθεια να ξεγελάσει την ιδέα ότι για αρκετό καιρό ακόμα θα βρίσκεται μέσα σε αυτό το κέντρο ή ίσως σε μια προσπάθεια να φύγει μαζί μας… Καθισμένος λοιπόν σε μια πέτρα, μας αγνάντευε που φεύγαμε, ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε, ικανοί να χαρούμε αυτήν την ηλιόλουστη μέρα.


6. Ύστερες σκέψεις και ένα αυτόγραφο:

Στο λεωφορείο οι σκέψεις μου χοροπηδούσαν άναρχες η μια μετά την άλλη. Ανάμεικτα συναισθήματα μπλέκονταν με χίλιες εικόνες. Τελικά σκέφτηκα: η διαχείριση της διαφορετικότητας είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Το να ορίσεις και να προσεγγίσεις το ξένο, είναι κάτι που ίσως αντιβαίνει βασικούς νοητικούς κανόνες της ανθρώπινης κοινωνίας. Αλλά οι κανόνες της κοινωνίας είναι για να αλλάζουν και να προσαρμόζονται. Το να δεις τα πράγματα μέσα από τα μάτια του άλλου, και μάλιστα μέσα από το ένα μάτι (γιατί το άλλο μπορεί να είναι κατεστραμμένο), είναι εξαιρετικά δύσκολο πράγμα. Αλλά είναι ίσως το πρώτο βήμα για να επέλθει αυτή η αλλαγή.

Για να μεγαλώσεις έναν (υ)ιό, δώσε γάλα αντιβιοτικό...

Όταν κάποιος έρχεται απρόσκλητος και ενώ λέει ότι θα κάτσει για λίγο, στην πραγματικότητα σου κάνει αρμένικη επίσκεψη, και καθώς φεύγει, εκεί ακριβώς στην εξώπορτα, σε χτυπάει "φιλικά" στην πλάτη αλλά με τόση δύναμη ώστε να κρατάει αυτός ο πόνος και άμα τη εξαφανίσει του επισκέπτη, ε τότε... να πάει να κουρεύεται και ο Ξένιος Δίας ρε παιδιά!! (Ή ανάθεμα την τύχη μου που δεν πρόλαβα να κάνω το εμβόλιο...).

Όπως και να έχει το πράγμα, πέρασε. Όμως άφησε κάτι. Άφησε κάποια συμπεράσματα, που θεωρώ σημαντικά.

Ο λαός ψάχνοντας τον πρωταθλητή της μωρίας, λέει "ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι". Φανταστείτε όμως τι συμβαίνει όταν αυτές οι δυο ιδιότητες ενσαρκώνονται σε ένα πρόσωπο, δηλαδή στους δασκάλους των ιατρών!! Διπλή μωρία, όπως λέμε διπλή απόλαυση, ή αλλιώς, διπλή πιστοποίηση για το ποιός είναι ο πρωταθλητής (κάτι σαν τα δυο πτυχία των περισσότερων νέων σήμερα, που εγγυώνται την επιτυχία!). Ο λόγος περί όλων εκείνων των ιατρών (καθηγητών ιατρικής και μη) που τον τελευταίο καιρό δασκαλεύουν τον κόσμο να μην κάνει το εμβόλιο της νέας γρίπης. Πραγματικά γίνομαι έξω φτερνών (έτσι να παίρνουν λίγο αέρα και οι φτέρνες μας και σε όποιον αρέσει γαμώτο...) όταν ακούω τέτοια άτομα να ισχυρίζονται ότι το εμβόλιο δεν έχει δοκιμαστεί γιαυτό πρέπει να αποφευχθεί! Δείχνει την ασχετίλα τους ή την καθοδηγούμενη στάση τους.

Και παραθέτω κάποιες απλές σκέψεις μου:

- Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας βγήκε τον Αύγουστο του 2009

http://www.who.int/mediacentre/pandemic_h1n1_presstranscript_2009_08_06.pdf

και είπε ότι η μέθοδος δημιουργίας των εμβολίων είναι αξιόπιστη και ελεγμένη και σχετίζεται κατά μεγάλο μέρος με τη μέθοδο που χρησιμοποιείται για την παρασκευή των εποχιακών αντιγριπικών εμβολίων. Αν κάτι λοιπόν είναι δοκιμασμένο, έστω και εμπορικά να το δούμε, (γιατί προς τα εκεί οδεύει η κουβέντα), γιατί να μην συνεχιστεί; Αν μια συνταγή πουλάει γιατί να μην ξαναπουλήσει; Και ερωτώ: θέλει ο ΠΟΥ να μας σκοτώσει υπηρετώντας υποχθόνιες παρακρατικές παγκόσμιες εξουσίες; Και έτσι να είναι, εξουσίες μου, κάποιος πρέπει να μείνει ζωντανός για να εξακολουθεί να δουλεύει σαν τα σκυλιά νύχτα μέρα για του αφέντη το ψωμί, καθότι ως γνωστόν οι εξουσίες δεν δουλεύουν, παρά μόνο απολαμβάνουν τον καρπό των άλλων. Άρα, μάλλον δεν μας έχουν όλους για φούντο, αλλά για απλό εμβολιασμό.

