Τούτες τις μέρες

Τούτες τις τελευταίες μέρες, πολλά χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής μου σκέψης. Δεν μπορώ να τα περιγράψω όλα. Όμως με μια γρήγορη επανάκληση όλων αυτών, παρατηρώ ότι υπάρχει κοινός άξονας περιστροφής αυτών των σκεψεων και δεν είναι άλλος από την εναλλαγή καλής και κακής ψυχολογίας, από την εναλλαγή αισιοδοξίας με απαισιοδοξία, από την εναλλαγή ζενίθ και ναδίρ της διάθεσης, από την εναλλαγή ζωής και θανάτου.

Θα σταθώ επιγραμματικά και με δική μου κωδικοποίηση σε μερικούς από αυτούς τους σταθμούς της σκέψης μου:

1. Προχτές, εντελώς απρόσμενα, εκεί που μετρούσα πιέσεις στην αιμοδοσία, με βρίσκει ο κύριος Μ.Ι. για να μου δώσει ασθμαίνοντας ένα δώρο. Ήταν μια εικόνα της Παναγίας που κρατά τον Υιό της. Με αυτόν τον άνθρωπο έχουμε μιλήσει λίγες φορές, αλλά για αυτόν ήταν αρκετές -όπως λέει- για να κρίνει τι σόι άνθρωπος είμαι. Όπως και αν είναι τα πράγματα, με ξάφνιασε η αυθόρμητη και απολύτως καθαρή πράξη αυτού του ανθρώπου που με γνωρίζει τόσο λίγο και που υποφέρει ο ίδιος τόσο πολύ, αλλά ξεχειλίζει η παρουσία του πάντα με τόση ευγένεια... Ο άνθρωπος αυτός κάτι μου λέει μέσα μου ότι ίσως είναι από αυτούς που δεν έχουν αγγίξει μυρμήγκι στην ζωή τους... Αλήθεια, υπάρχουν άραγε ακόμα τέτοιοι άνθρωποι;!

2. Χτες, μια περίεργη εφημερία, όπου περίμενα να δω κάτι, που τελικά δεν φάνηκε. Δεν ξέρω γιατί. Ή, μάλλον ξέρω, αλλά καλύτερα να κάνω πως δεν ξέρω. Ίσως τελικά καλύτερα που δεν εφάνη, διότι δεν θα άλλαζε και τίποτα στην ουσία της ζωής μου, παρά μόνο θα την τάραζε. Και αυτή η εφημερία... Πάλι άυπνος που να πάρει!

3. Σήμερα στα καλά καθούμενα, οι νοσηλεύτριες, σαν πεταλουδίτσες και σαν μελισσούλες, άρχισαν να παίζουν ξαφνικά νεροπόλεμο στη ΜΤΝ. Οπλίστηκαν με σύριγγες γεμάτες φυσιολογικό ορό και άρχισαν να πυροβολούν κατά βούληση η μια απέναντι στην άλλη. Έπαιρναν θέσεις μάχης, έκαναν έρπινγκ, κάλυψη-απόκρυψη, και γενικά είχαν μετατρέψει σε πεδίο μάχης τον χώρο νοσηλείας. Εγώ παρατηρούσα τη φάση και βλέποντας ότι αυτή η ταραχή μετέτρεψε την ανία των αιμοκαθαιρόμενων σε γλυκό ξάφνιασμα, (μιας και ίδιοι έπαιρναν μέρος στον "πόλεμο", φωνάζοντας υπέρ του ενός ή του άλλου σχηματισμού), κατάλαβα ότι τελικά δεν είναι χώρος νοσηλείας εκεί που είμαι, αλλά πραγματικό πεδίο μάχης. Σε αυτό το πεδίο αντίπαλοι είναι: η ζωή και ο θάνατος. Η αξιοπρέπεια, η χαρά, το θάρρος και η ελευθερία από τη μια και η μουρτζούφλα, το χάος, η πτώση και η αδυναμία από την άλλη. Αυτές οι κοπέλες που εντελώς αυθόρμητα έπραξαν ως ανωτέρω, είναι μαμάδες άνω των 35 ετών. Θα ήθελα και η μαμά των δικών μου παιδιών να είναι έτσι.