- Τα εποχικά αντιγριπικά εμβόλια, ναι αυτά που κάθε χρόνο αλλάζουν και φτιάχνονται νέα, ξέρετε πότε ρίχνονται στην αγορά; Κάθε Σεπτέμβρη. Οπότε ούτε για αυτά -αν σκεφτούμε με την λογική των πρωταθλητών μωρίας- υπάρχει αρκετή εμπειρία από τη χρήση τους. Κανείς όμως δεν αντέδρασε για αυτά κάθε χρόνο. Γιατί; Διότι απλούστατα κάθε χρόνο έχουμε μικρούλες σποραδικές επιδημιούλες, που αφορούν μικρές ομάδες από κυριούληδες και από κυριούλες, για τους οποίους φυσικά κανείς δεν νοιάζεται, (αλλά ονομάζονται "ευπαθείς ομάδες πληθυσμού"). Τώρα όμως που μιλάμε για παγκόσμιες διαστάσεις, για μια πανδημία -που σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία, καθώς αυτό το φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό του ζώου που λέγεται ιός της γρίπης-, τώρα που το θέμα όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά, αγγίζει τον καθένα μας, τώρα ξύπνησαν όλοι -ναι ακόμα και οι κώλοι- και άρχισαν να κλάνουν ό,τι τους στείλει ο άλλος κώλος που διαβιεί στο ρετιρέ τους, μέσα από ένα σύστημα ενδοεπικοινωνιακής παράκρουσης. Και βέβαια όπου δυο κώλοι αδυνατούν να επικοινωνήσουν τότε τσουπ! ως δια μαγείας ξεφυτρώνει -μα πάντα όμως!- και ένας δημοσιο-γράφος, δηλαδή ένας που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια αυτό που λέγεται δημόσιο, αυτό που λέγεται δημόσια ενημέρωση και δημόσια πληροφόρηση και όχι δημόσια σπορά πανικού και τρομοκρατίας.

http://content.nejm.org/cgi/content/full/NEJMp0911047

- Κάποιες φορές νοιώθω ότι η Ιατρική δεν είναι μία, αλλά όσοι οι Έλληνες ιατροί. Αυτό το φαινόμενο που συμβαίνει εδώ στο Ελλαδιστάν, δεν το έχω καταλάβει ακόμα ρε παιδιά! Και το χειρότερο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί μας αρέσει και το κρατάμε ακόμα εμείς οι Ελληνάρες γιατράρες;! Η Ιατρική κύριοι είναι μία από την εποχή του Ιπποκράτη. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος συστηματικοποίησης και εκφοράς της ανά τους αιώνες. Κάποτε είχαμε τους κομπογιαννίτες, μετά τις αυθεντίες (κάποιες από τις οποίες έχουν ξεμείνει μέχρι και σήμερα), για να φτάσουνε σήμερα -όλοι οι υπόλοιποι λαοί εκτός της Αφρικής, της Ελλάδας και κάποιων ξεχασμένων νησιών του νοτίου Ειρηνικού που πηγαίνουν κάτι ξεχασμένοι ανθρωπολόγοι, γιατί δεν βρίσκουν αλλού δουλειά- στην εποχή της τεκμηριωμένης Ιατρικής, αυτής που βγαίνει μέσα από την παρατήρηση και την ακόλουθη στατιστική ανάλυση των δεδομένων, που θα συνεχιστεί με τις μετα-αναλύσεις των μετα-δεδομένων. Το πράγμα είναι απλό: δεν μπορεί ένας ή λίγοι να είναι σίγουροι για αυτά που ξέρουν ή βλέπουν. Χρειάζεται η διασταυρωμένη εμπειρία πολλών, από πολλές πλευρές. Καλώς ή κακώς έτσι παίζεται σήμερα το παιχνίδι που λέγεται Ιατρική, για αυτό είναι ένα παιχνίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό όμως που απαιτείται είναι να έχεις σαν υπόβαθρο ιατρική σκέψη, κάτι το οποίο θα έπρεπε να μαθαίνεται στις ιατρικές σχολές της χώρας, χωρίς όμως η πραγματικότητα να το επιβεβαιώνει... Από τις λίγες εξαιρέσεις αποτελούν η -πρώην καθηγήτρια- Ελένη Γιαμαρέλλου και η Παθολογική της κλινική στο Αττικόν Νοσοκομείο Αθηνών και ο -πρώην καθηγητής- Αν. Κωνσταντόπουλος και η Παιδιατρική του κλινική στο "Αγλαΐα Κυριακού" Νοσοκομείο Αθηνών. Μην με ρωτήσετε για το ποιόν τους, για την προσωπικότητά τους, για τις μίζες που πιθανόν παίρνουν, για την περιουσιακή τους περιουσία. Δεν μπορώ να απαντήσω. Θα σας πω μόνο τούτο: η γυναίκα αυτή και ο άντρας αυτός όταν δίδασκαν είχαν μια επιστημονική αρτιότητα στον λόγο τους, μια ολοκληρωμένη προσέγγιση σε ένα ιατρικό ερώτημα, έναν ιατρικό τρόπο σκέψης διαφήμιση για το άθλημά μας. Δεν μπορώ λοιπόν να πιστέψω ότι αυτοί οι άνθρωποι που πριν λίγα χρόνια με κοιτούσαν στα μάτια και προσπαθούσαν να μου μάθουν έναν τρόπο σκέψης, είχαν οργανώσει στο μυαλό τους να έρθουν σήμερα λίγα χρόνια μετά, η μεν σαν πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Πανδημίας Γρίπης και ο δε σαν Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, για να μου πλασάρουν το εμβολιάκι τους σαν να είμαι το πελατάκι τους και να πάρουν τις μιζούλες τους... και να μην με πείθει για την ασφάλεια του εμβολίου. Ε, λοιπόν κύριοι, κάπου πρέπει να χωρέσει και η εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη στους ειδικούς, και μάλιστα στους ειδικούς που κάποτε μας φέρθηκαν σαν μαθητές τους. Αλλιώς αν και αυτοί μας κοροϊδεύουν, τότε να σκίσουμε τα πτυχία μας (καλά, αυτό πρέπει να το κάνουμε έτσι και αλλιώς!) και να πάμε να γίνουμε ομοιοπαθητικοί, γκουρούδες και φακίριδες...