4. Σήμερα η πεθερά μιας αιμοκαθαιρόμενης κοπέλας, (που βρίσκεται πάντα δίπλα στην 29χρονη νύφη της τόσα χρόνια, 3 φορές την εβδομάδα, από 4 ώρες τη φορά, χωρίς αργίες, ειδικές μέρες, σχόλες ή μέρες ξεκούρασης, ενώ η μάνα της κοπέλας δεν έχει έρθει ποτέ να δει την κόρη της), μου προσέφερε ένα φαγητό ειδικά φτιαγμένο για μένα, σαν δώρο. Αυτή η γυναίκα έχει μόνιμα καρφιτσωμένο ένα χαμόγελο στα χείλη της. Θα ήθελα και η δική μου πεθερά να είναι έτσι.

5. Σήμερα, από το μεσημέρι μέχρι περίπου τις 8.30 το βράδυ είχα πάει με δυο τύπους για ψάρεμα στον κόλπο της Γέρας. Ο ένας τύπος είναι νοσηλευτής στην ΜΤΝ και ο άλλος νοσηλευόμενος στην ΜΤΝ. Εγώ, δεν ξέρω ακόμα σε ποια από τις δυο ειδικότητες ανήκω. Πέρασα ένα φανταστικό απόγευμα. Τα είπαμε στα ίσια με τον Ήλιο, καθώς αυτός διήυθηνε την μαγεία της φύσης: θάλασσα λάδι, τοπίο καταπράσσινο, κέφι αστείρευτο, μουσική να καταθέτει μεγάλες αλήθειες, παρέα γεμάτη πειράγματα. Μέσα στο βαρκάκι αυτό, δεν ήμασταν ένας ιατρός, ένας νοσηλευτής και ένας νοσηλευόμενος. Ήμασταν τρία φιλαράκια.

6. Χτες πήρα ένα mail που έγραφε τα εξής: "Πώς γίνεται λοιπόν σε αυτή τη ζωή, λύπη και χαρά να συνδυάζονται με τρόπο που δεν το καταλαβαίνεις; Θες να κλάψεις από λύπη, αλλά ένα δάκρυ κυλά από χαρά, γιατί κάτι χαρούμενο θα γίνει." Ο άνθρωπος που το έστειλε αυτό, μου προκάλεσε ένα τέτοιο δάκρυ καθώς διάβασα τα γραφόμενά του.


Υ.Γ.1: Έχω να κοιμηθώ από την Δευτέρα βράδυ. Τώρα είναι Τετάρτη βράδυ. Θα περίμενα να είμαι κομμάτια, αλλά νοιώθω ότι μόλις ξύπνησα...

Υ.Γ.2: Αν με ρωτούσαν τι περιμένω με την ψήφο μου να γίνει, θα απαντούσα: μια αλλαγή οπτικής γωνίας από την οποία παρατηρούμε τα πεπραγμένα. Γιαυτό και εγώ θα πάω μεθαύριο στον Βορρά για να αλλάξω την οπτική γωνία με την οποία βλέπω τα ελληνικά δρώμενα... Καλή ψήφο να έχετε λοιπον παίδες! Και εγώ καλό ψόφο εκεί ψηλά που θα πάω για 5 μερούλες!