Δυστυχώς, ενώ θα έπρεπε όλοι να εμβολιαστούμε και να αποτελέσουμε ο καθένας μας ένα ξεχωριστό τούβλο στο τείχος απέναντι στη νέα γρίπη, τα κάναμε μαντάρα και ο ιός έχει ήδη πάρει το προβάδισμα, μας βρήκε ανοχύρωτους. Δεν φταίμε όμως εμείς, φταίνε αυτοί οι τύποι που λέγονται μεγάλοι γιατράρες μαζί με αυτούς που εγκρίνουν ή απορρίπτουν προτάσεις των ειδικών... για να μην πέσει έξω το μπακαλομάγαζό τους και δεν προμηθευτούν φέτος με το εποχικό αντι-υφαλοκρηπιδικό απ-εμπόλιο σύστημα θωράκισης της παραπληροφόρησής μας.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=99796

Μια φορά έπρεπε και εμείς πραγματικά να γίνουμε τούβλα και αρνηθήκαμε. Από αύριο θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό που κάναμε και χτες: θα πιστεύουμε ότι αρνιόμαστε, αλλά στην πραγματικότητα θα γινόμαστε τούβλα...

"Another brick in the wall" - Pink Floyd




(από http://www.youtube.com/watch?v=L-ISJAct04Y&feature=related)

Υ.Γ.1: Η προηγούμενη φορά που είχε χρειαστεί να θωρακίσουν μια κοινωνία ο κάθε ένας πολίτης ξεχωριστά, νομίζω ήταν στην Αρχαία Σπάρτη, τότε που για τείχη της πόλης τους χρησιμοποιούσαν τα στήθη των ανδρών τους και όχι τούβλα ή τσιμεντόλιθους, κοτρώνες ή κοπριές. Διορθώστε με αν κάνω λάθος...

Υ.Γ.2: Το Post αυτό θεωρείτε συνέχεια του Post της 11ης Σεπτέμβρη 2009 (με δυο συμπτώσεις να υποβόσκουν, η μια είναι πως αυτή η μέρα θυμίζει την κατάρρευση ενός άλλου τείχους, αυτό του κύρους της οικονομικής παντοδυναμίας της Αμερικής, και η άλλη είναι ότι εκείνη την ημέρα που έγραφα την τότε ανάρτηση τα σχολεία άνοιγαν, ενώ σήμερα σχεδόν όλα κλείνουν... Ήμαρτον ρε σσσεις!!). Θεωρείστε λοιπόν αυτά τα δυο post σαν δύο ομώνυμα κλάσματα. Εγγυητή αυτής της ομώνυμης κατάστασης, ή αλλιώς κοινό παρανομαστή, βάλτε αυτό το τραγούδι των Pink Floyd.

Τι έγινε ρε παιδιά...;

Το blog θα παραμείνει κλειστόν λόγω φιλοξενίας ενός απρόσμενου περαστικού επισκέπτη...

Το όνομά του Η1Ν1 !!

Κάθε που ακούω μουσική, θέλω να ταξιδέψω εκεί...

Εγώ πάντως το λέω και θα το ξαναλέω: η μουσική με κάνει να κλαίω! Δεν ξέρω από τι είναι φτιαγμένη η άτιμη, αλλά ξέρω ότι πάνω μου έχει θεραπευτικές ιδιότητες! (Αυτό που λέω δεν ακούγεται και πολύ επιστημονικό, καθώς μοιάζει με αυτό που ισχυρίζονται οι κυράτσες των μεσημεριανών εκπομπών: "Από τότε που πήγα στον χειροπράκτη, ονειροκρίτη, παραχαράκτη, βοτανοθεραπευτή, φιδοκράτωρ κλπ κλπ Φεν Γιουν Τσιν Τσον Κου Μπανγκ Γκονγ κλπ κλπ, βρήκα την υγειά μου!"). Έτσι και εγώ, από τότε που πρωτάκουσα μουσική ένοιωσα ότι μου μιλάει το ίδιο το σύμπαν. Και ξαναλέω (και μαζί ξανακλαίω): η μουσική είναι ανακάλυψη και όχι εφεύρεση...

"We are all connected"



(από http://www.youtube.com/watch?v=mbu3ZFLdA8s)

[deGrasse Tyson]
We are all connected;
To each other, biologically
To the earth, chemically
To the rest of the universe atomically

[Feynman]
I think nature's imagination
Is so much greater than man's
She's never going to let us relax

[Sagan]
We live in an in-between universe
Where things change all right
But according to patterns, rules,
Or as we call them, laws of nature

[Nye]
I'm this guy standing on a planet
Really I'm just a speck
Compared with a star, the planet is just another speck
To think about all of this
To think about the vast emptiness of space
There's billions and billions of stars
Billions and billions of specks

[Sagan]
The beauty of a living thing is not the atoms that go into it
But the way those atoms are put together
The cosmos is also within us
We're made of star stuff
We are a way for the cosmos to know itself

Across the sea of space
The stars are other suns
We have traveled this way before
And there is much to be learned

I find it elevating and exhilarating
To discover that we live in a universe
Which permits the evolution of molecular machines
As intricate and subtle as we

[deGrasse Tyson]
I know that the molecules in my body are traceable
To phenomena in the cosmos
That makes me want to grab people in the street
And say, have you heard this??

(Richard Feynman on hand drums and chanting)

[Feynman]
There's this tremendous mess
Of waves all over in space
Which is the light bouncing around the room
And going from one thing to the other

And it's all really there
But you gotta stop and think about it
About the complexity to really get the pleasure
And it's all really there
The inconceivable nature of nature

Ρίξτε μια ματιά και στο site των δημιουργών αυτών των θαυμαστών βίντεο! Ένα μπράβο σε αυτούς τους δημιουργούς για την καταπληκτική τους ιδέα να συνδυάσουν "κόσμο" και "μουσική" και έτσι να μιλήσουν για τον "κόσμο της μουσικής", αλλά και την "μουσική του κόσμου"!

http://www.symphonyofscience.com/

Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι!

"Ιτιά Ιτιά"
Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Ματθαίος Λαζαρίδης
Κλαρίνο: Ματθαίος Λαζαρίδης
Λαούτο: Ματθαίος Λαζαρίδης

Ψάχνοντας στους δρόμους του νου, εκεί που σκιές και φώτα ανακατώνονται, εκεί που χρώματα αγκαλιάζονται και φτιάχνουν το τόξο του ουρανού, εκεί που μελωδίες και κραυγές παλεύουν μεταξύ τους, εκεί που αρώματα λούζονται με ίδρω... εκεί βρίσκω λίγο χώρο να ξαποστάσω και να αντιληφθώ ότι η διαχείρηση της διαφορετικότητας είναι αυτό που σε κάνει να προοδεύεις σαν ανθρώπινη προσωπικότητα. Είναι αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι την ίδια τη στιγμή, είναι αυτό που σε κάνει να σέβεσαι τον διπλανό σου, αλλά έτσι να δίνεις την ευκαιρία να σε σεβαστεί και αυτός...

Το post αυτό αφιερώνεται στον φίλο μου Μάνθο Λαζαρίδη, με την ευχή να παραμείνει το ίδιο δημιουργικός όπως τόσα χρόνια άλλωστε!

Σήμερα οίδα

Αυτά που πέρασα τις τελευταίες πέντε μέρες μοιάζουν πάρα πολύ με τις πέντε μέρες που βίωσα πριν ένα μήνα περίπου στο Βέλγιο. Τα μάτια μου είδαν τόσο πολύ φως, τα αυτιά μου σαγηνεύτηκαν από τόσο πολύ μελωδία, το μυαλό μου πλημμύρισε από τόσο πολύ σκέψη, οι νύχτες μου θυσίασαν τον ύπνο τους για τόσο πολύ ζωντάνια... Με λίγα λόγια, τόσο πολύ πυκνότητα, ποιότητα και ένταση ζωής!

Αυτή η "αίσθηση" συμπυκνωμένης ζωής που γεύτηκα έχει τρεις πιθανές εξηγήσεις:

1. Ή πράγματι έγιναν τόσα πολλά σε αριθμό και συχνότητα.
2. Ή η αίσθηση που έχω για τον χρόνο διεστάλη και χώρεσαν τόσα πολλά.
3. Ή εγώ έδωσα σημασία και αξία σε πράγματα και καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες θα άφηνα να με προσπεράσουν χωρίς καν να αντιληφθώ.

Σε τέτοιες περιπτώσεις για να περιγράψω αδρά τι πέρασα, καταφεύγω στην μέθοδο των σημάτων Μορς, όπως τότε που προσπάθησα να περιγράψω στο Βέλγιο τι γινόταν... Κωδικοποιημένα νοήματα μέσα από ελάχιστες λέξεις. Συγχωρέστε με αν δεν καταλαβαίνετε γρι... Ούτε και εγώ καταλαβαίνω πολλά, παρ' ότι βίωσα μεγάλες συγκινήσεις τις τελευταίες μέρες και νύχτες!



Ζουμπούλι. Μάκης. Μουσικός όχι τσουτσέκια. Παθιασμένο δόσιμο στην τέχνη. Τραγούδι μέχρι βραχνιάσματος, όπως λέμε ζωή μέχρι θανάτου. Στέλιος, πού σε ξέρω, πού σε ξέρω...; Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, κατσαρά μαύρα μαλλιά. Κομμάτια την επαύριο. Όλοι Δευτεριάτικα σταβώνουν...; Δεν θέλω να κάνει γείωση. Μαράκι, προσπάθειες για συνοικέσιο. Κουντουρουδιά, γλυκό, απόλαυση, αγνάντεμα, ηρεμία, προμάντεμα, το Καρπούζι, καφέ δίπλα στη θάλασσα, οι Ευρωπαίοι και Εμείς, η ζωή εντός Ελλάδος και εκτός Ελλάδος, σταυρός του Νότου, Φάνης, εφάνης. Πανελλήνιον, γλυκό, σκύλος, χάδι, κασκόλ και περατζάδα, κασκόλ με το σκυλίσιο άρωμα γύρω από το λαιμό. Κάστρο. Να πιάσουν τον οποιοδήποτε, αλλά όχι τον Λιδάκη. Δεν πρέπει αυτόν. Δημόσιο πρόσωπο. Κομμάτια κομματιών την επαύριο. Ταξιάρχες, πιάτο όλη η περιοχή, πιάτα με θαλασσινά, ο καπετάνιος κάνει οχτάρια ή τώρα μαθαίνει να οδηγάει; Αλλαγή εισητηρίου, ρε Νίκο μετέφερε εδώ τα εκλογικά σου δικαιώματα... Μέιφερ live rock and blues, κοίτα να δεις! Άλλοι παθιασμένοι από εκεί... Ρε φίλε, επαρχία, ποιότητα ζωής όχι αστεία. Βλέπεις άραγε προοπτική; Έτσι, να πονάει... Κομμάτια κομματιασμένων κομματιών την επαύριο. Εφημερία - μπάχαλο ολε! Κομματάκια κομματιών από κομματιασμένα κομμάτια την επαύριο. Ραντεβού στις 9.00 έξω από το Παπαρίσβα. Εκπαιδευτική επίσκεψη στο κέντρο φιλοξενίας ανήλικων αλλοδαπών Αγιάσου. Ένα διαφορετικό σύμπαν! I don't want to be a criminal. Το άσπρο κουταβάκι που δεν το θέλει η μαύρη μητέρα του... ε, αυτό μου θυμίζει "Την καμήλα που δάκρυσε". Θεομήτωρ. Μπράβο. Εγώ απλώς ακουλουθώ, δεν επιλέγω. Τίποτα και κανείς δεν επιλέγει. Μια μικρή βόλτα για να πάρουμε όστρακα, την μηχανή και τις σκέψεις κάμποσων που δεν μας αφήνουν. Ιαματικά λουτρά + bonus. Με λένε Ελένη, αλλά με φωνάζουν Μάγια. Βγάλε τα ρούχα σου και ξάπλωσε. Και πόσο να έχει δηλαδή; Τσάμπα, θέλω να έχει. Κρεββάτι και Κώμα. Πρωινό ξύπνημα. Καπάκι για ψάρεμα. Πάλι πάλη, με ένα χταπόδι αυτή τη φορά, που τα σκάγια με βρήκαν στη μάπα αυτή τη φορά. Καλά να πάθω. Αστροπαρατήρηση, Ουρανός, Δίας, Πούλια και όχι Μικρή Άρκτος άσχετε! Σείριος, α-Κενταύρου. Απόλαυση. Μνήμες και ορέξεις ξύπνησαν... Κομμάτια από κομματάκια κομματιών που ανήκουν σε κομματιασμένα κομμάτια... Όταν τέμνεσαι σε τόσα πολλά κομματάκια, αντιλαμβάνεσαι τι μπορεί να περιέχεις. Σε οριακές καταστάσεις, σε καταστάσεις lim δηλαδή, αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος μιας ιδέας, μιας σκέψης, ενός ερεθίσματος. Εφημερία την επαύριο. Ώρα για ύπνο.