"Αυτοί που περιμένουν"
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης



(από http://www.youtube.com/watch?v=oSdtXl26sTc)

Πανηγύρι

Απόσπασμα από την ταινία "Ο Πρίγκηπας"







"Πανηγύρι"
Στίχοι: Δ. Τζεφρώνης
Μουσική: Θ. Μπακαλάκος
Ερμηνεία: Β. Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Τα Αγροτικά

Αυτό το πανηγύρι αναζητά η ψυχή του φτωχού αγρότη. Διότι το πανηγύρι είναι κάτι σαν καθαρτικό, σαν μια διαδικασία που βγαίνει η λίγδα από το σώμα και έτσι αποκαλύπτεται το καθάριο του εσωτερικού κόσμου. Με κάθε τράνταγμα του ποδιού στη γη, με κάθε τσαλίμι, με κάθε στροβιλισμό και κάθε σαρδανάπαλο πέταγμα στον αέρα, τινάζονται και φεύγουν και οι σκόνες, οι κούρασες, τα προβλήματα και τα βάσανα, μακρυά από το σώμα μα κυρίως από το νου. Κανείς δεν μπορεί να το ζήσει ολοκληρωτικά αυτό, αν δεν έχει ξύσει με τα νύχια του τη γη, αν δεν την έχει γευτεί με τη γλώσσα του, αν δεν την έχει ρουφήξει αχόρταγα με τα ρουθούνια του.

Κανείς από αυτούς τους μπαλκονάτους και τους κουστουμαρισμένους που μας ζητούν να τους ψηφίσουμε δεν έχουν νοιώσει την απολυτότητα της κάθαρσης. Γιατί πολύ απλά για να καθαριστείς πρέπει πρώτα να έχεις βρωμίσει. Αλλά αυτοί οι ατσαλάκωτοι, δεν έχουν ποτέ κάνει "βρώμικες δουλειές", άρα δεν χρειάζονται και κάθαρση, ε;


Υ.Γ.: Ας πανηγυρίζουν οι νικητές μετά το τέλος των εκλογών... Θα απέχουν πολύ από την ανθρωπολογική έννοια του όρου!

Αγαπημένοι και Αγαπημένη

(Απόσπασμα από την ταινία "Ο Πρίγκηπας")






"Αγαπημένη"
Στίχοι: Δ. Τζεφρώνης
Μουσική: Θ. Μπακαλάκος
Ερμηνεία: Β. Παπακωσταντίνου
Δίσκος: Τα Αγροτικά

Υ.Γ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις σημερινές μου σκέψεις δεν είναι τυχαία, αλλά μοιραία. Διότι οι σημερινές μου σκέψεις, όπως και ολωνών εξάλλου οι σκέψεις, είναι μοιραίες.

"Γάτος γαμάει γάτος σκούζει"

Δεν έχω δει καλύτερη ελληνική σειρά από αυτήν που ακούει στον τίτλο "Ο Πρίγκηπας" σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρά, με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μου Γιώργο Αρμένη. Την ταινία αυτή την βρίσκω σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ! Όταν μάλιστα λίγα εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι μου, ακούω κάποιον να γαβγίζει μπροστά από ένα μικρόφωνο, ο οποίος ακούει στο όνομα "πρωθυπουργός" και συνεχίζει να πλανά τα πνεύματα, όπως κάνουν τα οινοπνεύματα...

Αυτή η κατάσταση, κύριοι, απαιτεί ριζικές αλλαγές. Από πού θα έρθει, θα με ρωτήσετε τώρα... Από δεξιά; από ακόμα πιο δεξιά; από το κέντρο; από αριστερά; από ακόμα πιο αριστερα;

Εγώ πιστεύω ότι μόνο από μια κατεύθυνση θα έρθει η αλλαγή: από μέσα μας. Μόνο αν εμείς σταματήσουμε να βολευόμαστε και αρχίσουμε να διεκδικούμε όχι μόνο για τους εαυτούληδές μας, αλλά και για τον γείτονα -ναι αυτόν που ούτε μια καλημέρα δεν του λέμε-, τότε μόνο ίσως αλλάξει κάτι σε τούτη την ξερολιθιά. Μόνο αν αμφισβητήσουμε την ίδια μας την ύπαρξη ίσως κλονιστούμε.

Και αρχίζω τον κλονισμό, ελπίζω όχι νευρικό, με την εξής ερώτηση: για πιο λόγο να ψηφίσουμε; Τι προσδοκάμε με την ψήφο μας;

"Εσύ μαζεύεις τη σοδειά"
Μουσική: Θ. Μπακαλάκος
Στίχοι: Δ. Τζεφρώνη
Εκτέλεση: Β. Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Τα Αγροτικά

Να αντί πας και όχι μαζί!

"Αντύπας"
Μουσική: Θ. Μπακαλάκος
Στίχοι: Δ. Τζεφρώνης
Εκτέλεση: Β. Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Τα Αγροτικά

Ο δρόμος που πρέπει να βαδίσεις ψηφοφόρε είναι αντίθετος από εκεί που πας. Αν θες να αλλάξεις κάτι, οφείλεις στον εαυτό σου και στους απογόνους σου, να αντί πας και όχι μαζί!

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας (αν βρούμε την κατάλληλη μάνα που θα μας αντέξει πρώτα...)!


Υ.Γ.: Έγιναν κάποιες μικρές διορθώσεις σε αυτήν την ανάρτηση, η πιο σημαντική από τις οποίες είναι ότι έβαλα το σωστό τραγούδι- τον "Αντύπα" που ακούτε τώρα, αντί του προηγούμενου "Απεργία" που είχε μπει λανθασμένα υπό τον τίτλο "Ο Αντύπας":)!

Ρε μήπως ο Τειρεσίας έχει δίκιο, ότι πρέπει να προσέχω την κούραση...;!

Τρεις η ώρα το πρωί στου Θεού τα μέρη

"Fields of God"
Μουσική, Στίχοι: Sting
Ερμηνεία: Eva Cassidy



(από http://www.youtube.com/watch?v=ZGwDYBWEDSc&feature=PlayList&p=D1B50C8D645FD686&index=38)

Τρεις η ώρα το πρωί

Περπατάω στο δρόμο μοναχός

τρεις η ώρα το πρωί

το χιόνι λαμπερό κάτω από το φως,

να πέφτει να στρώνει σαν χαλί^.

Άλλη μια μέρα πέρασε, άλλη μια νύχτα μένει

μια ψυχή γεννήθηκε, μια άλλη αργοπεθαίνει…

Πού τραβώ καλά καλά δεν γνωρίζω

στο τέλος του δρόμου την αρχή αντικρίζω!

Αέναος ο κύκλος των πραγμάτων

αθέατος ο κόσμος των θαυμάτων.

Τρεις η ώρα το πρωί, βαριά κρυωμένος,

ψάχνω κάτι να βρω…

στα μονοπάτια του νου βαθιά μπερδεμένος,

δεν ξέρω αν έζησα, δεν ξέρω αν ζω.

Έμπνευση είναι αυτό που ψάχνω να βρω

και νόημα, στο ατελείωτο κυνηγητό,

που την ψυχή θα σκεπάσουν σαν πέπλο ζεστό

για ταξίδι ονειρεμένο, ταξίδι αλαργινό…

2002, περίπου 03:00, κάποιας Τρίτης,

ανεβαίνοντας την οδό Κεφαλληνίας

by astromonos

Τρεις η ώρα το πρωί

(6 χρόνια μετά)

Ωραία η παρέα των παιδιών,

ζωντανή, απλή, διασκεδαστική, ζεστή, ονειροπόλα.

Μου δείχνει ξεκάθαρα όλα αυτά που φοβάμαι να αγγίξω.

Μα και η παρέα των γάτων,

πολύχρωμη, κοινωνική, αδιάφορη, άφοβη, πεινασμένη.

Μου δείχνει ξεκάθαρα πως μόνο ο εαυτός μου με ακολουθεί,

μόνο αυτόν έχω να με υπομένει.