Συμπέρασμα ένα: μηδενική ανοχή στη διαφορετικότητα ή μηδενική αντοχή στη διαφορετικότητα...;

"Ανάθεμα τον αίτιο"
Παραδοσιακό Αγιάσου Λέσβου
(Διασκευή Στέργιου Κώττα)
Ερμηνεία: Δέσποινα Κλεισιάρη



(από http://www.youtube.com/watch?v=oti2uJdpMcI)




"Αυτές οι ξένες αγκαλιές"
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη



(από http://www.youtube.com/watch?v=t9dHOpOOGwA)

"Αυτή η νύχτα μένει"

Στίχοι, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Ερμηνεία: Δήμητρα Παπίου

(από http://www.youtube.com/watch?v=s2g5Xr3xE1c)

"...ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι, να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο..."

Οίδα

Σήμερα είμαι χαρούμενος! Σήμερα είδα!

Από το πρωί κάτι μέσα μου χτυπούσε,

ήθελε να λευτερωθεί.

Μην ήταν κανένα όνειρο που δεν πρόλαβε να σβήσει;

Μην ήταν οι κραυγές των παιδιών που παίζαν ψες

και συνεπήραν το μυαλό μου σε ταξίδια παρελθοντικά;

Μην ήταν το φως της Αχάτας που λειαίνει τα βοτσάλια;

Μην ήταν τα δάκρυα που γεύτηκα από τα όρη της Καρπάθου;

Σήμερα είμαι χαρούμενος! Σήμερα είδα!

Η περιπλάνηση της νύχτας και η θόλωση του νου

περιπλέκουνε τα πράγματα, αυξαίνουν τους προβληματισμούς^.

εκεί όμως πάνω στης ύλης τον ξέφρενο τον ρου

αν έχεις λόγο άρθρωσε και διαφοροποιήσου απ’ τους πολλούς

Σήμερα είμαι χαρούμενος! Σήμερα είδα!

Σήμερα έψαξα για πολλοστή φορά εντός μου

αλλά πρώτη φορά είδα φως!

Σήμερα δεν είμαι στο ταξίδι μοναχός μου

σήμερα είναι πλάι μου και ο εαυτός!

Σπόα Καρπάθου, 10/5/08

Λίγο πριν βασιλέψει ο ήλιος

by astromonos

Πώς βγαίνουν από την πόλη οι οχτροί;

(Ποίος είναι αυτός ρε παιδιά;!)



(από http://www.youtube.com/watch?v=cHPcu-VeQmQ)





"Νοέμβρης του '90"
Στίχοι, Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Ερμηνεία: Διονύσης Τσακνής, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας



(από http://www.youtube.com/watch?v=AUP1VoJ9y4A)






"Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί"
(Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος )

και "Αυτά τα κόκκινα σημάδια"
(Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος, Μουσική: Χρήστος Λεοντής)

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης



(από http://www.youtube.com/watch?v=cHPcu-VeQmQ)

Όταν ένα θηλυκό σε φτύνει...

Περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, ετοιμάζεσαι ψυχολογικά, ίσως έχεις μείνεις ξάγρυπνος αρκετές ώρες για αυτήν τη στιγμή, βρίσκεις το κατάλληλο δόλωμα, το αγκιστρώνεις περίτεχνα στο αγκίστρι και ξεδιπλώνεις την πετονιά για να πιάσεις την κυρά... Όλο το περιβάλλον και οι συγκυρίες, εν τω μεταξύ, προμηνύουν για μια υπέροχη ευκαιρία! Λιακάδα, καθαρός ουρανός, δροσερό αεράκι...

Περιμένεις, περιμένεις, περιμένεις...