Οι δρόμοι νεκροί, ησυχάζουν

το μυαλό νεκρό, ανησυχεί…

άραγε πόσο απέχει από τις νυχτερινές βόλτες

της παιδικής ηλικίας;

Σπίτι ξέρω δεν με περιμένει άλλος,

εκτός ίσως από την Μαντάμ Μποβαρύ

και στα αυτιά μου μια φυσαρμόνικα

γλυκά θρηνεί για την χαμένη ηδονή της ψυχής

που εγκλωβίζεται στα μεγάλα φιλοσοφήματα

και δεν απαντά στα μικρά καθημερινά ερωτήματα.

Και εγώ; Ακόμα προσπαθώ να βρω…

το δρόμο με τις νεράιδες,

την ισορροπία του θέλω και του μπορώ,

την ανισορροπία του θέλω και του θέλουν,

το νόημα του δικού μου παραμυθιού…

Ερωτόκριτε πόσο με πλάνεψες;

Αθήνα, 1/10/2007

by astromonos

Βόλτες από εκεί και από εδώ!

Και για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα (ή να προσπαθούμε να βγαίνουμε από αυτό...) :

"Γεια και χαρά σας βρε πατριώτες"
Στίχοι: Δ. Τζεφρώνης
Μουσική: Θ. Μπακαλάκος
Ερμηνεία: Β. Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Τα Αγροτικά

Κουνάμενος, λιγάμενος, ήρθε ο βουλευτής στο χωριό... Α, ρε γιαούρτι που χρειάζεται!!

Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας!

Καλού κακού μελετήστε με προσοχή τον κάτωθι πίνακα σημάτων προτού αποκτήσετε δίπλωμα οδήγησης, εσείς οι νέοι και πολλά υποσχόμενοι...!

(ευχαριστώ την Ευτυχία που μου το έστειλε και με έκανε να γελάσω, όπως και ευχαριστώ τον δημιουργό αυτής της ειδικής έκδοσης των σημάτων κυκλοφορίας!)

Οι φίλοι μου χαράματα

Επειδή δεν χαλάω εύκολα χατίρι...
(κάτι το οποίο με έχει οδηγήσει εδώ που είμαι, ό,τι και αν σημαίνει αυτό!)



"Οι φίλοι μου χαράματα"
Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Αλεξίου Χαρούλα



(από http://www.youtube.com/watch?v=p2egLYExOdY)

Χιλιάδες χρώματα

Σε συνέχεια του προηγούμενου post και μιας και μιλάμε για χρώματα, ας αφουγκραστούμε μερικά ελληνικά πραγματικά μουσικά χρώματα...

"Μικρά Βεγγαλικά"
Στίχοι: Τζάνος Κώστας
Μουσική: Πλιάτσικας Φίλιππος
Ερμηνεία: Ζουγανέλη Ελεωνόρα




... Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις ...

Υ.Γ.: Σκεφτείτε λίγο, οι ανθρώπινες υπάρξεις δεν μοιάζουν κάπως με βεγγαλικά; Ανάβουν, ανεβαίνουν, φτάνουν στο απόγειό τους, σκάνε δίνοντας ό,τι πιο φωτεινό έχουν και μετά σβήνουν, πέφτοντας στα σκοτεινά του ουρανού. Και όλα αυτά διαρκούν μια στιγμή... Μόνο μια στιγμή. Αυτό είμαστε, μια φωτεινή στιγμιαία ανάπαυλα στο παγκόσμιο σκοτεινό στερέωμα!

True Colors

"...Η δυνατότητα προσφυγής στην κοινωνική μνήμη εξασφαλίζει την επικοινωνία και την αμοιβαία αναγνώριση των ανθρώπων. [...] Το ίδιο κάνουμε και εμείς στην καθημερινή μας ζωή. Όταν δυο άνθρωποι γνωρίζονται για πρώτη φορά, εξερευνούν αναγνωριστικά την όποια κοινότητα, τις όποιες εμπειρίες έχουν στο παρελθόν, υπολογίζοντας ότι θα τους επιτρέψει μεγαλύτερη αμοιβαία αναγνωρισιμότητα..."