Και ξαφνικά!!! Τσιμπάει η ομορφούλα! Και τότε αρχίζει το παιχνίδι! Τραβάς, τραβάς, αγωνιάς μα ξανατραβάς, και δώστου τράβηγμα και ξαναμανά τραβάς, άντε λίγο ακόμα πιο κοντά, ένα βήμα πιο κοντά -να σου πω δυο λογάκια από κοντά βρε παιδί μου, μη φεύγεις!-, αυτή αντιστέκεται σθεναρά θα έλεγα, κάνει πως δεν θέλει μα κατά βάθος θέλει, το παίζει δύσκολη, εσύ βάζεις όλη σου τη μαεστρία, αυτή εκεί αντίσταση του κερατά...! Στο τέλος όμως νικά η σερνικιά φύση, που σπάει κάθε θηλυκιά δυσκολία... Τότε ξεπροβάλλει μπροστά σου Αυτή που περίμμενες, ντροπαλή και σέξυ! Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο που πλησιάζεις να την αγγίξεις, να της πεις τι πραγματικά νοιώθεις................ ΣΕ ΦΤΥΝΕΙ!!!!!!!!!!!!!! Σου πετάει κατάμουτρα το μελάνι της, σε κάνει χάλια και ξαναβουτά ελεύθερη στο βυθό της...

Πουτάνες σουπιές!!!!!!!!!!!!! Θα ξαναπροσπαθήσω να σας ψαρέψω την επόμενη φορά... Πάω για μπάνιο, να φύγουν τα μελάνια από πάνω μου γαμώ την τρέλα μου!!!


Υ.Γ.: Επιστρέφοντας από μια υπέροχη μέρα ψαρέματος στον κόλπο της Γέρας, μετά μια αρκετά δύσκολη σαββατιάτικη εφημερία...

"Ερωτικό"
Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Η διαχείρηση της ήττας

"Τον πλούσιο Γιώργο ήυρηκα"
Ριζίτικο
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Πώς διαπραγματεύεσαι την ήττα; Πώς στέκεσαι όρθιος όταν χάνεις μια μάχη; Τι είναι αυτό που πονά πιο πολύ, αυτό το οποίο χάνεις ή ότι σε βλέπουν οι άλλοι να χάνεις; Πονάς γιατί χάνεις ή γιατί χάνεσαι; Και αυτή η ναυτία από πού προέρχεται; Από την παραζάλη της ανατροπής ή από το αίσθημα της ντροπής;

Ο άνθρωπος θέλει να ορίζει το μέλλον. Του είναι πιο εύκολο ώστε να προγραμματίζει, ώστε να δημιουργεί, ώστε να ισορροπεί. Του είναι πιο ανέξοδο ενεργειακά όταν ελέγχει την επόμενη κίνηση και όταν ερμηνεύει από πριν τα δεδομένα του μετά.

Ο Άνθρωπος, αντιθέτως, θέλει να ζει το παρόν. Του είναι πιο εύκολο ώστε να οραματίζεται, ώστε να δημιουργεί, ώστε να ισορροπεί. Του είναι πιο ακριβό ενεργειακά όταν δεν ελέγχει την επόμενη κίνηση και όταν δεν μπορεί να ερμηνεύσει από πριν τα δεδομένα του μετά, όμως η φύση του αναλαμβάνει το ρίσκο να ακολουθήσει αυτήν την επόμενη κίνηση. Βαδί-ζει σε ένα τεντωμένο σκοινί, γνωρίζοντας ότι μπορεί να μην υπάρχει επόμενη κίνηση, όμως ισορροπεί εκεί ψηλά. Και αν ποτέ πέφτει από εκεί, λέει: "Κοίτα να δεις πόσο ψηλά ήμουν τελικά..."

Μεγάλο πράγμα φίλοι μου η πληγή. Κάθε ειδους πληγή. Κάθε ξεχωριστή πληγή. Έχει τόσα να πει μια πληγή... Οι άνθρωποι και οι Άνθρωποι θα ζουν και θα έχουν πάντα πληγές. Το θέμα όμως αποκτά σπουδαιότητα όταν προσεγγίζουμε τον τρόπο που κανείς αντιμετωπίζει τις πληγές του. Εκεί πλέον περνάμε σε ένα άλλο σύμπαν, αυτό της συνειδητοποίησης της ανθρώπινης ύπαρξης.


Σήμερα συνέλεξα άλλη μια πληγή. Σήμερα το στήθος μου, αυτό το Λακωνικό, (που καμία σχέση δεν έχει με τα στήθη των Λακεδαιμονίων που χρησιμοποιούντο αντί των πέτρινων τειχών, για να προασπίσουν την πόλη τους), κλωνίστηκε από μία ακόμα διάττουσα εμπειρία του σύμπαντος κόσμου που προσέκρουσε αιφνιδίως πάνω μου. Περαστικά μου!

"...Και περπατώ θλιφτά, θλιφτά..."

Μαύρα σύννεφα μέσα από μαύρα γυαλιά

Σήμερα η μέρα ήταν συννεφιασμένη, με διαστήματα ψιχαλίσματος. Σήμερα η μέρα ήταν ένα συνεχές τρέξιμο, χωρίς διαστήματα ξεκούρασης. Το μόνο που πρόλαβα, ήταν να σηκώσω κάποια στιγμή το βλέμμα μου προς τον ουρανό και να αντικρίσω τις τιτάνιες μάχες των ηλιαχτίδων με τα μαύρα σύννεφα. Τότε κατάλαβα ότι οι δικές μας μάχες δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτά που γίνονται εκεί έξω... Εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι να τυραννιόμαστε στην αναζήτηση μιας ιδέας που δεν ξέρουμε καλά καλά τι θα αφορά, ενώ κάποιες άλλες δυνάμεις εκεί ψηλά παίζουν το δικό τους παιχνίδι χωρίς να ενοχλούνται από την παρουσία μας!

"Συννεφιασμένε μου Ουρανέ" (Canzone Del Sole)
Μουσική, στίχοι: Lucio Battisti-Mogol
(ελληνικοί στίχοι: Γιάννης Μαύρος)
Ερμηνεία: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Φίλιππος Πλιάτσικας,
Διονύσης Τσακνής και Domenica




(από http://www.youtube.com/watch?v=nmPk3ZQs1xM)


"...μέσα απ'τα μαύρα γυαλιά..."

(που κάποιοι εξακολουθούσαν να φορούν σήμερα, παρόλη την καταχνιά)

Υ.Γ.: Ρε μπας και μέσα από τα μαύρα γυαλιά η μαυρίλα της καθημερινότητας φαντάζει με διαφορετικό χρώμα...; Ομοιοπαθητικώς ομιλώντας, αυτό έχει κάποια εξήγηση...

Πάρτη ή φέρτη;

Και ενώ μέσα στο μυαλό μου οι νευρώνες είχαν πάρτυ και φωταψίες, έξω είχε ήδη βραδιάσει. (Καλά πώς πέρασε η ώρα;). Οπότε αποφάσισα να καλέσω και τη νύχτα σε αυτό το πάρτυ, έτσι για να γίνουμε πιο πολλοί σε αυτήν τη σημερινή συνάντηση... έτσι για να ρίξω λίγο φως στην νυχτιά και να μην τη αφήσω έξω να παγώνει, μιας και το φεγγάρι καλύφτηκε με σύννεφα...

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Kiki Lesendric
Ερμηνεία: Μιχάλης Χατζηγιάννης




(από http://www.youtube.com/watch?v=APJ2UMAoUb4)

Τα τσαφ τσουφ του μυαλού...

Σήμερα το μεσημέρι κάτι έκανε "τσαφ" μέσα στο μυαλό μου! Προς στιγμήν φοβήθηκα ότι κάηκε καμιά ασφάλεια... αλλά ευτυχώς το πρόβλημα αφορούσε την τάση... Ψάχνοντας στα σκοτάδια του νου λοιπόν για να βρω τον διακόπτη να τον σηκώσω, κάποια ιδέα έλαμψε σαν ένα κεράκι και μου φώτισε. Η σκέψη ήταν η εξής:


"Όσο τα κύτταρα εξειδικεύονται σε συγκεκριμένη λειτουργία, βλέπε νόηση, τόσο απομακρύνονται από την δυνατότητα αναπαραγωγής. Παράδειγμα ο νευρικός ιστός. Είναι επειδή δίνουν όλη τους την ενέργεια στην επιτέλεση αυτής της λειτουργίας και έτσι δεν μένει και πολύ ενέργεια για άλλες δυνατότητες.

Όσο οι άνθρωποι εξειδικεύονται σε συγκεκριμένη λειτουργία, βλέπε ρομαντισμό, τόσο απομακρύνονται από την δυνατότητα αναπαραγωγής. Παράδειγμα ο νευρικός άνθρωπος. Είναι επειδή δίνουν όλη τους την ενέργεια στην επιτέλεση αυτής της λειτουργίας και έτσι δεν μένει και πολύ ενέργεια για άλλες δυνατότητες."


Έτσι, ρίχνοντας φως στα σκοτεινά μονοπάτια του νου, βρήκα και άναψα τον διακόπτη, και μετά άναψα και άλλον διακόπτη και άλλον και άλλον, ώσπου τελικά άναψα όλα τα φώτα του μυαλού μου και άρχισα να κάνω πάρτυ.....!!!!!!!

"Το πάρτυ"
Στίχοι, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Δημήτρης Χόρν
Δίσκος: Οδός Ονείρων



(από http://www.youtube.com/watch?v=LjHVpQnDROo)


Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.
Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται…
Γι' αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει…
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.

Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ' τον ουρανό
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ' τον ουρανό

Μέσα από τον άνεμο, άνθισε χρυσάνθεμο
Μέσα από τον άνεμο, άνθισε χρυσάνθεμο
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν' να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν' να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί

Αλαλούμ

"Αλαλούμ"
Στίχοι: Θάνος Σοφός
Μουσική: Χάρης Χαλκίτης
Ερμηνεία: Δάκης



(από http://www.youtube.com/watch?v=EYWgYFQMF7U)

Αυτό έγινε στη δουλειά σήμερα... Ένα αλαλούμ ολκής, χωρίς να μπορείς να βρεις άκρη, χωρίς να ξέρεις τι να πρωτοπιάσεις και τι να πρωτοαφήσεις... Τσάμπα τα σχέδια που είχα για σήμερα, τσάμπα η στενοχώρια χτες...

Άντε τώρα να εξηγήσεις τι περνάς, σε όλους αυτούς τους διοικητάδες του νοσοκομείου που θέλουν να περικόψουν κατά 10% τους μισθούς μας για να καλύψουν το έλλειμμα των 18.000 ευρώ που όλοι ξέρουμε πώς δημιουργήθηκε στο ΓΝΝΜ ΒΟΣΤΑΝΕΙΟ.

Αυτό το σύστημα υγείας δεν ξέρω αν ποτέ θα κατορθώσει να ορθοποδήσει...


"...Αλαλούμ αλαλούμ, άλλη γλώσσα μιλάμε, μάζεψέ τα να πάμε πιο καλά στο Χαρτούμ..." μπας και κάνουμε και καμιά επιτόπια ανθρωπολογική έρευνα!

3 ποιήματα 2 τραγούδια και 1 ερώτημα

Και τα τρία ποίηματα είναι του Ιωάννη Πολέμη.