("Πώς το παρελθόν γίνεται Ιστορία" Αντώνης Λιάκος, εκδ. Πόλις, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Άραγε ένας τέτοιος υπολογισμός έχει βάση ή αυτό το φάκεν "έστω" που θέτουν οι μαθηματικοί πριν ξεκινήσουν να λύσουν κάτι, κάνει τελικά μεγάλη ζημιά και μας αποτρέπει από το να δούμε τα πραγματικά χρώματα του κόσμου;

"True Colors" - Eva Cassidy



(από http://www.youtube.com/watch?v=4SIX-Qp6v4k)


You with the sad eyes
don't be discouraged
oh I realize
it's hard to take courage
in a world full of people
you can lose sight of it all
and the darkness inside you
can make you fell so small

But I see your true colors
shining through
I see your true colors
and that's why I love you
so don't be afraid to let them show
your true colors
true colors are beautiful
like a rainbow

Show me a smile then
don't be unhappy, can't remember
when I last saw you laughing
if this world makes you crazy
and you've taken all you can bear
you call me up
because you know I'll be there

And I'll see your true colors
shining through
I see your true colors
and that's why I love you
so don't be afraid to let them show
your true colors
true colors are beautiful
like a rainbow

Into the Wild

Φίλε μου, ο προβληματισμός παραμένει. Το σημείο ισορροπίας, εκκρεμεί. Δοκιμάζονται ακραίες λύσεις, μα και ακραίες συγκινήσεις. Τελικά υπάρχει ισορροπία; Υπάρχει λύση;

Η ταινία αυτή ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση, ότι το ερώτημα δεν απαντάται εύκολα.

Από τη μια το "Hapiness real when shared" και από την άλλη το "Could I see then what I see now?"

Και το κεφάλαιο της οικογένειας να είναι δακρύβρεχτο...

Όμως, ώρα για time out! Ας πάψει για λίγο ο αγώνας των έσω με τους έξω. Ας πάψει για λίγο μπας και κατορθώσω να αναπνεύσω, γιατί αλλιώς ενδέχεται να σαλέψω...


Τα σέβη μου.

Τι τραγούδι να σου πω

"Τι τραγούδι να σου πω" - Ενδελέχεια

(Το τραγούδι αυτό αφιερώνεται στον Δημήτρη. Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου μια λέξη που μου είπε σήμερα: "κουράστηκα")

Time flies!

"Η έννοια της καταγραφής της μνήμης ως αντισταθμίσματος στην απώλεια, εκφράζεται δραματικότερα στη μαρτυρία η οποία εμπεριέχει τόσο τη μνήμη όσο και την καταγραφή της. Η μαρτυρία προκύπτει ως αντίσταση, ως ανάγκη να καταγραφεί, να ειπωθεί και να μείνει, ως αντίσταση στον θάνατο και στην εξαφάνιση."

(απόσπασμα από το βιβλίο "Πώς το παρελθόν γίνεται Ιστορία" του Αντώνη Λιάκου, εκδόσεις Πόλις, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Από μια τέτοια ανάγκη γεννήθηκε και τούτο το ιστολόγιο. Να μην χαθεί δια παντός η ύπαρξη του δημιουργού του, εις τους αιώνας των αιώνων.

Και ξέρετε σε τι αντιστεκόμαστε με τέτοιου είδους ενέργειες; Στον αδυσώπητο χρόνο που στο τέλος θα είναι ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος νικητής. (Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, θα τον φάει και αυτόν η μαρμάγκα, που ακούει στο όνομα μοναξιά... Έτσι θα δικαιωθούν όλα μας τα όνειρα που κατόρθωσε να μας κλέψει στα νιάτα του και στα νιάτα μας.)

"Clocks" - Coldplay (βρετανικό συγκρότημα)



(από http://www.youtube.com/watch?v=pmej-clcqA4)

Υ.Γ.: Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται σε έναν κάγκουρα, που πρόσφατα με ρώτησε γιατί κάθομαι και τα μαρτυράω όλα όσα νοιώθω, σε τούτο το ιστολόγιο και γιατί δεν τα γράφω σε ένα ημερολόγιο. Η απάντηση είναι: για να μπορεί και ο ίδιος να τα διαβάζει.