Μὴν κλαῖς

Μὴν κλαῖς, μὴ λὲς πῶς τίποτα δὲ σοῦ ῾μειν᾿ ἐδῶ πέρα.
Σοῦ μένει, ἀπάνω στὰ βουνά, τὸ πέρασμα τῆς μπόρας,
σοῦ μένει ἡ χαραυγὴ μακριὰ στὸ πέλαγο κι ἡ μέρα
κάτω στὸν κάμπο κι οἱ ἐλιὲς καὶ τὸ βουητὸ τῆς χώρας.

Σοῦ μένει ἀκόμα τὸ φτωχό, τ᾿ ἀπάνεμο ἀκρογιάλι,
πού, σὰ βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τὰ βράχια, οἱ μῶλοι,
τὰ σπίτια, ὁ γέρος ὁ ψαρὰς ποὺ λάμνει ἀγάλι-ἀγάλι.
Μὴν κλαῖς! Σοῦ μένει ἐκεῖ -γιὰ ἰδές!- ὅλ᾿ ἡ ζωή μας. Ὅλη.

Σοῦ μένει ἐκεῖ μὲ τὴ βουβὴ κι ἀθῴα της γαλήνη,
μὲ τὴ γλυκοχαμόγελη, τὴν ξένοιαστη ὀμορφιά της,
μὲ τὴ σκιά της, τὴ σκιὰ ποὺ ἀρχίζει νὰ τὴ σβήνῃ
σιγὰ-σιγὰ τὸ σούρουπο καὶ τῆς νυχτιᾶς ὁ μπάτης...

(Σκιές)

Γιατί ἀγρυπνῶ

Δυὸ γλυκὰ ματάκια, μάτια ζαφειρένια,
μ᾿ ἄνοιξαν πληγή·
κι᾿ ἀγρυπνῶ ἀπ᾿ τὸν πόνο κι ἀγρυπνῶ ἀπ᾿ τὴν ἔννοια
κι᾿ ἀπ᾿ τὴ συλλογή.

Τῆς νυχτὸς ἡ πάχνη χάνεται κι᾿ ἐκείνη
ὅμοια μὲ καπνό·
ἡ αὐγὴ προβάλλει, τὸ φεγγάρι σβήνει,
κι᾿ ὅμως ἀγρυπνῶ.

Ἀγρυπνῶ τὴν ὥρα ποὺ κρυφοφιλιοῦνται
τ᾿ ἄστρα ζηλευτά,
ἀγρυπνῶ τὴν ὥρα ποὺ γλυκοκοιμοῦνται
τὰ ματάκια αὐτά.

Τίνος εἶν᾿ τὰ μάτια; Μὴ ρωτᾷς ἐμένα,
κόρη εὐγενική·
σῦρε στὸν καθρέπτη καὶ ζωγραφισμένα
θὰ τὰ δῇς ἐκεῖ.

Μὲ τὸ τραγούδι...

Μὲ τὸ τραγούδι ὁρμοῦν, λογχίζουν, στρώνουνε
κορμιὰ βαρβάρων οἱ ἥρωες ἐκεῖνοι.
Ἕνα τραγούδι εἶν᾿ ἡ ζωή τους σήμερα
κι ἡ νίκη τους ἕνα τραγούδι θ᾿ ἀπομείνει.

Μὲ τὸ τραγούδι ὁρμοῦν, λογχίζουν, πέφτουνε
κορμιὰ μαρτύρων, οἱ ἥρωες ἐκεῖνοι.
Ἕνα τραγούδι εἶναι γι᾿ αὐτοὺς ὁ θάνατος
κι ἡ μνήμη των ἕνα τραγούδι θ᾿ ἀπομείνει.

"Μην κλαίς"

Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου

(από http://www.youtube.com/watch?v=3BK5EB1nwiQ&feature=related)

"Να'χα τη δύναμη"

Στίχοι: Κώστας Κινδύνης

Μουσική: Γιάννης Γλέζος

Εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

(από http://www.youtube.com/watch?v=JrRcpKrT-AE)

Να'χα τη δύναμη να τους κεράσω όλους απόψε... Να τους ικανοποιήσω όλους. Να μην μείνει κανείς παραπονεμένος, όπως τότε, στον 9ο όροφο της εστίας. Πώς γίνεται κάποιος που είναι προγραμματισμένος να λειτουργεί με τον νόμο του "όλα ή τίποτα", να μπορεί να συμβιβαστεί με το μέρος, με το κάτι, με το λίγο; Πώς γίνεται το πάθος να μπει σε δοσιμετρικά κουταλάκια, όταν πίνεις το φαρμάκι μονορούφι και άσπρο πάτο, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τις παρενέργειες; Όταν λοιπόν δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους, για να αμυνθείς, αποτραβιέσαι από τα κοινωνικά, γίνεσαι ο "λοξός", και ο κοινωνικά περίεργος. Διότι είπαμε, αν δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους, τότε πας στο άλλο άκρο, του τίποτα, και δεν θες να ικανοποιήσεις κανέναν. Σαν να λες: "αφήστε με ήσυχο επιτέλους...". Και έτσι πάλλεσαι ανάμεσα στο όλα και στο τίποτα, που αποτελούν τα όρια της ζήσης σου.

Ποιά είναι η λύση λοιπόν για να γίνει κάποιος που λειτουργεί με αυτόν τον νόμο, μέλος αυτής της κοινωνίας;

Η απάντηση είναι: να επιλέξει.

Και το ερώτημα είναι: με ποιά κριτήρια επιλέγεις ποιόν θα κεράσεις, ποιόν θα αγαπήσεις, ποιού το χαμόγελο θα κερδίσεις, ποιού θώπευμα θα νοιώσεις, ποιού άρωμα θα σε μεθύσει...;

Με ποιά κριτήρια γαμώτο;