Ερωτικό νυχτέρι

Δυο ποδήλατα

Δυο ποδήλατα φιλιούνται κάτω από το ημίφως

στη μέση μιας έρημης πλατείας

και ο Βαρδάρης τα χαϊδεύει δροσερά.

Συ μου στέλνεις της γλυκάδας σου το ήθος

και ’γώ απ’ τα νύχια της μανίας

παλεύω να ξεφύγω, τα αιματηρά.

Δεν ξέρω αν τα καταφέρω, ίσως…

μα το ποίημα της κοινής μας εμπειρίας

θα μου δείχνει ότι κάποτε αγάπησα αληθινά.

Μυτιλήνη, 10/5/09

by astromonos

"Because the night belongs to lovers" - 10000 Maniacs

Περι ελληνοτουρκικών σχέσεων συνέχεια

"Από ξένο τόπο" - Παραδοσιακό Μικράς Ασίας
(η αηδός εδώ είναι η Uskudara Gider Iken)




Από ξένο τόπο και απ' αλαργινό
ήρθε ένα κορίτσι, φως μου, δεκαοχτώ χρονών (ή δώδεκα χρονών)

Ούτε στην πόρτα βγαίνει, ούτε στο στενό,
ούτε στο παραθύρι, φως μου, δυο λόγια να της πω

Έχει μαύρα μάτια και σγουρά μαλλιά
και στο μάγουλό του, φως μου, έχει μιαν ελιά

(ή
Έβγα κόρη του του γιαλού, άστρο λαμπερό,
χάρισέ μου την ελίτσα που έχεις στο λαιμό)

Δεν μου τη χαρίζεις, δεν μου την πουλάς,
την ελίτσα που 'χεις, φως μου, και με τυραννάς

Δεν σου τη χαρίζω, δεν σου την πουλώ,
μόνο τη θέλω την ελίτσα να σε τυραννώ

(ή
Δεν σου τη χαρίζω, δεν σου την πουλώ
μόν' να τη χαρίσω θέλω σε 'κείνον π' αγαπώ)


Υ.Γ.: Δεν ξέρω ποιός είναι ο στιχουργός ή ο συνθέτης,
αν ήταν Έλληνας ή Τούρκος,
ξέρω όμως ότι τα συναισθήματα είναι και των δυο λαών.

Χαμένη αγάπη

Το μπλουζ-άκι

Τόσα χρόνια μετά,

και όμως έχει ακόμα την ίδια μυρωδιά,

τη σκέψη ταξιδεύει πίσω,

σε εκείνη την πρώτη φορά

όταν απεκτήθη.

Τώρα οι μνήμες ξεπηδούν από τη λήθη

και το κορμί καλά καλά δεν αντελήφθη

πώς το άλλο κορμί έχασε για πάντα.

Είναι το άγγιγμα μιας ψυχής;

Είναι ο ίδρως μιας ζωής;

Είναι η μυρωδιά μιας κλωστής;

Μεγάλωσα μήπως;

Χώρεσα μέσα στο ίσως;

Δεν ξέρω.

Ξέρω μόνο ότι στο λαιμό

με στενεύει αυτό το μπλουζάκι.

Ξέρω μόνο ότι αυτόν το χορό

τον πεθύμησα λιγάκι.

19-09-2009

Εμπνευσμένο από ένα μπλουζάκι που κάποτε ανήκε σε άλλο κορμί

by astromonos

"Χαμένη αγάπη"
Στίχοι: Ματθαίος Μουντές
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης
Δίσκος: Μυστικός Δείπνος



(από http://www.youtube.com/watch?v=Qz4xu0VCLZg)





"Τα μπλουζ της άγριας νιότης"
Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης

(από http://www.youtube.com/watch?v=XBv2HQMfF4Q)